Χριστούγεννα! Πέρασαν πόσα χρόνια γιορτάζοντάς τα… Με νοσταλγία όμως θυμόμαστε τα παιδικά μας Χριστούγεννα στο χωριό.Οι νοικοκυρές μια βδομάδα πριν καθάριζαν, τίναζαν, έπλεναν και τα σπίτια έλαμπαν από προεόρτια χαρά και νοικοκυροσύνη. Τα παραδοσιακά γλυκά, τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες, έδιναν και έπαιρναν.Η νηστεία, που κρατούσαμε από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο στην οικογένεια, μας έκανε να περιμένουμε με λαχτάρα το γουρουνάκι και τις “τσιγαρίδες” και μας δημιουργούσε μια γλυκιά προσμονή για τη γέννηση του μικρού Χριστού που τόση χάρη έχυνε σ’ όλη την πλάση τις μέρες αυτές.Ιδιαίτερα θυμόμαστε την παραμονή. Συγκεντρωνόμασταν παρέες παρέες παιδιών κι όταν νύχτωνε, μ’ έναν αρχηγό που κρατούσε τη “τζιομπανίκα”, παίρναμε τα σπίτια με τη σειρά, για να ψάλουμε το “καλήν εσπέραν…”, να ευχηθούμε και να μας ευχηθούν “χρόνια πολλά” και να μας δώσουν στο σακουλάκι που κρατούσαμε τη χριστουγεννιάτικη κουλούρα και τα κάστανα.Δεν υπήρχε σπίτι που να μην άνοιγε την πόρτα στο χτύπημά της και να μη μας έδινε την κουλούρα, φιλοτεχνημένη και μη. Κάθε οικογένεια έκανε το “κουμάντο” της γι’ αυτή τη μέρα. Κι όταν τελειώναμε όλο το χωριό, γυρίζαμε ικανοποιημένοι στο σπίτι μας.Το πρωί, βαθιά χαράματα, χτυπούσε η καμπάνα φιλόστοργα και χαρωπά. Η εκκλησία του χωριού στην άλλη άκρη φεγγοβολούσε ολόκληρη κι όλοι, από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο, φορούσαμε τα καλά μας και πηγαίναμε.Πόσο όμορφη φαντάζει μέσα στις αναμνήσεις μας αυτή η πορεία μέχρι την εκκλησία, αλλά και η γιορτινή όψη όλων μέσα στο ναό και μετά την απόλυση οι ευχές με συγγενείς και φίλους, ξενιτεμένους και μη, φτωχούς και πλουσίους.Κι ύστερα γυρίζαμε γεμάτοι όρεξη στο σπίτι μας, αφού είχαμε πάρει μέρος πρώτα στο τραπέζι του Κυρίου, τη θεία Κοινωνία, κι είχαμε φιλήσει τα χέρια όλων στο σπίτι, πριν ξεκινήσουμε για την εκκλησία, ζητώντας συγγνώμη.Ακολουθούσε το χριστουγεννιάτικο γιορτινό τραπέζι. Εκεί, ο παππούς στην κορυφή, η γιαγιά, η μητέρα, ο πατέρας, τα εγγόνια και πολλές φορές φιλοξενούμενοι και τα ξαδέρφια με τους θείους και τις θείες νιώθαμε την ευωδία της αγάπης που έφερε ο Χριστός στον κόσμο με τη γέννησή Του.Ο παππούς με τα λευκασμένα μαλλιά, πριν αρχίσει το φαγητό, έκανε πρώτος το σταυρό, έβαζε το “ευλογητό”, όπως λένε στο χωριό, άρχιζε το τροπάριο “η γέννησίς Σου, Χριστέ, ο Θεός…” κι ακολουθούσαμε όλοι οι άλλοι. Καθόταν ο παππούς κι έπειτα εμείς. Η μητέρα έκοβε τον “άρτο” απο τη λειτουργιά που πήγε στην εκκλησία και τον μοίραζε σ’ όλους. Κι ύστερα άρχιζε το φαγητό. Έκανε την πρόποση ο πατέρας και τσούγκριζαν όλοι τα ποτήρια με το “μπρούσκο” κρασί, φυλαγμένο ειδικά για τις μέρες αυτές, αναλλάσσοντας τις καλύτερες ευχές.