Κατευθυνόμουν προς την αγορά της πόλης μας, όταν κάποια κυρία που ερχόταν πίσω μου, επιτάχυνε το βηματισμό της, με πρόφθασε, με καλησπέρισε — 2.30 μ.μεσημβρινή ώρα — και με μια απαξιωτική διάθεση που προσπαθούσε να κρύψει, μου είπε: Α,μωρ – Κατερίνα, ήσουν κι εσύ προχθές τα Θεοφάνεια στο Κολυμβητήριο; ( ήξερε όμως απ΄ό,τι φάνηκε). — Γιατί ρωτάς, κ.Λ, με τόσο ενδιαφέρον; Ναι, ήμουν. — Πάει κορίτσι μ΄, το νέρωσες κι εσύ το κρασί σ΄. Ήταν σωστό αυτό που έκανε ο Δεσπότης, να ρίξει το σταυρό στο Κολυμβητήριο; Τα καημένα τα παιδιά τέτοια είναι η φορεσιά τους, δε λέω… Ο Χριστός βαφτίστηκε σε ποτάμι, όχι σε πισίνα. Πάει οι μισοί Γρεβενιώτες θα φύγουν από την Εκκλησία.Ακολούθησε μια ολιγόλεπτη συζήτηση και χωρίσαμε.Περπατώντας στη συνέχεια μόνη, ήρθε στο νου μου ένα περιστατικό σε ναό της Θεσ/νίκης. Μια κυρία, η κ.Π, είχε χρόνια να εκκλησιαστεί. Αυτή τη γιορτή πήγε. Κουράστηκε όμως στη διάρκεια της Θ.λειτουργίας — είχε και πρόβλημα υγείας — και θέλησε κάπου να καθίσει. Επειδή όμως ο κοντινός πάγκος — άλλη θέση κενή δεν υπήρχε — , που ήταν μαρμάρινος, ήταν από κεριά κάπως βρώμικος, μια κυρία, η κ.Β, προσφέρθηκε να της δώσει ένα έντυπο, που είχε το εβδομαδιαίο πρόγραμμα του ναού. Είχε όμως και το τροπάριο του αγίου του ναού. Μόλις πήγε να το στρώσει, πετάχτηκε μια άλλη κυρία, η κ.Λ, και της το άρπαξε: Αμαρτία αυτό που πας να κάνεις, να καθίσεις σ΄αυτό το χαρτί που έχει και το τροπάριο του αγίου.Η καημένη η κ.Π σάστισε. Δεν κάθισε. Πήγε κι ακούμπησε στη διπλανή κολόνα, αλλά επειδή είχε το πρόβλημα, αναζητούσε και πάλι ένα κάθισμα, καθαρό τώρα. Δεν έβρισκε όμως και η κ.Β άρπαξε ένα άλλο πρόγραμμα και με πίεση την έβαλε να καθίσει λέγοντάς της: Άσ΄την αυτήν, κορίτσι μ΄, αυτά να είναι τα αμαρτήματα που θα μας παν στην κόλαση. Δεν πρόλαβε να καλοκαθίσει, όταν ξαναπετάγεται η η κ.Λ και της το αρπάζει κι αυτό λέγοντας: είναι ασέβεια αυτό που πας να κάνεις.Καλύτερα να σου πέσει η πίεση — είχε ορθοστατική υπόταση — να εδώ κοντά είναι και το πρώτων βοηθειών, παρά να καθίσεις πάνω στο τροπάριο του αγίου. Θα ακολουθούσε καβγάς, αν η κυρία δεν έφευγε για το σπίτι της, αγανακτισμένη και απογοητευμένη από τους ανθρώπους της Εκκλησίας, όπως έλεγε μετά.Με συνειρμό σκέψεως ήρθε στο μυαλό μου ένα περιστατικό της ζωής του Κυρίου. Έκανε μια θεραπεία τη μέρα του Σαββάτου, που οι Εβραίοι την είχαν σαν ένα φετίχ. Το έκανε δε και εσκεμμένα, για να τους ερεθίσει και να αποκτήσουν αυτογνωσία μήπως δουν την πώρωσή τους, μετανοήσουν και σωθούν.Παραθέτουμε αυτούσιο το κείμενο από μετάφραση(Λουκ. 6,6-11): Ένα άλλο Σάββατο, μπήκε ο Ιησούς στη συναγωγή και δίδασκε. Εκεί ήταν ένας άνθρωπος με παράλυτο το δεξί του χέρι. Οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι, λοιπόν,πρόσεχαν να δουν αν κάνει θεραπείες το Σάββατο, για να βρουν αφορμή να τον κατηγορήσουν. Ο Ιησούς, που γνώριζε τους διαλογισμούς τους, είπε στον άνθρωπο με το παράλυτο χέρι: ”Σήκω και στάσου στη μέση”. Κι αυτός σηκώθηκε και στάθηκε.Τότε Ο Ιησούς είπε στους γραμματείς και Φαρισαίους: ”Θα σας ρωτήσω: Τι επιτρέπει ο Νόμος να κάνει κανείς το Σάββατο, καλό ή κακό, να σώσει μια ζωή ή να την αφήσει να χαθεί;”. Κι αφού έριξε τη ματιά του σ΄όλους αυτούς γύρω, είπε στον παράλυτο: ”Τέντωσε το χέρι σου” Αυτός το έκανε και το χέρι του έγινε καλά σαν το άλλο. Εκείνοι όμως έγιναν έξω φρενών και συζητούσαν μεταξύ τους τι θα΄πρεπε να κάνουν εναντίον του Ιησού.Ο Χριστός ήταν καινοτόμος. Ριζοσπάστης. Και παρόλο που ήξερε τι Τον περίμενε γι΄αυτό, δεν έκανε πίσω, όπως κοινά λέμε.Όταν κατέβηκε στη γη — και μάλιστα στον περιούσιο λαό του Θεού (γιατί ήταν περιούσιος, ίσως μας απασχολήσει μια άλλη φορά) — βρήκε τους συμπατριώτες του να έχουν καταντήσει την πίστη εμπορικές συναλλαγές με το Θεό. Αλλοιωμένη τελείως απ΄αυτή που έπρεπε να είναι. Γι΄αυτό με όλη Του την παρουσία τους έφερε τα άνω κάτω. Καυτηρίασε και με κείνα τα αμείλικτα ”ουαί” την υποκρισία τους, την κενότητα, το κούφιο και άρρωστο της λατρείας τους. Γι΄αυτό βέβαια Τον ανέβασαν και στο Σταυρό. —————————————————————— Σ΄όλη τη διάρκεια της ζωής της Εκκλησίας μας υπήρχαν πάντα οι ευσκανδάλιστοι και οι τυπολάτρες. Βέβαια ο απόστολος Παύλος μας συστήνει να υπολογίζουμε και τους ευσκανδάλιστους χριστιανούς, που έχουν αναιμική πίστη και ασθενική συνείδηση, για να μη χάσουν τη σωτηρία τους. Όταν όμως αυτοί θέλουν να κάνουν και κουμάντο στα της Εκκλησίας, μήπως πρέπει να λάβουμε υπόψη και την άλλη ρήση: ”ο ευκόλως σκανδαλιζόμενος σκανδαλιζέσθω”; Άλλωστε είδαμε ότι ο Χριστός τελικά τους αγνόησε κι έκανε αυτό που απαιτούσε η υγιής πίστη και ο Θεός. Μήπως κι εμείς πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στον επίσκοπό μας; Μήπως;

Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός