Η απίστευτη ιστορία του Αλέξη Χριστοδούλου που έζησε μία οδύσσεια για να απαγκιστρωθεί από την θαλπωρή του Δημοσίου, η “αποτυχία” στο πρώτο επιχειρηματικό του βήμα και η επόμενη κίνηση
Το το ότι το Ελληνικό Δημόσιο δεν είναι και ιδιαίτερο ευέλικτο και γρήγορο δεν αποτελεί είδηση. Επίσης, ως γνωστόν, δεν είναι ιδιαίτερα φιλικό προς τους “απέναντι” ή αυτούς που κάνουν το λάθος να ζητήσουν να περάσουν απέναντι, δηλαδή τον ιδιωτικό τομέα. Η ιστορία που ακολουθεί δεν είναι εντελώς άγνωστη έχει όμως ενδιαφέρον καθώς ακολουθεί τον πρωταγωνιστή της από την ημέρα που αποφάσισε να αφήσει πίσω τον Δημόσιο τομέαμέχρι σήμερα, δύο και χρόνια μετά την “επιτυχή” της απαγκίστρωση του.
Ο Αλέξης Χριστοδούλου – ο πρωταγωνιστής μας- αποφοίτησε από την σχολή μηχανικών υπολογιστών στην Πάτρα. Στην συνέχεια, στο στρατό θα υπηρετούσε ως δόκιμος – και καθώς είχε προκύψει ένα οικονομικό πρόβλημα στην οικογένεια του – ξεκίνησε να σκέφτεται άμεσα τα πρώτα σίγουρα επαγγελματικά του βήματα. Αρκετοί ήταν εκείνοι που του έριξαν την ιδέα του καθηγητή σε σχολείο την οποία ο Αλέξης άρχισε να την σκέφτεται “ζεστά” καθώς είχε αρκετά χόμπι και το συγκεκριμένο επάγγελμα, ως γνωστόν, προσφέρει επιπλέον ελεύθερο χρόνο.
Με το που τελειώνει την θητεία του “κάνει τα χαρτιά” και ξεκινάει ως αναπληρωτής καθηγητής πληροφορικής σε γυμνάσια και λύκεια και ένα χρόνο αργότερα διορίζεται ως μόνιμος στην Καλαμάτα.
Ταυτόχρονα με τις εκπαιδευτικές του υποχρεώσεις εργάζονταν ως freelancer web developer και εκεί γνωρίζει τον Γρηγόρη Ζωντανό – τον κατόπιν συνέταιρο του – για τον οποίο δημιούργησε το website της εταιρεία του. Μετά από 8 χρόνια ως εκπαιδευτικός ο Αλέξης, καθώς είδε ότι αυτό που έκανε δεν τον “γέμιζε” αποφασίζει να πάρει ένα χρόνο άδεια άνευ αποδοχών, διάστημα στο οποίο θα αποφάσιζε ποιο θα είναι το επόμενο βήμα του. Σε ένα ταξίδι που πήγαν μαζί με τον Γρηγόρη στην Κεντρική Ευρώπη και αναζητούσαν τα πιο “ψαγμένα” μαγαζιά της Βουδαπέστης αποφάσισαν ότι αυτό που ήθελαν να κάνουν όταν γυρίσουν πίσω ήταν ένα app που οι ντόπιοι θα δίνουν έναντι μίας μικρής αμοιβής πληροφορίες σε τουρίστες.
