Πέρυσι ο Orliakas Race έκανε μία πολύ δυνατή είσοδο στο καλεντάρι αγώνων βουνού εντυπωσιάζοντας όσους ταξίδεψαν μέχρι το πανέμορφο Σπήλαιο Γρεβενών για να τρέξουν σε έναν από τους δύο αγώνες της διοργάνωσης. Ζητούμενο σε κάθε συνέχεια μίας παρθενικής εμφάνισης πάντα είναι το ανέβασμα του πήχη που η ίδια η διοργάνωση έχει θέσει, μερικά εκατοστά παραπάνω. Ο Σύλλογος Δρομέων Υγείας Γρεβενών που ήταν ο κύριος διοργανωτής των αγώνων στον Όρλιακα το κατάφερε και με το παραπάνω!
Είχαμε ακούσει και είχαμε διαβάσει τόσο για την ζεστασιά με την οποία οι άνθρωποι του αγώνα τον έχουν αγκαλιάσει όσο βέβαια και για την ομορφιά και την δυσκολία της διαδρομής του. Επιβεβαιώσαμε και τα δύο από πρώτο χέρι. Βλέποντας πόσο αγαπάνε τον τόπο τους θέλοντας να δώσουν ζωή σε ένα όνειρο ετών για έναν αγώνα στα μονοπάτια που αγάπησαν από παιδιά δεν μπορείς παρά να αισθανθείς θαυμασμό αλλά και μία μικρή ζήλεια που και εσύ δεν μεγάλωσες σε εκείνα τα μέρη. Είναι άξιοι συγχαρητηρίων που κατάφεραν με ίδια –ουσιαστικά- μέσα να στήσουν κάτι τόσο όμορφο και αξιόλογο που δίνει ζωή σε μια περιοχή που ειδικά αυτή την εποχή πάσχει από έλλειψη επισκεψιμότητας, δίνοντας ζωή σε μονοπάτια, καλντερίμια, γεφύρια και κορυφογραμμές.
Φτάνοντας το Σάββατο στο Σπήλαιο Γρεβενών δεν χάσαμε ευκαιρία να περπατήσουμε γύρω από το χωριό για να θαυμάσουμε την θέα των γύρω βουνών που στέκονταν αγέρωχα αλλά και των βαθιών φαραγγιών που έχασκαν ακριβώς από κάτω μας και που την επόμενη μέρα θα δέχονταν το ποδοβολητό εκατοντάδων δρομέων. Είναι πράγματι θαυμάσιο να ανακαλύπτεις –ή να επισκέπτεσαι μετά από χρόνια- μέρη τα οποία είναι μοναδικής ομορφιάς αλλά και ιστορικότητας έχοντας σαν πρόφαση πολλές φορές έναν αγώνα ορεινού τρεξίματος. Είναι και αυτή μία όμορφη ιδιαιτερότητα του αθλήματος καθώς στην συμμετοχή σε έναν τέτοιο αγώνα για πρώτη φορά σε μια περιοχή μακριά από το σπίτι μας, η επίδοση πολλές φορές για τους περισσότερους από εμάς περνάει σε δεύτερη μοίρα και πρώτος στόχος είναι η γνωριμία με τους ανθρώπους και τον τόπο.
Πολύ όμορφα στημένος ο χώρος στην πλατεία του χωριού, μας έδωσε την δυνατότητα να δούμε από κοντά κάποια προϊόντα των εταιρειών χορηγών του αγώνα. Το χρηστικό σακιδιάκι, το πολύ προσεγμένο τεχνικό μπλουζάκι και ένα τζελ που περιέχονταν στο racebag μαζί με τον αριθμό συμμετοχής και το chip ηλεκτρονικής χρονομέτρησης ήταν παραπάνω από ικανοποιητικά σαν παροχές. Οι οποίες όμως δεν τελείωναν εκεί μιας και το πέτουρα πάρτυ μας περίμενε. Περίεργοι περισσότερο αλλά όχι λιγότερο πεινασμένοι δοκιμάσαμε τα πέτουρα, τις χυλοπίτες δηλαδή των Γρεβενών από σιμιγδάλι, αλεύρι, σιτάρι και κρόκο, περιχυμένους με μπόλικη ντόπια φέτα και με το ζόρι συγκρατηθήκαμε να μην ξαναγεμίσουμε το πιάτο μας.