Την ψητή γουρνοπούλα συνόδευαν οι σούπες, τα σαλατικά, τα τυριά, τα φρούτα, τα γλυκίσματα, οι κουβέντες.Όχι σπάνια, το τραπέζι μας τιμούσε και κανένας που είχει μείνει μόνος στη ζωή, που δεν είχε παιδιά και συγγενείς ή και κανένας ζήτουλας. Και με το “λακαρντί”, την κουβέντα – κουβεντούλα, έφτανε το τραπέζι μέχρι τις 4 ή και 5 η ώρα το απόγευμα, οπότε και διαλυόμασταν.Ευλογημένα χρόνια που πέρασαν! Οι καιροί άλλαξαν. Τα παραδοσιακά ήθη και έθιμα με τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια και την αγνή και εγκάρδια επικοινωνία των ανθρώπων ξεθώριασαν. Οι άνθρωποι έγιναν καχύποπτοι στις σχέσεις τους, ξένοι και σκεφτικοί. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες πετάχτηκαν στα γηροκομεία. Οι νηστείες και οι “μεταλαβιές” θεωρούνται παρωχημένα πράγματα. Οι οικογένειες με τα διαζύγια διαλύθηκαν κι ο Χριστός μένει έξω από το σημερινό άνθρωπο. Η έλλειψη σεβασμού προς τους μεγαλυτέρους, η αυθάδεια, η επαναστατικότητα, η αχαριστία, η απιστία θεωρούνται ικανότητες και κατακτήσεις από πολλούς για τους σύγχρονους νέους. Το κυνηγητό του κέρδους και του χρήματος έσβησαν τη δίψα για την αιωνιότητα και τη σωτηρία. Η πατρίδα μας με την αγνότερη και ωραιότερη παράδοση, με την υγιά οικογένεια και την πίστη στο Χριστό ηττοπάθησε μπρος στα ξενόφερτα ήθη και έθιμα. Πρόδωσε τον εαυτό της και νόμισε πως ό,τι ξένο είναι και “πολιτισμένο” και καλύτερο. Υποτίμησε τα ιδανικά της. Θέλησε να εκμοντερνιστεί κι άρχισε να “ξενομανεί”.Τα Χριστούγεννα τώρα, έξω από το πνεύμα του Ευαγγελίου και της Εκκλησίας, γιορτάζονται με υπερκαταναλωτισμό και σε καιρό οικονομικής κρίσης, ιδιαίτερα για τους μικρούς μας φίλους, άσχετα αν λιμοκτονούν άλλοι γύρω μας. Στους περισσότερους ο Χριστός είναι ο πιο γνωστός άγνωστος.Τα παιδιά σίγουρα παίρνουν πολλά δώρα τη μέρα αυτή, ακούν πολύ ίσως τη λέξη “Χριστούλης”, λένε τα κάλαντα, αλλά οι καρδιές τους είναι ξένες για το Χριστό. Η τηλεόραση με τις περισσότερες εκπομπές της διδάσεκι άλλο τρόπο ζωής, που ερωτοτροπεί με τη βία, την ανηθικότητα, την υπέρμετρη εξωστρέφεια.Αφιλόξενος και στις μέρες μας ο πλανήτης μας. Στάβλοι οι καρδιές των ανθρώπων, γεμάτες έπαρση και ακαθαρσία, πλεονεξία και υποκρισία. Ζούγκλα οι μεγαλουπόλεις, απελπισία… Και δίψα για αγάπη που την τραγουδούμε στα πεζοδρόμια με την πιο πεσμένη μορφή της και που, όταν τη βρούμε, δε μας αρέσει, γιατί δεν είναι αυτή που αναζητούμε.