Οι μήνες υπό τη νέα κυβέρνηση κυλούν και οι πιέσεις να υποκύψει αυτή στις απαιτήσεις των δανειστών μας εντείνονται. Πέραν των απλήστων διεθνών τοκογλύφων η κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει και την αντιπολίτευση η οποία αφ’ ενός επικρίνει δριμύτατα τους χειρισμούς της, αφ’ ετέρου διαχέει κινδυνολογία, η οποία εντείνει την αναστάτωση του λαού, ο οποίος είναι πλέον όχι απλά ζαλισμένο κοπάδι, αλλά παραζαλισμένο, καθώς σημαντικότατο τμήμα του ενημερώνεται από τις συζητήσεις στη Βουλή ή τα δελτία ειδήσεων. Η παραζάλη του λαού εκδηλώνεται στις δημοσκοπήσεις, τα αποτελέσματα των οποίων είναι σε μεγάλο βαθμό αντιφατικά. Ας εξετάσουμε τα συμβάντα και τα συμβαίνοντα με νηφαλιότητα.
Απομένει ακόμη αμφιβολία ότι η οικονομική κρίση στη χώρα μας δεν είναι απόρροια ατυχών συμβάντων στον χώρο της διεθνούς οικονομίας, αλλά προκλήθηκε με βάση σχέδιο, το οποίο εκπονήθηκε έξωθεν και εφαρμόστηκε από τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης (ένταξη στην ΕΟΚ, αλόγιστος, δανεισμός, διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, κατάρρευση της παραγωγής, υπέρμετρος καταναλωτισμός εισαγομένων κυρίως προϊόντων, συστηματική καλλιέργεια της οκνηρίας στη νέα γενιά (απαγορευμένη η αναφορά σ’ αυτήν), αδυναμία απόκρισης στις τοκογλυφικές δανειακές υποχρεώσεις, εκποίηση της κρατικής περιουσίας, κατάρρευση του κράτους πρόνοιας, ευτελισμός του εργατικού δικαίου, διόγκωση ανεργίας).
Αν αποδεχόμαστε ότι έτσι έχουν τα πράγματα, τότε μεγάλη είναι η ευθύνη των ασκησάντων την εξουσία, οι οποίοι κρίνουν την πολιτική της παρούσας κυβέρνησης ως ζημιογόνα για τη χώρα και αυτοπροβάλλονται ως οι δυνάμενοι να ξεπεράσουν την κρίση που μας μαστίζει χωρίς να αποδέχονται τουλάχιστον το «ο τρώσας και ιάσεται» με μία συγγνώμη προς τον λαό μας! Από την άλλη η παρούσα κυβέρνηση επέτυχε τη θριαμβευτική νίκη, μετά την αλματώδη εκτίναξη του ποσοστού των υποστηρικτών της, προβάλλοντας πρόγραμμα εμφανώς ανέφικτο στην εφαρμογή του υπό τις παρούσες συνθήκες. Με απλά λόγια εξαπάτησε τον λαό, όπως τον είχαν εξαπατήσει όλες οι παρατάξεις που είχαν προηγηθεί στην άσκηση της εξουσίας. Δύο στοιχεία υπήρξαν καθοριστικά στην ανύψωση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία: Η διόγκωση της αγανάκτησης του λαού κατά των κυβερνησάντων πριν και το «τεκμήριο της αθωότητας».
Οι νυν κυβερνώντες, κέρδισαν τις εκλογές υψώσαντες το αντιμνημονιακό λάβαρο! Δεν ενημέρωσαν τον λαό για τις δυσκολίες, που θα συναντούσαν, αλλά απεναντίας υποσχέθηκαν ανάσχεση της μείωσης της αγοραστικής και, κατά συνέπεια, της καταναλωτικής δύναμης. Δεν ζήτησαν θυσίες, αλλά υποσχέθηκαν απολαβές. Δεν προϊδέασαν τον λαό για πιθανή σύγκρουση, ούτε του ζήτησαν να ετοιμαστεί για θυσίες, του ζήτησαν απλώς να τους ψηφίσει. Αυτοί στη συνέχεια θα επιτύγχαναν εκεί που οι προηγούμενοι είχαν αποτύχει, θα σταματούσαν δηλαδή την κατρακύλα! Το να κερδίσουν την εμπιστοσύνη σημαντικού τμήματος του λαού ήταν εύκολο. Το να προτάξουν αντίσταση για μερικούς μήνες, αναπτερώνοντας την καταρρακωμένη εθνική μας αξιοπρέπεια και κερδίζοντας τη συμπάθεια επί πλέον τμήματος του λαού, που δεν τους ψήφισε, κρίνεται κατ’ αρχήν θετικό, όμως όλοι γνωρίζουμε ότι τα πράγματα κρίνονται «συμφώνως προς το τελευταίον εκβάν».