Στην συνέχεια παρακολουθήσαμε την αρκετά ενδιαφέρουσα ομιλία του κου Γιάννη Θεοδωράκη, καθηγητή Αθλητικής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και του ΤΕΦΑΑ Τρικάλων με θέμα «Η ψυχολογία των δρομέων αποστάσεων». Ανέπτυξε ένα αρκετά σημαντικό θέμα την σημαντικότητα του οποίου αρκετές φορές παραμερίζουμε δίνοντας το βάρος μόνο στην σωματική προετοιμασία για έναν αγώνα – στόχο. Το αεράκι και η βραδινή δροσιά είχε αρχίσει ήδη να μας χαϊδεύει όταν η βραδιά έκλεινε με την προβολή της ταινίας «Ο τερματισμός» σε σκηνοθεσία Ελιάνας Αμπραβανέλ, εντός ντοκιμαντέρ που αφηγούνταν την ζωή και τριών δρομέων «από εμας» στον δρόμο προς τον δικό τους τερματισμό.
Ωραίες οι εκδηλώσεις, τα πάστα πάρτυ και οι κοινωνικές συναναστροφές που δίνουν το αλατοπίπερο σε έναν αγώνα. Το κυρίως πιάτο όμως μίας διοργάνωσης όπως έχουμε πολλάκις αναφέρει βέβαια δεν είναι άλλο από την ίδια την διαδρομή του. Και εδώ ο Orliakas Race αγγίζει το άριστα. Ο Όρλιακας δεν είναι ένα εκτεταμένο βουνό, έχει όμως απίστευτες ομορφιές και οι διοργανωτές με την χάραξη της διαδρομής μας έδωσαν την ευκαιρία να τις θαυμάσουμε … από πολλές οπτικές γωνίες. Τα πετρόχτιστα γεφύρια άλλων εποχών διαδέχονταν το ένα το άλλο δίνοντας την σκυτάλη πότε στην ποταμίσια φύση και πότε στα πυκνά καταπράσινα δάση μίας φύσης που έσφυζε από άνοιξη. Μιλώντας με τους ανθρώπους της περιοχής, πρώτη φορά στα πολλά χρόνια που ζουν στον τόπο είδαν τέτοια εποχή την φύση να «οργιάζει» τόσο που έδινε την εντύπωση ότι βρισκόμασταν στα μέσα Μαϊου.
Την διαδρομή του μπορείς να την παρομοιάσεις με μια διχασμένη προσωπικότητα. Οι αλλαγές στην κλίση, την βλάστηση και το τερέν αλλάζουν χωρίς να το καταλάβεις. Παρόλα αυτά, το πολύ μαλακό τερέν και το συχνά δασοσκέπαστο μονοπάτι σε κάνει να ξεχνιέσαι και μέχρι το 23ο χιλιόμετρο νομίζεις ότι τον αγώνα τον «έχεις». Και εκεί που νομίζεις ότι τον έχεις το σκηνικό έρχεται να σου θυμίσει γιατί επέλεξες να τρέξεις στο βουνό και όχι σε μία άχαρη ασφάλτινη διαδρομή. Η ομορφιά του ορεινού τρεξίματος μαζεμένη σε μερικά τετραγωνικά χιλιόμετρα. Εκεί που οι υπολογισμοί του «τόσο το χιλιόμετρο επί τόσα χιλιόμετρα πάω για τόσο» πάει περίπατο. Εκεί που η ανάβαση στην τοποθεσία «Κρεβάτι» σε κάνει να θες να ξαπλώσεις σε ένα τέτοιο αν υπήρχε.
