Ο Ινδουισμός περιλαμβάνει σύνολο θρησκευτικών παραδόσεων στην Ινδία και αλλού, στη δημιουργία των οποίων συντέλεσαν και οι κατά τόπους συνθήκες.
Μοιάζουν δε οι παραδόσεις αυτές ως ξεχωριστές θρησκείες, παρόλο που έχουν το ίδιο θεωρητικό υπόβαθρο.
Ο Ινδουισμός αναπτύχθηκε από το 3.000 π.Χ στις περιοχές γύρω από την κοιλάδα του Ινδού ποταμού.
Τα αρχαιολογικά ευρήματα δείχνουν ότι λάτρευαν εκεί το θείο ως γενεσιουργό δύναμη της ζωής.
Οι Άριοι αργότερα, το 1.500 π.Χ, ανέμειξαν το δικό τους πολιτισμό με τον Ινδουισμό.
Οι πολυθεϊστές Άριοι συνέθεσαν τις Βέδες ως ιερά βιβλία από το 1.500-1.000 π.Χ.
Αυτή την εποχή, τη βεδική, πιστεύουν στο δημιουργό θεό ουρανό, στον ήλιο, τη φωτιά, την καταιγίδα, τη γονιμότητα, τον πόλεμο, με κέντρο λατρείας τη θυσία.
Η κοινωνία των Αρίων αποτελούνταν από πρώτη την τάξη των ιερέων (Βραχμάνες), των πολεμιστών-αριστοκρατών και κατόπιν των καλλιεργητών.
Τελευταία ήταν των χειρονακτών.
Τη ζωή των τάξεων τη ρύθμιζαν οι βραχμάνοι, οι ιερείς.
Αυτές τις τάξεις αργότερα, το 16ο αι, οι Πορτογάλλοι άποικοι θα τις ονομάσουν κάστες.
Πιο μετά οι τάξεις υποδιαιρούνται κι άλλο και ιεραρχούνται κατά επάγγελμα.
Αλλαγή τάξης πετυχαίνεται σε μια άλλη ζωή ανάλογα με τις πράξεις σ΄αυτή τη ζωή.
Σύμφωνα με τα ιερά βιβλία των Αρίων, τις Βέδες που προείπαμε, τον κόσμο τον συγκρατεί μια παγκόσμια τάξη, που λέγεται ”ντάρμα” και είναι θείας καταγωγής , στην οποία όλοι πρέπει να συμμορφώνονται υποχρεωτικά.
Και αυτό θεωρείται πράξη θρησκευτικού χαρακτήρα.
Μέρος του κόσμου θεωρείται και η ανθρώπινη κοινωνία.
Επομένως η δεδομένη τάξη της, δηλαδή η διαίρεσή της σε κάστες, θεωρείται στις Βέδες μέρος της παγκόσμιας τάξης και άρα επίσης θείας καταγωγής.
Σε άλλα τους βιβλία, τις Ουπανισάδες (800-500 π.Χ), αναπτύσσεται ότι η θεία πραγματικότητα αποτελεί το υπόστρωμα του Σύμπαντος και ονομάζεται Μπράχμαν.
Όπως ο αέρας, που, αν και άμορφος, μπορεί να κλειστεί μέσα στα δοχεία, έτσι και μέσα σε καθετί υπάρχει ένα τμήμα του Μπράχμαν, ένα θείο στοιχείο.
Αυτό ονομάζεται Άτμαν.
Μ΄αυτόν τον τρόπο όλα τα όντα είναι στο βάθος τους Άτμαν, άρα και μέρος του Μπράχμαν.
Το ίδιο και ο άνθρωπος.
Μόνο που αυτός, γοητευμένος από τον κόσμο, έχει στραμμένο το νου του προς αυτόν, και άρα προς τα έξω, και αγνοεί ότι στο βάθος του εαυτού του είναι η θεία πραγματικότητα.
Κατά τα πρώτα ιερά βιβλία, τις Βέδες, ο κόσμος είναι καλός, ενώ κατά τα δεύτερα, τις Ουπανισάδες, καλό είναι μόνο το θείον.
Το Μπράχμαν.
Ο κόσμος είναι μια δεύτερη πραγματικότητα και όχι η βασική και αληθινή.
Εξάλλου αποτελείται από όντα που βρίσκονται σε κατάσταση περιορισμού και μεταβολής.
Τα έμβια όντα, μεταξύ των οποίων και ο άνθρωπος, βιώνουν την ύπαρξη ως πόνο.
Οι Ουπανισάδες διδάσκουν και την ανακύκλωση των υπάρξεων, σύμφωνα με την οποία τα έμβια όντα δεν ζουν μόνο μια φορά, αλλά, αφού μια μορφή ύπαρξης διαλυθεί, κάτι από αυτήν επιβιώνει και μεταβαίνει σε άλλη μορφή ύπαρξης.
Αυτό λέγεται μετενσάρκωση ή μετεμψύχωση.
Οι πράξεις (κάρμα), που το ον διέπραξε στην προηγούμενη μορφή ύπαρξης, είναι εκείνες που προσδιορίζουν τη μορφή στην οποία θα μεταβεί.
Τέτοιες μορφές, εκτός από την ανθρώπινη, μπορεί να είναι μια ζωική (ζώου), μια δαιμονική σε κάποια κόλαση ή μια θεϊκή σε κάποιο ουρανό.
Τι πράξεις κάνει ο άνθρωπος εξαρτάται από εκείνο που επιθυμεί.
Έτσι τελικά μετενσαρκώνεται κάθε φορά σε κάποια μορφή ύπαρξης ανάλογη με την επιθυμία του.
Λύση στην ατέρμονη οδύνη αποτελεί η ένωση του ανθρώπινου νου με το θείο στοιχείο που υπάρχει μέσα του.
Αυτό πετυχαίνεται με την τεχνική της γιόγκα, για την οποία θα μιλήσουμε σε επόμενο άρθρο μας.
Οι Ινδουιστές λατρεύουν διάφορες θεότητες, που θεωρείται ότι συμβάλλουν στην απόσβεση του κακού κάρμα και συνεπώς σε καλή μετενσάρκωση.
Τέτοιος είναι ο ποταμός Γάγγης, στα νερά του οποίου πλένουν τα οστά των νεκρών.
Μόνο ο Μαχάτμα Γκάντι αναβίωσε και αναδιατύπωσε τις ινδικές παραδόσεις με σύγχρονο τρόπο.
(συνεχίζεται)
Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός
