Το δημογραφικό πρόβλημα έχει δύο όψεις. Εντυπωσιακό είναι ότι και οι δύο εκδηλώνονται στις οικονομικά ανεπτυγμένες χώρες. Με εξαίρεση την Κίνα, αν δεν την συμπεριλάβουμε στις ανεπτυγμένες χώρες, σε καμμιά άλλη φτωχή χώρα η αύξηση του πληθυσμού δεν αντιμετωπίζεται ως κίνδυνος. Την πρώτη όψη του δημογραφικού προβλήματος συνιστά η παντελής αδιαφορία για τη διατήρηση αριθμητικά του γηγενούς πληθυσμού της χώρας στο παρόν επίπεδο. Τη δεύτερη όψη συνιστά η εναγώνια προβολή της αύξησης του πληθυσμού σε πλανητική έκταση και η πρόταση μέτρων για τη μείωσή του! Η κρίση, που μαστίζει τη χώρα μας, η οικονομική και μόνο, όπως θεωρείται, δεν μας επιτρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι και εδώ το πρόβλημα αντιμετωπίζεται όπως και στις άλλες δυτικές κοινωνίες.Το δημογραφικό πρόβλημα κατά την πρώτη του όψη είναι πρωτίστως πρόβλημα επικράτησης του θανάτου επί της ζωής. Ο πληθυσμός μειώνεται επειδή οι άνθρωποι, απομακρυνόμενοι από τον Θεό και αρνούμενοι να υπακούσουν στην εντολή του «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε», αρνούνται να γίνουν με την παιδοποιία συνδημιουργοί Του! Ο καταναλωτικός τρόπος ζωής και το κυνήγι των απολαύσεων νεκρώνουν το πνεύμα θυσίας, που απαιτείται για τη γέννηση και ανατροφή τέκνων. Ας παρακολουθήσουμε την πορεία του ανθρώπου στις δυτικές κοινωνίες. Τα παιδιά βιάζονται στα κοινωνικά θερμοκήπια να δώσουν καρπούς κακίας πριν από την ώρα τους. Ο εφηβικός ερωτισμός πνίγει τον φυσιολογικό έρωτα και καθιστά τους νέους ανώριμους στο έπακρο να συνάψουν στη συνέχεια σοβαρή σχέση και να δημιουργήσουν οικογένεια αποδεχόμενοι τις ευθύνες αυτής. Πολύς ο λόγος για τις εκτρώσεις πριν από μερικές δεκαετίες, όταν ακόμη η πράξη δεν ήταν νόμιμη. Οι γυναίκες που πρωτοστατούσαν στο φεμινιστικό κίνημα, το οποίο επέτυχε την φοβερότερη υποταγή της γυναίκας στον άνδρα, ωρύονταν υπέρ του «δικαιώματος» αυτοδιαχείρισης του σώματός τους αγωνιζόμενες κατά των ανυπερασπίστων εμβρύων! Τελικά τα κοινοβούλια, αστικά και μαρξιστικά, ψήφισαν υπέρ του «δικαιώματος» της αυτοδιαχείρισης του γυναικείου σώματος και μάλιστα με την κάλυψη των αιμορραγούντων, για πλείστους όσους λόγους ασφαλιστικών ταμείων! Ο άνδρας θριάμβευσε καθώς έπαψε η καταγγελία του ως ανάνδρου σε περίπτωση εγκατάλειψης εγκυμονούσας συντρόφου του. Αφού υπάρχει λύση και μάλιστα με τη σφραγίδα του νομοθέτη προς τι η ανεπιθύμητη κυοφορία; Και η γυναίκα με την ψευδαίσθηση της απελευθέρωσης ανταποδίδει τα ίσα στον αυτοπροβαλλόμενο μέχρι πρότινος ως πολυγαμικό άντρα συνάπτοντας κατά βούληση ερωτικές σχέσεις και υπερηφανευόμενη για τον αριθμό των εκτρώσεων! (Και κλάμμα ο «ηττημένος» άνανδρος άνδρας!).