Το καλοκαίρι, αρκετό διάστημα πριν το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς που θα έπρεπε να επιστρέψει στις αίθουσες, καθώς ολοκληρώνοντας η άδεια άνευ αποδοχών που είχε πάρει, ενημερώνει την σχετική διεύθυνση εκπαίδευσης για την πρόθεση του ώστε να ξεκινήσουν την διαδικασία παραίτησης του. Αφού αρχικά αντιμετώπισε τα γουρλωμένα μάτια όσων βρίσκονταν στο γραφείο, η απάντηση που έλαβε στην συνέχεια είχε δύο λέξεις: “δεν γίνεται”. Δεν γίνεται καθώς οι αιτήσεις παραίτησης γινόταν δεκτές έως τα τέλη Ιουλίου και αφορούσαν αποκλειστικά όσους προορίζονταν για συνταξιοδότηση. Ο “πρωταγωνιστής” μας την κατέθεσε στις 10 Αυγούστου του 2011 (σ.σ. χρονιάς που ήδη είχαν ξεκινήσει οι κινήσεις μείωσης του δημόσιου τομέα) και σίγουρα δεν έκανε την κίνηση αυτή για να βγει στην σύνταξη στα 34 του.Καθώς τον παρέπεμψαν να κάνει την αίτηση ξανά τον Ιούλιο του 2012, ο Αλέξης που ήθελε να φύγει το συντομότερο δυνατό για να ξεκινήσει την επιχειρηματική του δραστηριότητα άρχισε να ψάχνει τους νόμους ώστε να βρει τον τρόπο με τον οποίο θα τον απόλυαν. Αφού είδε ότι βία κατά των παιδιών δεν του ταίριαζε με τίποτα ο μόνος τρόπος που απέμεινε ήταν η απουσία από την υπηρεσία για 21 συνεχόμενες ημέρες. Έχοντας ενημερώσει από την πρώτη στιγμή για τις προθέσεις του ώστε να προχωρήσουν στον προγραμματισμό τους στην Διεύθυνση Εκπαίδευσης και για να κληθεί ο εκπαιδευτικός που θα τον αντικαθιστούσε, αποφασίζει να μην πηγαίνει στο σχολείο από 1η Σεπτεμβρίου, πριν δηλαδή ξεκινήσει η σχολική χρονιά για τους μαθητές ώστε να δημιουργήσει το μικρότερο δυνατό πρόβλημα. Φυσικά όλοι στο σχολείο και στον τομέα της εκπαίδευσης είχαν αναστατωθεί από την απόφαση του. Τον τραβούσαν σε γωνίες και τον ρωτούσαν αν το έχει σκεφτεί καλά, του έλεγαν να σταματήσει τις τρέλες και γενικότερα η αντιμετώπιση που τύγχανε ήταν αυτή που ταιριάζει σε έναν τρελό. “Για όλους τους ήταν αδιανόητο να παρατήσεις μία θέση στο δημόσιο για να κάνεις αυτό που ονειρεύεσαι. Δεν μπορείς να φανταστείς πως με κοιτάγανε. Ο διευθυντής με έπαιρνε στο γραφείο του για ώρες και μου μιλούσε για να μην κάνω την ‘τρέλα’. Όσο και να τους εξηγούσα ότι ως προγραμματιστής είχα την δυνατότητα να κάνω και άλλες δουλειές και ότι ο σκοπός μου δεν ήταν η σιγουριά του μισθού δεν ήθελαν, η δεν μπορούσαν, να καταλάβουν” εξηγεί στο WE του news247.gr.
Έρχεται η 1η Σεπτεμβρίου και ο Αλέξης αρχίζει να υλοποιεί την απόφαση του, να μην πατάει στο σχολείο με σκοπό να τον απολύσουν. Μετά από δυο – τρεις ημέρες άρχισαν οι κλήσεις από συναδέλφους στο σχολείο:
-Αλέξανδρε έχουμε ξεκινήσει και δεν έχεις έρθεις…
-Το ξέρω, σας το είπα ότι δεν θα έρθω
– Μα θα απολυθείς…
– Και αυτό το ξέρω…
– Μήπως θες να γράψουμε ότι έχεις έρθει;
– Μην κάνετε καμία τρέλα, σκοπός μου είναι αυτός, να μην παρουσιαστώ για 21 ημέρες για να με απολύσουν.
Περνούν οι 21 ημέρες και ο Αλέξανδρος αρχίζει να περιμένει την ημέρα που είτε θα χτυπήσει το τηλέφωνο είτε θα έρχονταν μία επιστολή που θα του κοινοποιούνταν η απόλυση του, στην καλύτερη περίπτωση, είτε θα τον καλούσαν να δώσει εξηγήσεις στο πειθαρχικό στην χειρότερη. Μάταια. Περνάει ένας μήνας, τίποτα. Δύο μήνες, τίποτε, ούτε τηλέφωνο. Και φυσικά όλο αυτό το διάστημα μισθός “έπεφτε” κανονικά.
