Είναι η γυναίκα για την οποία ο, διάσημος Νουρέγιεφ έχει πει ότι θα τον έκανε να αλλάξει σεξουαλικές προτιμήσεις. Το «αντίο» της χορεύτριας – θρύλου στο Ηρώδειο.
«Εχω δώσει σε έναν φίλο μου την άδεια να με σκοτώσει εάν συνεχίζω να χορεύω για υπερβολικά μεγάλο διάστημα ακόμα» είπε στην περίφημη συνέντευξη τύπου που έδωσε στο Λονδίνο τον περασμένο Νοέμβριο. «Χαίρομαι διότι η απόφασή μου να αποσυρθώ τον απαλλάσσει απ’ αυτό το καθήκον…»
Μετά από 39 χρόνια που χορεύει και εξακολουθεί να τα απολαμβάνει με τον ίδιο τρόπο, η Συλβί Γκιλέμ αποφάσισε να κρεμάσει τις πουέντ της. Ο ζωντανός θρύλος που κατάργησε τις αποστάσεις μεταξύ κλασσικού και σύγχρονου χορού δίνει την αποχαιρετιστήρια παράσταση «Life in Progress» (Ζωή εν εξελίξει) στο Ηρώδειο σηματοδοτώντας την πρεμιέρα των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Αθηνών στις 3 και 4 Ιουνίου.
Εν αρχή ην η γυμναστική
Γεννήθηκε το 1965 στο 11ο Διαμέρισμα, μια εργατική περιοχή στο Παρίσι. Ο πατέρας της ήταν μηχανικός και η μητέρα της γυμνάστρια. Και το μήλο έπεσε κάτω από τη μηλιά (στην αρχή τουλάχιστον). Το 1976 σε ηλικία 11 χρονών η Συλβί Γκιλέμ – γιατί περί αυτής ο λόγος – είδε το όνομά της να φιγουράρει στη λίστα της εθνικής ομάδας ενόργανης γυμναστικής της Γαλλίας για τους Ολυμπιακούς του Μόντρεαλ.
Από τη γυμναστική είχε έτοιμο σώμα για μπαλέτο. Κι επειδή ως άνθρωπος ρεαλιστής κατάλαβε ότι η καριέρα στη γυμναστική θα τελείωνε μετά την εφηβεία, αποφάσισε να ασχοληθεί με το χορό που θα διαρκούσε περισσότερο.
Μπαίνει στην Οπερα του Παρισιού και στα 19 της ανακηρύσσεται etoile από τον Νουρέγιεφ, μετά την ερμηνεία της στη «Λίμνη των Κύκνων». Το δίδυμο Νουρέγιεφ – Γκιλέμ φέρνει την Όπερα του Παρισιού στο προσκήνιο. Ο Νουρέγιεφ παραμένει πάντα ο μέντοράς της. Η ίδια, πάντως, πιστεύει ότι η «Λίμνη των Κύκνων» αποτελεί την προσωπική αποτυχία της, επειδή έχει τόσο υψηλή ιδέα για αυτό το έργο, που ποτέ δεν κατάφερε να το χορέψει αρκετά ικανοποιητικά για την ίδια.
Εκείνη κι ο Νουρέγιεφ
Ο Νουρέγιεφ την επηρεάζει βαθύτατα. Τόσο ως προς την άποψη που η Σιλβί διαμορφώνει για το κλασικό μπαλέτο, όσο και ως προς τις αντιλήψεις για τη δουλειά και τη ζωή. Χορεύουν μαζί, τής δίνει το δικαίωμα στην ανακάλυψη και στον πειραματισμό – μετά τόσα χρόνια, ακόμη λέει σε συνεντεύξεις της, ο Νουρέγιεφ μου έλεγε αυτό, εκείνο… Η δημόσια δήλωση -του διάσημου gay- Νουρέγιεφ ότι η Σιλβί είναι η μόνη γυναίκα που θα μπορούσε να τον κάνει να αλλάξει σεξουαλικές προτιμήσεις, η μόνη γυναίκα που θα μπορούσε να παντρευτεί, κάνει τον γύρο του κόσμου. Το 1988, προς τιμήν των πεντηκοστών γενεθλίων του Νουρέγεφ, η Βασιλική Όπερα της Αγγλίας τον προσκαλεί για μια παράσταση της «Ζιζέλ» στο Λονδίνο, την παλιά του βάση. Εκείνος δέχεται και παίρνει μαζί του ως παρτενέρ την νεαρή Γκιλέμ για να την παρουσιάσει στο βρετανικό κοινό.
Συλβί Γκιλέμ ή «Mademoiselle No»
Σε ηλικία 23 χρόνων άφησε εμβρόντητο τον Νουρέγιεφ, αλλά και σύσσωμη τη Γαλλία, όταν εγκατέλειψε το Μπαλέτο της Όπερας του Παρισιού για να ενταχθεί στο Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου. Ο τότε υπουργός Πολιτισμού, Ζακ Λανγκ, κλήθηκε να λογοδοτήσει γι’ αυτό στο Κοινοβούλιο, ενώ η γαλλική εφημερίδα «Le Monde» αποκάλεσε την αναχώρησή της «εθνική καταστροφή».
«Είχα φτάσει σε τέτοιο σημείο ασυνεννοησίας με τους ανθρώπους της Οπερας, που δεν υπήρχε γυρισμός. Θα ήταν αυτοκτονικό. Για να επιβιώσω και να ανοιχτώ στον κόσμο θα έπρεπε να σπάσω τον τοίχο της ανοησίας που στεκόταν στο δρόμο μου και ποτέ να μην κοιτάξω πίσω», είπε.
Εξακολούθησε να είναι αντισυμβατική, πρωτοπόρος και ατίθαση. Η καριέρα της διαμορφώθηκε τόσο έντονα από τα «¨Όχι» που ο πρώην διευθυντής του Βασιλικού Μπαλέτου Anthony Dowell την αποκαλούσε «Mademoiselle No».
Όταν της δόθηκε το πρώτο βραβείο Nijinsky το 2001 για «την καλύτερη μπαλαρίνα του κόσμου», άφησε άφωνους όλους τους παρευρισκόμενους όταν επιτέθηκε στη διοργάνωση αποκαλώντας τα βραβεία ως επιζήμια καλλιτεχνικά, καθώς ενθαρρύνουν τον «πολιτισμό του σούπερ μάρκετ». Η Συλβί Γκιλέμ φωτογράφισε τον εαυτό της γυμνό για τη γαλλική Vogue για να παρουσιάσει –σύμφωνα με την ίδια: «τον τρόπο που πραγματικά είμαι και τον τρόπο που βλέπω τον εαυτό μου» (κεντρική φωτογραφία).
Το πρόγραμμα της «Life in Progress»
Το πρόγραμμα της περιοδείας της «Life in Progress» περιλαμβάνει δύο νέα έργα των Άκραμ Καν και Ράσελ Μάλιφαντ, καθώς και ένα σόλο με τίτλο «Bye», γραμμένο ειδικά για την περίσταση από τον Ματς Εκ. Η σειρά των τελευταίων της παραστάσεων ολοκληρώνεται τον Δεκέμβριο στο Τόκυο.
thetoc