Εκείνο στο οποίο δεν δόθηκε η δέουσα προσοχή είναι ότι και η νέα κυβέρνηση δεν αμφισβήτησε την εξουσία των κυριάρχων επί της χώρας μας: Ναι στην ΕΕ, ναι στο € διακήρυξε από την πρώτη στιγμή. Δεν γνωρίζω πως το εκλαμβάνει αυτό ο μέσος πολίτης, αλλά εγώ προσωπικά το θεωρώ προσφορά γης και ύδατος. Αλλά τότε, γιατί οι επικυρίαρχοι να συγκινηθούν από τις φιλότιμες, έστω (αν και αυτό θα το δείξουν οι εξελίξεις), προσπάθειες να πεισθούν οι δήμιοί μας να μας συμπεριφερθούν κάπως πιο ανθρώπινα; Γιατί να το πράξουν ενισχύοντας μια υποτιθέμενη εχθρική τους κυβέρνηση; Επειδή, όπως ισχυρίζονται οι κυβερνώντες, έχει λαϊκή εντολή; Αλλά οι τελευταίες δημοσκοπήσεις είναι άκρως αντιφατικές, όπως γράψαμε στην αρχή. Άλλωστε πώς είναι δυνατόν να ευελπιστούμε ότι οι άπληστοι για σώρευση χρήματος είναι δυνατόν να συγκινηθούν από το δράμα ενός λαού και την ετυμηγορία του;
Εισέρχομαι στον χώρο της φαντασίας. Φαντάζομαι έναν σχηματισμό, ο οποίος διεκδικεί την εξουσία στη χώρα μας καταγγέλλοντας τους μηχανισμούς καταλήστευσης των λαών (και όχι μόνον του ελληνικού), εξαγγέλλοντας προεκλογικά ότι θα θεωρήσει το χρέος επαχθές και απεχθές, ότι θα προβεί σε παύση πληρωμών των οφειλομένων. Συνάμα καλεί τον λαό να ετοιμαστεί για θυσίες, καθώς η αντίδραση των ισχυρών θα είναι βίαια, να προετοιμαστεί για την αντιμετώπιση της πείνας και να προσφέρει όχι μόνο τον ιδρώτα του, αλλά και το αίμα του για την προάσπιση της ανεξαρτησίας της χώρας του. Δεν έχω κατά νου την πραγματική πολιτική σκηνή, στην οποία κάποιοι πιθανόν να υπονοήσουν ότι φωτογραφίζω το ΚΚΕ. Αυτό περιορίζεται στην ορθή μεν, πλην άκρως θεωρητική κριτική του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά ακόμη και αυτό αποφεύγει την αναφορά στην ανάγκη για θυσίες. Πολύ φοβούμαι ότι ακόμη και αν ευρύς συνασπισμός κομμάτων συντάσσονταν με το ΚΚΕ και παρουσίαζαν αυτό το πρόγραμμα της ρήξης με τους ισχυρούς, θα καταψηφίζονταν από τον ελληνικό λαό, τον οποίο έχουν εκμαυλίσει επί σαράντα έτη και τον έχουν καταστήσει άβουλο, οκνηρό με μοναδικό ιδανικό την κατανάλωση. Και όμως οι πάντες επιτείνουν τον εκμαυλισμό του επιχειρώντας την κατεδάφιση των τελευταίων ερεισμάτων του στην πίστη προς τον Θεό, στην αγάπη προς την πατρίδα και τις παραδόσεις του. Αναγνωρίζω ότι το πρόγραμμα που παρέθεσα βρίσκεται στον αντίποδα του πολιτικού ρεαλισμού. Το πρόβλημα της χώρας καθίσταται μείζον όχι επειδή δεν υπάρχουν πολιτικοί πρόθυμοι να υποστούν θυσίες χάριν του λαού, αλλά επειδή ο λαός δεν έχει διάθεση να ακολουθήσει ηγέτη θυσίας, αλλά θα τον δολοφονήσει, όπως κάποτε τον Καποδίστρια, τον οποίο καθημερινά απαξιώνουμε καλύπτοντάς τον με πέπλο λήθης!
Τελικά ο πολιτικός ρεαλισμός διδάσκει ότι θα γίνει το θέλημα του ισχυρού. Οι κυβερνώντες θα ομιλούν για επιτυχία, οι της αντιπολίτευσης για παταγώδη αποτυχία, η οποία θα μας γυρίσει πολύ πίσω. Από πού όμως πίσω; Από την ανάπτυξη, που δεν πρόκειται να έλθει ποτέ υπό τις παρούσα κατάσταση στη διεθνή οικονομία; Από την έξοδο από τη χώρα του συνόλου του επιστημονικού δυναμικού; Από την αθρόα είσοδο μεταναστών προς κάλυψη του τεραστίου δημογραφικού χάσματος; Από την εκποίηση και του υπολοίπου της δημόσια περιουσίας; Από τον ολοσχερή αφανισμό του κράτους πρόνοιας; Από την έξοδο στην ανεργία του μισού ενεργού πληθυσμού;
Πρέπει ως λαός να συνειδητοποιήσουμε, προσγειούμενοι στην πραγματικότητα, ότι οι δανειστές μας θέλουν να τα πάρουν όλα. Αυτό γίνεται μέσω διαχειριστών του σχεδίου τους. Πολύ φοβούμαι ότι η παρούσα κυβέρνηση θα απολέσει το «τεκμήριον της αθωότητας». Και τότε ο λαός θα επανέλθει στις γνωστές εκλογικές μάντρες των «καθαρόαιμων» αστικών κομμάτων. Άλλωστε νέοι της αξιωματικής αντιπολίτευσης εθεάθησαν πρόσφατα σε πανεπιστημιακό χώρο να κραυγάζουν: «Γερούν κράτα γερά»! Και είναι Γερούν το όνομα του ανεπαρκούς, αλλά ισχυρού των αθέσμων θεσμών, Ντάισελμπλούμ. Δεν αξίζει σ’ αυτούς τους φερέλπιδες νέους να ξαναδώσει το σύστημα την εξουσία;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
