Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος κατά γενική παραδοχή συνιστά έκπληξη. Οι πλείστοι ανέμεναν μικρή διαφορά ψήφων μεταξύ των δύο προτάσεων. Η ενορχηστρωμένη προβολή του «ΝΑΙ» από όλους τους ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς και οι ουρές έξω από τις τράπεζες για την ανάληψη μικροποσών καθιστούσαν πολύ πιθανή την αποδοκιμασία της κυβέρνησης, η οποία δια στελεχών της προέβη σε μάλλον ανόητες κινήσεις επηρεασμού δημοσίων υπαλλήλων με άκρως αμφίβολο αποτέλεσμα. Το συμπέρασμα που εξάγεται από το αποτέλεσμα είναι ότι οι Έλληνες κατά πλειοψηφία επέλεξαν την αβεβαιότητα από την καταστροφική βεβαιότητα. Αναμφισβήτητα οι πλείστοι ψήφισαν με βάση το θεωρούμενο προσωπικό συμφέρον. Οι περισσότεροι από τους ψηφίσαντες «ΟΧΙ» δεν είχαν τίποτε να χάσουν, καθώς «ο βρεγμένος δεν φοβάται τη βροχή». Κάποιοι τόλμησαν να υπερνικήσουν την τρομοκράτηση για επικρεμάμενη ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας σε περίπτωση εξόδου από τη ζώνη του €, καθώς έτσι ερμηνεύτηκε το «ΟΧΙ» από τους αντιπάλους της πρότασης. Το «ΝΑΙ» υπερψήφισαν εκείνοι που στηρίζονται στο € και η κρίση δεν τους έχει επιφέρει ακόμη σημαντικές απώλειες και όσοι επηρεάστηκαν από τη διασπορά του φόβου για καρατόμηση των συντάξεων και αδυναμία προμηθείας φαρμάκων. Τελικά, αν και ιδιοτελείς πλέον στο έπακρον οι Νεοέλληνες, υποστηρίζουμε ότι τα πάντα κάναμε για τη «σωτηρία της πατρίδας μας», που τη θυμήθηκαν ξαφνικά οι επί δεκαετίες βάλλοντες εναντίον της εκπρόσωποι του πολιτικού κόσμου όλων των αποχρώσεων! Τα κυβερνητικά στελέχη έσπευσαν με θριαμβολογίες να καθησυχάσουν τον λαό ότι το «ΟΧΙ» δεν σημαίνει επιλογή εξόδου από τη ζώνη του €, όπως υποστήριζαν οι οπαδοί του «ΝΑΙ». Μάλιστα έπλεξαν με τη σειρά τους το εγκώμιο της Ενωμένης Ευρώπης της δημοκρατίας και της αλληλεγγύης συντηρώντας τον μεγαλύτερο μύθο των δουλωμένων στην Εσπερία γραικύλων. Ας θυμηθούμε για λίγο το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», με το οποίο συνέπαιρνε τα πλήθη ο εξ Αμερικής προωθημένος δεύτερος της δυναστείας πρωθυπουργός μας. Επαληθεύτηκε πανηγυρικά αυτό με την πολιτική της ΕΕ, η οποία συμπράττει σε αγαστή συνεργασία με το ΝΑΤΟ στην ολοσχερή καταστροφή χωρών και λαών. Συνεπώς η ΕΕ, όχι πλέον των λαών και ας αφήσουμε τα παραμύθια, αλλά των απλήστων για κέρδη πλουτοκρατών, οι οποίοι ελέγχουν δια του τραπεζικού συστήματος τις κυβερνήσεις των χωρών του πλανήτη, όχι μόνο δεν σέβεται κάποια άλλη αξία πέραν της μοναδικής στον καπιταλιστικό κόσμο, αυτής του χρήματος, αλλά τις περιφρονεί κατά τρόπο σκαιό και τις καταπατά. Πώς όμως να επικρίνουμε τη στάση αυτών των κατ’ επίφαση αριστερών, όταν ακόμη και ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος τόνισε προεκλογικά: «Στα παιδιά μας οφείλουμε να εγγυηθούμε μια Ελλάδα της ανάπτυξης και της προόδου. Μια Ελλάδα που θα προχωρά με αυτοπεποίθηση και σιγουριά μπροστά, σάρκα από τη σάρκα του στενού πυρήνα της κοινής ευρωπαϊκής μας οικογένειας». Ώστε λοιπόν οι ολετήρες του πλανήτη δουλέμποροι, αποικιοκράτες, εκμεταλλευτές, πολεμοχαρείς και ανάλγητοι μπροστά στα δράματα που καθημερινά εκτυλίσσονται εξ αιτίας τους, αυτοί που διαστρέβλωσαν την «άπαξ παραδοθείσαν πίστιν» και κατάντησαν στον υλισμό και τη δαιμονολατρεία είναι σάρκα από τη σάρκα μας και μόνο σ’ αυτούς στηριζόμενοι μπορούμε να εγγυηθούμε στα παιδιά μας την πορεία της χώρας