Βλέποντας ότι “η άλλη πλευρά” δεν έπαιρνε πρωτοβουλίες αποφασίζει να κάνει για άλλη μία φορά το πρώτο βήμα και να σηκώσει αυτός το τηλέφωνο για να ρωτήσει… γιατί δεν τον απολύουν. Από την άλλη μεριά του ακουστικού θα ακούσει ότι επεξεργάζονται το πρώτο σενάριο, αυτό της παραίτησης, η οποία αρχικά είχε απορριφθεί. Ο Αλέξης που είχε ήδη μετακομίσει Αθήνα κάνοντας σχέδια και επαφές για την πρώτη του επιχειρηματική δραστηριότητα αναγκάζεται να κατεβαίνει κάθε μήνα στην Καλαμάτα για να κλείσει την σχέση του με το Δημόσιο. Δεν τα καταφέρνει και ο καιρός περνά. Το μόνο που πέτυχε και αυτό μετά από έντονη παράκληση του ήταν να διακοπεί τουλάχιστον η μισθοδοσία του… Στα τηλεφωνήματα που συνέχιζε να κάνει τον ενημέρωναν ότι η υπόθεση του πήγαινε από γραφείο σε γραφείο και από συνεδρίαση σε συνεδρίαση χωρίς όμως να παίρνει κανείς την ευθύνη να βάλει την τελική υπογραφή.“Η αίσθηση μου ήταν ότι το πρόβλημα είχε προκύψει από διοικητικούς, πρώην συναδέλφους μου, οι οποίοι από υπερβάλλουσα αλληλεγγύη δεν μπορούσαν να απολύσουν έναν του κλάδου τους ο οποίος δεν είχε κάνει κάτι κακό, παρόλο ότι το ζητούσε ο ίδιος καθώς πλέον δεν μπορούσε να παραιτηθεί”. Συνέχιζαν να του επαναλαμβάνουν ότι αν απολυόταν δεν θα μπορούσε να προσληφθεί ξανά στο Δημόσιο και όσες φορές από την πλευρά του επαναλάμβανε: “δεν με νοιάζει να δουλέψω ξανά στο δημόσιο” η υπόθεση γύριζε στο ίδιο σημείο και ο Αλέξανδρος ζούσε την προσωπική του “Ημέρα της Μαρμότας”.
Τελικά τον Φεβρουάριο, μετά από έξι μήνες, η παραίτηση γίνεται δεκτή. Ένα ΦΕΚ που λαμβάνει και πιστοποιούσε την παραίτηση του ήταν ότι πιο επίσημο μπορεί να έχει στα χέρια του ώστε να θεωρεί ότι η υπόθεση Ελληνικό Δημόσιο είχε κλείσει οριστικά.
Μην βιάζεστε… “Το καλοκαίρι του ’12 θα λάβω μία επιστολή σύμφωνα με την οποία ανακαλούνταν η παραίτηση μου και ότι θα προσλαμβανόμουν ξανά για να με … απολύσουν”. Παρά το κωμικοτραγικό του θέματος ο Αλέξανδρος ήθελε να δώσει ένα οριστικό τέλος στην υπόθεση. Πλέον ήταν διαχειριστής στην εταιρεία που είχε ονειρευτεί να δημιουργήσει μαζί με τον φίλο του και δεν ήθελε να είναι παράνομος έχοντας πλέον μία θέση στο δημόσιο από την οποία πίστευε ότι είχε απαλλαγεί. Αποφασίζει να δημοσιοποιήσει την περιπέτεια του σε ένα φίλο του δημοσιογράφο στον independent και όταν η είδηση δημοσιεύεται την (εργατική) Πρωτομαγιά του 2013 – κατά ένα μαγικό τρόπο – οι διαδικασίες επιταχύνθηκαν. “Πέρα από το εντυπωσιακό της ιστορίας, αξίζει να αναφέρω ότι όλο αυτό το διάστημα, καθώς δεν είχαν κάνει δεκτή την παραίτηση μου ή την απόλυση μου, δεν μπορούσε να υπάρχει και αντικαταστάτης στο σχολείο”.
Τι είχε η επόμενη ημέρα για τον Αλέξανδρο; Την δημιουργία μίας start up μαζί με τον φίλο του Γρηγόρη Ζωντανό, της Locish, που αν και αγαπήθηκε από τους επενδυτές, που αν και άνοιξε γραφεία στην Silicon Valley και έτυχε ιδιαίτερης προβολής απέτυχε πολύ γρήγορα, η καλύτερα ο Αλέξανδρος και ο Γρηγόρης βλέποντας ότι “δεν τραβούσε” αποφάσισαν να “κατεβάσουν ρολά” εσπευσμένα.
Αναπόφευκτη η ερώτηση εάν από την συγκεκριμένη αποτυχία μετάνιωσε για την παραίτηση/απόλυση του από το δημόσιο. “Μόνο ατυχία δεν ήταν. Δυστυχώς στην Ελλάδα έχουμε πολύ κακή προσλαμβάνουσα τι πάει να πει επιχειρείν. Έχουμε την εικόνα της οικογενειακής επιχείρησης που αν αυτή κλείσει αυτό σημαίνει καταστροφή. Δεν είμαστε της λογικής ότι ο επιχειρηματίας είναι αυτό που κάνει συνεχώς επιχειρηματικές κινήσεις, κάποιες επιτυγχάνουν, λίγες, και οι περισσότερες αποτυγχάνουν. Δυστυχώς έξω δεν είναι έτσι. Οι νέοι θα τελειώσουν τις σπουδές τους και θα βγουν αμέσως έξω στην αγορά και θα πουν ‘οκ, θα ξεκινήσω αυτό’, και θα φάνε τα μούτρα τους, θα πέσουν κάτω και θα σηκωθούν όσες φορές χρειάζεται μέχρι να πετύχουν να τρέξουν μία ιδέα τους. Όλα αυτά που ζεις μέσα από αυτή την διαδικασία σου δίνουν όσα δεν μπορείς να πάρεις από άλλες μορφές εργασίας. Προσωπικά μέσα από την Locish έζησα σε τρία χρόνια όσα δεν είχα ζήσει σε όλη μου την ζωή. Και δεν είναι μόνο οι έντονα ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές, είναι η όλη πορεία. Από το ξεκίνημα που ήμασταν άφραγκοι που πουλούσαμε με τον Γρηγόρη πράγματα στο e-bay για να ζήσουμε μέχρι την πρώτη χρηματοδότηση που μας έδωσε μία μεγάλη ανάσα.”