Συνεχίζοντας προς την «Αετοφωλιά της Πίνδου» και την κορφή του Όρλιακα με φόντο τον αγέρωχο Σμόλικα και τις τεράστιες χιονούρες του δεν μπορείς παρά να σταματήσεις τόσο για να πάρεις ανάσα όσο για να ανατριχιάσεις με το θέαμα. Δεν μας ενδιαφέρει ποιος Δράκος τελικά ήταν ο νικητής: του Σμόλικα ή της Γκαμήλας. Για εμάς αρκεί να μπορούμε να είμαστε γεροί και τυχεροί για να τρέχουμε και να περπατάμε στα πανέμορφα αυτά βουνά της χώρας μας. Η κάθετη κατάβαση από την κορφή έδιωξε τις σκέψεις για περαιτέρω θαυμασμό της ομορφιάς που μας περιτριγύριζε. Το Λούκι του Όρλιακα που σε έβγαζε στην κορυφογραμμή ήλπιζες ότι θα ήταν το τελευταίο «βάσανο». Αλλά φευ. Το τερέν μεταμορφώθηκε σε γνήσια βουνίσιο. Μία κορυφογραμμή δεν θα μπορούσε παρά να είναι όπως πρέπει. Η διαδρομή ανάμεσα στα βράχια, με 2λεπτες ανηφορίτσες και 3λεπτες κατηφορίτσες (ή το ανάποδο, δεν έχει και πολλή σημασία εκείνη την ώρα) δεν σε συγχωρεί που ήσουν πριν από λίγη ώρα υπερόπτης. Το τελευταίο βραχάκι με τους εθελοντές και την παρότρυνση«άλλα 2,5 χιλιόμετρα κατηφόρας και έφτασες» ήχησαν σαν Σειρήνες. Η οπτική επαφή με το Σπήλαιο δίνει φτερά στα πόδια και ότι εμπόδιο και να υπάρχει το υπερπηδάς.
Στο μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής απορούσες πραγματικά και αναρωτιόσουν πόση δουλειά πρέπει να έχει πέσει από πίσω για να σκαφτούν τόσα χιλιόμετρα διαδρομής. Πολύ μεγάλο κομμάτι της διαδρομής δεν αποτελεί κάποιο βασικό μονοπάτι ή καλντερίμι που προϋπήρχε και έτσι αξίζουν συγχαρητήρια σε όσους συνέβαλαν στην διάνοιξη και καθαρισμό της. Για σήμανση η διοργάνωση με απόλυτο σεβασμό στην φύση δεν γάζωσε το μονοπάτι με την άσχημη ταινία έργου. Το σήμα κατατεθέν της, ο λύγκας μας συνόδευε σε όσα σημεία δεν ήμασταν σίγουροι για το ποια κατεύθυνση έπρεπε να ακολουθήσουμε. Οι σταθμοί ανεφοδιασμού ήταν υπεραρκετοί και λόγω της πολύ ζεστής ημέρας σε δύο σημεία οι άνθρωποι είχαν αφήσει μπουκάλια με νερό για να μας ξεδιψάσουν. Στον τερματισμό μας περίμενε το χειροποίητο ξύλινο μετάλλιο με την μορφή του λύγκα, σήμα κατατεθέν του αγώνα αλλά και δώρα των χορηγών του αγώνα για μερικούς τυχερούς. Μετά από μερικές ανάσες ξεκούρασης και επαναφοράς του οργανισμού στα κανονικά επίπεδα, η παγωμένη μπύρα, τα σνακ και η μανιταρόσουπα που μας πρόσφεραν απλά εξανεμίστηκαν εν ριπή οφθαλμού.