Υπό τις προϋποθέσεις αυτές και με το όνειρο των σπουδών, αρχικά, και της επαγγελματικής καταξίωσης, στη συνέχεια, η σκέψη για δημιουργία οικογένειας απωθείται διαρκώς στο μέλλον. Έτσι ο γάμος, ακόμη και για τις γυναίκες από το τέλος της δεύτερης δεκαετίας του βίου σε άλλες εποχές εξακοντίζεται στην αρχή της τέταρτης. Ανεύθυνοι οι νέοι μας, υπό την άθλια καθοδήγηση γονέων, παιδαγωγών, Πολιτείας και μέσων διαμόρφωσης (=εκμαυλισμού) της συνείδησης της κοινής γνώμης, όταν αποφασίσουν να σταθεροποιήσουν μια σχέση ή την από πολλών ετών σταθερή σχέση να την ενδυναμώσουν με τα δεσμά του γάμου (ο όρος δεσμά σε ευρεία χρήση από όλους μας), έστω και πολιτικού, εμφανίζονται παντελώς ανώριμοι να ανταπεξέλθουν στις όντως πολλές δυσκολίες. Η σε σύντομο χρονικό διάστημα αίτηση διαζυγίου και η εσπευσμένη διευκόλυνση του νομοθέτη προς τον αιτούντα, διαλύουν εν τω γεννάσθαι πολλές οικογένειες. Η κοινωνία μας, υιοθετώντας το μέθοδο συγχωροχαρτίων της παπικής αυλής κατά τον μεσαίωνα, προβάλλει ως φυσιολογική υπό τις κρατούσες κοινωνικές συνθήκες, τη μονογονεϊκή οικογένεια, στην οποία όλα τα βάρη επωμίζεται συνήθως η «απελευθερωμένη» γυναίκα! (Και κλάμμα ο άνανδρος άνδρας!). Σφίγγει η γυναίκα τα χείλη και πεισμώνει να δείξει ότι μπορεί να αναλάβει και τους δύο ρόλους! Κανένας δεν ζητά τη γνώμη των παιδιών, τα οποία μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, καθώς δεν είναι όπως τα έμβρυα στη μήτρα. Αλλά με τα παιδιά θα ασχοληθεί ο νομοθέτης; Έχει πολλά και πλέον σοβαρά θέματα να διευθετήσει. Είναι τα κοινωνικά δικαιώματα κάποιων ομάδων. Ακόμη οι ομοφυλόφιλοι, που σε πλείστες όσες χώρες έχουν δικαιωθεί «επιστημονικά», δεν θεωρούν επαρκή τα δικαιώματά τους! Σε κάποιες τους αρνούνται να τελούν γάμο, σε άλλες να υιοθετούν τέκνο! Ο νομοθέτης πρέπει να επιλύσει τα «καυτά» αυτά θέματα, αν μάλιστα αυτοπροβάλλεται ως προοδευτικός! Και πώς να μείνει πίσω ο αστός νομοθέτης, οπαδός του «φυσικού δικαίου», όταν εκπρόσωποι του θείου δικαίου έχουν ήδη ικανοποιήσει το αίτημα της «ευλογίας του γάμου» των βιούντων διαστροφικά περί την γενετήσια σφαίρα; Πώς να μείνει πίσω ο αστός νομοθέτης, όταν η «επιστήμη» έχει αποφανθεί ότι δεν προκαλούνται ψυχικά τραύματα στα παιδιά, που υιοθετούν τα παρά φύσιν ζεύγη;Ο κόσμος της στέρησης το μόνο από το οποίο δεν πάσχει είναι η έλλειψη παιδιών! Παρά την άγρια επίθεση των απλήστων πλουσίων, οι οποίοι για τα άθλια συμφέροντά τους σπέρνουν τον όλεθρο και την καταστροφή χωρίς να διατρέχουν τον κίνδυνο να εγκληθούν