Η Locish πέρασε στην ιστορία το περασμένο φθινόπωρο. Ο Αλέξανδρος και ο Γρηγόρης αφού ξεκουράστηκαν λίγο έβαλαν μπροστά το επόμενο επιχειρηματικό τους σχέδιο. Και όσο και αν ακούγεται παράδοξο στην νέα αυτή αρχή τους στήριξαν επενδυτές που έχασαν χρήματα από την προηγούμενη κίνηση τους αλλά και ο Απόστολος Αποστολάκης ο οποίος ενώ δεν είχε πιστέψει στην Locish χρηματοδότησε το δεύτερο βήμα τους. Ποια είναι αυτή η κίνηση; Η Weengs στο Λονδίνοhttp://weengs.co.uk/ η οποία ξεκίνησε την εμπορική της λειτουργία εδώ και λίγες εβδομάδες. Πρόκειται για μία πρωτοπόρα υπηρεσία αποστολής αντικειμένων που ήδη έχει βρει εφαρμογή στις ΗΠΑ και οι δύο Έλληνες την φέρνουν στην Ευρώπη. Τι ακριβώς κάνει; Λύνει τα χέρια σε όσους θέλουν να ταχυδρομήσουν αντικείμενα οικονομικά και χωρίς να φύγουν από τον χώρο τους. Αν υποθετικά θέλει κάποιος να στείλει ένα κινητό τηλέφωνο από τον Λονδίνο στην Αθήνα, φωτογραφίζει την συσκευή, στέλνει την φωτογραφία στην υπηρεσία και αφού ο παραλήπτης έχει λάβει το κόστος, εάν συμφωνεί σε δέκα λεπτά ένας ποδηλάτης της weengs βρίσκεται στον χώρο του την συσκευάζει και αναλαμβάνει για την αποστολή της σε μια τιμή που είναι χαμηλότερη από το να πήγαινε ο ίδιος στο ταχυδρομείο ή σε μία εταιρεία κούριερ. Οι καλύτερες τιμές που ο αποστολέας δεν θα μπορούσε να έχει αν κινούνταν μεμονωμένα επιτυγχάνονται από την μαζική αποστολή αντικειμένων που πραγματοποιούν οι εταιρείες που κινούνται σε αυτή την αγορά.Ο τελευταίος λόγος πάλι στον Αλέξανδρο Χριστοδούλου: “ Αν μετανιώνω για κάτι είναι που δεν είχα φύγει από το δημόσιο νωρίτερα. Εγώ το έκανα στα 35 μου, και είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα κατηγορήσει υπάλληλο που θέλει να ζήσει το δημιουργικό του όνειρο και δεν το τολμάει. Ήμουν υπάλληλος και καταλαβαίνω. Ξέρω τι είναι να είσαι ‘βολεμένος’, να έχεις τον μισθό σου, τον χρόνο σου, τις άδειες σου, και το κεφάλι σου ήσυχο όταν φεύγεις από την δουλειά. Και ξέρω πόσο δύσκολο είναι στην Ελλάδα όπου η υπαλληλική δουλειά είναι κυρίαρχη, αν δεν έχεις τις προσλαμβάνουσες από ανθρώπους που ρισκάρουν και επιχειρούν είναι πολύ δύσκολο να ρίξεις αυτό το στερεότυπο που έχεις και να πεις ότι ‘εγώ θα το κάνω’. Όμως δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο που να άφησε την σιγουριά του μισθού, να έζησε όλο αυτό το άγχος του επιχειρείν και να είπε ‘ξαναγυρνάω πίσω’. Ακόμη και αν γυρίσεις πίσω οι εμπειρίες που θα έχεις αποκτήσει και οι γνώσεις που θα έχεις λάβει θα αμείβονται πολύ περισσότερο από τον μισθό που έπαιρνες πριν”.