Εκείνη που μας ξεδιψά είναι του Θεανθρώπου, όπως μας τη διδάσκει η φάτνη Του και ο Σταυρός Του.Αυτή ζητά ο ναρκομανής στα καταγώγια του θανάτου. Αυτήν εκτόπισαν οι υπεύθυνοι, γονείς και κοινωνία, απ’ την ψυχή εκείνου που κατάντησε με ψυχολογικά προβλήματα στα ψυχιατρεία. Αυτήν αφόρισε από τη συνείδησή του εκείνος που σπάει κλειδαριές, φιμώνει, κλέβει και σκοτώνει. Γι’ αυτό οι αυτοκτονίες…Χριστούγεννα του 2015 μ.Χ. και πόση άγνοια σήμερα γύρω από το μυστήριο της συγκατάβασης του Κυρίου! Η γεμάτη έπαρση εποχή μας αρνείται να Τον γνωρίσει και να Του δώσει το προβάδισμα στη ζωή των σύγχρονων ανθρώπων και ή Τον διαγράφει εντελώς ή Τον έχει σε κάποια γωνιά.Παρόλα αυτά, εκατομμύρια αυτοί που ζουν αληθινά τη γέννηση του Κυρίου στην καρδιά τους, καθημερινά και κάθε χρόνο. Υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που με την απλότητα και το ταπεινό φρόνημα των βοσκών εκείνης της νύχτας αξιώνονται να δουν τον Κύριο. Υπάρχουν χιλιάδες ευγενικά πνεύματα ανάμεσα στους διανοούμενους που με την αναζήτηση και την ιερή αγωνία των μάγων σπεύδουν να δηλώσουν με την πένα τους και τη ζωή τους ότι βρήκαν το Μεσσία. Υπάρχουν χιλιάδες που Τον συναντούν στην ώρα της εξομολόγησης, της προσευχής, της θείας Κοινωνίας. Χιλιάδες αυτοί που άνθρωποι φωτεινοί, σαν τ’ άστρο της Βηθλεέμ, τους μιλούν για τη Βασιλεία Του και που Τον ακολουθούν. Χιλιάδες αυτοί που γνωρίζουν την ειρήνη του στα μύχια της υπάρξεώς τους και ξεχωρίζουν τη ζωή τους από το φρόνημα του κόσμου. Χιλιάδες αυτοί που σταυρώνουν τα πάθη τους και τον εγωισμό τους, για να συναντήσουν το Χριστό στη γη και την αιωνιότητα. Χιλιάδες αυτοί που βλέπουν το φτωχό και τον αγκαλιάζουν στο όνομά Του, που βλέπουν τον απελπισμένο και τον στηρίζουν με την αγάπη Του, τον κουρασμένο και τον ενισχύουν με την ελπίδα Του.Ωστόσο τα καθημερινά γεγονότα των ειδήσεων στον τύπο και την τηλεόραση κραυγάζουν πως οι περισσότεροι άνθρωποι στη γη μας, στην πατρίδα μας, ίσως στη γειτονιά μας, αν όχι και στην οικογένειά μας, είμαστε ακόμα αναζητητές της φάτνης, ξένοι προς το αληθινό πνεύμα των Χριστουγέννων και της άμετρης αγάπης του Θεού.Νοσταλγοί και των αγνών εκείνων Χριστουγέννων των παιδικών μας χρόνων ευχόμαστε να δώσει ο Θεός την ευλογία στη ζωή μας να γίνουμε ο καθένας μας ένα φωτεινό άστρο, όσοι νιώθουμε να έχουμε αναγεννηθεί στο όνομα του Θεανθρώπου, και “ένας τον ένα” να πάρουμε ξανά το δρόμο της πίστης, της ταπείνωσης και της αγάπης που οδηγεί στη Βηθλεέμ και τα αληθινά Χριστούγεννα.

Ζιώγα Κατερίνα
εκπαιδευτικός