Οι ζεστές καιρικές συνθήκες δεν ωφελούσαν κανέναν να πιέσει για επιδόσεις στον μεγάλο αγώναOrliakas Adventure Race των 33 χλμ και έτσι Αλέξανδρος Φωτιάδης (Salomon Hellas) και Αχιλλέας Χριστάνας (Tecnica) έτρεξαν ουσιαστικά μαζί, με τον Φωτιάδη να παίρνει την νίκη με 3:33:03 και τον Χριστάνα 2ο με 3:33:10. Τρίτος ο Φώτης Λιόντος (Derekas Endurance Caoching) με 3:52:10. Στις γυναίκες νικήτρια ήταν η Νικολέτα Γιατράκου (SKY WOMEN RUNNING TEAM) με 5:15:59, 2η ηΆντριεν Γιοκούτι με 5:24:59 και 3η η Ελεάνα Τζώη με 5:32:17.
Δείτε τα αποτελέσματα του Orliakas Adventure Race εδώ.
Ο μικρός αγώνας της διοργάνωσης, το Portitsa Trail των 10 χιλιομέτρων με 650 μέτρα θετική υψομετρική διαφορά, δεν μπορεί με ευκολία να θεωρηθεί … fun run. Η κατάβαση και η ανάβαση από το γιοφύρι της Πορτίτσας στο Σπήλαιο και τον τερματισμό, αλλά και η ανάβασή του στο χαρακτηριστικότερο σημείο της περιοχής έδινε μια εξαιρετικά καλή γεύση καθαρόαιμου ορεινού τρεξίματος στους αθλητές που συμμετείχαν. Στον μικρό αλλά επίσης δύσκολο λοιπόν αγώνα των 10χλμ νικητές τερμάτισαν ο Νάσος Μπαρμπαγιάννης (Σ.Κ.Α. ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ – TECHNICA) με 0:53:44 και η Κατερίνα Κουκάκη (PILABOX-GREEPER) με 1:06:49.
Δείτε τους νικητές του Portitsa Trail εδώ.
Οι συνοδοί των αθλητών δεν έμειναν παραπονεμένοι. Η περιπατητική διαδρομή των 4 χιλιομέτρων ξεκίνησε από το χωριό Σπήλαιο και κατευθύνθηκε και αυτή προς το φαράγγι της Πορτίτσας. Οι περιπατητές αφού θαύμασαν το πανέμορφο τοπίο ενημερώθηκαν από έμπειρο συνοδό για την ιστορία της περιοχής και επέστρεψαν στο Σπήλαιο από το πετρόχτιστο μονοπάτι όπως ακριβώς και οι δρομείς του αγώνα στα πρώτα του χιλιόμετρα.
Φύγαμε από το Σπήλαιο για το κουραστικό ταξίδι της επιστροφής με άλλη μια πανέμορφη εμπειρία στο σακούλι μας. O Orliakas Race μας άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις και απέδειξε ότι είναι μία διοργάνωση στην οποία αξίζει κάθε ορεινός δρομέας να παρευρεθεί. Πανέμορφη και δύσκολη διαδρομή, ευρύτερη περιοχή ασύλληπτης ομορφιάς, οργανωτική ομάδα που αποδεδειγμένα δουλεύει όλον τον χρόνο, άριστη οργάνωση, παροχές υψηλού επιπέδου. Είμαστε σίγουροι ότι ο Orliakas Race έχει ένα εξαιρετικό μέλλον μπροστά του!
Ευχαριστούμε πολύ τους διοργανωτές του Orliakas Race για την φιλοξενία τους.
Φωτογραφίες: Χρήστος Τσιαρτσιώτης, Θεόδωρος Καραγεωργός, Σπύρος Γκαραβέλλας, Χρήστος Δημάδης, Advendure
Δείτε και:
Orliakas Race 2016 στο Σπήλαιο από τους Δρομείς Υγείας Γρεβενών (εικόνες)Orliakas Race 2016 στο Σπήλαιο από τους Δρομείς Υγείας Γρεβενών (video)