μας προς την ανάπτυξη και την πρόοδο! «Θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου»! Από την άλλη θα έπρεπε να τεθεί το ερώτημα που δεν ετέθη από τους οπαδούς του «ΝΑΙ». Πώς είναι δυνατόν να αισιοδοξεί η κυβέρνηση ότι θα επιτύχει εκεί που απέτυχαν οι προηγούμενες σπεύδοντας να αποδεχθούν αδιαπραγμάτευτα τις ιταμές απαιτήσεις των «εταίρων» μας; Είναι δυνατόν χώρα επί δύο αιώνες σχεδόν υποτελής, στην ουσία προτεκτοράτο, με λαό εκμαυλισμένο από την κατανάλωση, να έχει το θράσος, διότι δεν πρόκειται απλώς περί θάρρους, να ορθώνει το ανάστημά της απέναντι στους εκπροσώπους των Ευρωπαίων τοκογλύφων; Μήπως έχει στο παρασκήνιο την ενθάρρυνση κάποιας άλλης δύναμης; Θα γίνω σαφής. Αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από τις ΗΠΑ, στην οποία παρέδωσε την ηγεμονία επί της χώρας μας η παραπαίουσα κραταιά άλλοτε Βρετανική αυτοκρατορία κατά την περίοδο του εμφυλίου πολέμου. Κάποιοι βέβαια το υπαινίσσονται αυτό, αλλά ουδείς τολμά να το διατυπώσει έστω και με επιφύλαξη. Ασφαλώς αρκετοί αποδέχονται ότι πρόκειται για κάποιο παιχνίδι συγκρουομένων συμφερόντων μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ. Έτσι πάντοτε ενεργεί το ενιαίο διηπειρωτικό και χωρίς εσωτερικές συγκρούσεις τραπεζικό σύστημα. Στα κερδοσκοπικά παιχνίδια τους προβάλλουν σύγκρουση εθνικών συμφερόντων, ώστε να στρέφουν αλλού την προσοχή της κοινής γνώμης. Στην περίπτωσή μας η χώρα μας αναμφισβήτητα χρησιμοποιείται ως πειραματόζωο! Τι συμφέρει στο τραπεζικό σύστημα, αυτό και θα γίνει και είναι αστείο να τονίζεται η ενίσχυση της διαπραγματευτικής θέσης της κυβέρνησής μας με την υπερψήφιση του «ΟΧΙ». Δεν διστάζω μάλιστα να τονίσω ότι τα πάντα έχουν ήδη αποφασιστεί. Συνεπώς ενδεχόμενη έξοδός μας από τη ζώνη του € δεν οφείλεται σε εσφαλμένες κινήσεις της κυβέρνησης, αυτή όμως θα επωμισθεί στο ακέραιο την ευθύνη και εναντίον της θα στραφούν όχι μόνο οι υποστηρικτές του «ΝΑΙ», αλλά και αρκετοί απ’ όσους στήριξαν την πρότασή της. Το σύστημα πιθανόν να επέλεξε την άνοδο στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος κατηγορήθηκε για σπουδή προς αναρρίχηση, ενώ πλείστοι όσοι παραβλέπουν ότι στις εκλογές μας έσυρε με την επιλογή του υποψηφίου προέδρου ο πρώην πρωθυπουργός, τον οποίο πλέον προβάλλουν ως αποδιοπομπαίο τράγο! Παιχνίδια, παιχνίδια, παιχνίδια σε βάρος όλων των λαών και όχι μόνο του ελληνικού, οι οποίοι λαοί έχουν μεταβληθεί σε ζαλισμένα κοπάδια (Τσιόμσκυ). Στηριγμένοι σε ενδοκοσμικές ελπίδες, που διαψεύδονται η μία μετά την άλλη πορευόμαστε με πολιτικούς ηγέτες υποταγμένους στα πάθη τους και ανήμπορους να καλέσουν τον λαό για επάνοδο στις πατροπαράδοτες αξίες και πνευματικούς, που υποταγμένοι στην κοσμική εξουσία, αποφεύγουν να καλέσουν τον λαό σε μετάνοια! Καταλήγουμε όλοι τελικά με την ευχή «Ο Θεός να βάλει το χέρι του»! Πώς όμως να το βάλει, αφού τον έχομε αποδιώξει από την προσωπική, οικογενειακή και κοινωνική μας ζωή; «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ» Τόνισε, μάλιστα, ο Ιερώνυμος την αναγκαιότητα να παραμείνουμε ενωμένοι διότι «πάνω από το καθετί και από τον καθένα υπάρχει η πατρίδα. Μας ενώνει όλους η αγάπη γι’ αυτόν τον τόπο. Η αγωνία για το παρόν και το μέλλον του. Δεν μας χωρίζει τίποτε. Γι’ αυτό και δεν πρέπει να επιτρέψουμε το δηλητήριο του διχασμού να στάξει στις ψυχές μας. Θα πρόκειται για έγκλημα σε βάρος των επόμενων γενεών».