για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, αυξάνουν διαρκώς. Τι κι αν σημαντικό μέρος της «ανθρωπιστικής» βοήθειας δαπανάται για διανομή αντισυλληπτικών;Τί κι αν οι «ανθρωπιστές» της Δύσης «αδυνατούν» να προσφέρουν έναντι της καταλήστευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών των φτωχών χωρών τα εμβόλια και λίγο γάλα τουλάχιστον για κάθε παιδί των καταφρονεμένων; Τι κι αν υποθάλπουν πολέμους, στους οποίους χρησιμοποιούνται ως σκληροί μαχητές παιδιά; Τι κι αν ευνοούν γενοκτονίες, προκειμένου να προωθήσουν στην εξουσία ανδρείκελα, πρόθυμα να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους; Οι λαοί των φτωχών χωρών παραμένουν δημογραφικά σφριγηλοί και αυξάνουν αριθμητικά! Τότε οι άπληστοι άρπαγες σημαίνουν συναγερμό για τη «διάσωση» του πλανήτη από τον υπερπληθυσμό! Η «επιστήμη» τους, η θεραπαινίδα δηλαδή των υποταγμένων στο σύστημα εκμετάλλευσης ανέντιμων επιστημόνων, κραυγάζει ότι η γη δεν μπορεί να θρέψει πλέον τον πληθυσμό της. Δεν είναι λοιπόν η κραυγαλέα κοινωνική αδικία αιτία των δεινών, αλλά ο υπερπληθυσμός. Και τότε έμμεση είναι και η προσβολή κατά του Θεού, του ανυπάρκτου βέβαια για τους υλιστές της Δύσης, αλλά στον οποίο πιστεύουν ακόμη αρκετοί «αφελείς»! Τι εντολή έδωσε στους πρωτόπλαστους ο «Πάνσοσφος»;Και οι απόκληροι, στερημένοι από τα πάντα στη χώρα τους, αποφασίζουν την έξοδο για τη βιολογική επιβίωση. Επιχειρούν περιπετειώδες και πολυδάπανο ταξίδι (πού βρίσκουν τα ναύλα, ουδείς διερωτάται), για να εγκατασταθούν, όσοι επιβιώσουν, σε κάποια χώρα του επίγειου παραδείσου, από αυτές που έχουν μετατρέψει τη δική τους σε κόλαση! Και τότε αυτοί οι «ξένοι» γίνονται άκρως ανεπιθύμητοι! Οι ισχυροί νομοθετούν την παραμονή των αποκλήρων στις χώρες εισβολής τους (υποδοχής δεν είναι δόκιμος όρος), για να μη διαταραχθεί η ησυχία τους και αλλοιωθεί η εθνική ή φυλετική τους καθαρότητα! Και αυτά στο όνομα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, προασπιστές των οποίων αυτοπροβάλλονται! Και οι χώρες εισβολής με τα μύρια όσα προβλήματα, παρά την καλή θέληση των λαών τους αντιμετωπίζουν διλήμματα: Πόσους αντέχει η χώρα χωρίς τον κίνδυνο αλλοίωσης του πληθυσμού; Δεν θα συμβάλουν οι εισερχόμενοι στην περαιτέρω έξαρση της ανεργίας; Δεν θα προκληθούν στο μέλλον συγκρούσεις; Σ’ όλα αυτά η απάντηση είναι: Ασφαλώς δεν αντέχει πολλούς και θα επέλθουν δεινά! Όμως δεν υπάρχει τραγικότερο από το να συμπλέουμε με τους δημίους των λαών και να στρεφόμαστε κατά των θυμάτων τους, επειδή αυτά, παρά τους διωγμούς, επιβιώνουν καθώς παραμένουν συνδημιουργοί του Θεού.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
