Πως αποχαιρετάς έναν άνθρωπο, έναν φίλο, έναν συνάδελφο με τον οποίο ως χθες συζητούσες, σχεδίαζες, οραματιζόσουν το εγγύς και απώτερο μέλλον ;Βαριά δουλειά, δύσκολη και επώδυνη, αλλά ίσως αυτός ο αποχαιρετισμός με ανακουφίσει και μου πάρει ένα μέρος από το βάρος που νιώθω, ένα μέρος από το βάρος που νοιώθουμε όλοι μας.Θωμά ! Αυτή την ώρα θα έπρεπε να ήμασταν στο γραφείο του περιοδικού και να συζητάμε, να κριτικάρουμε το τελευταίο τεύχος και να σ΄ακούμε να σχεδιάζεις το επόμενο. Να μας εκπλήσσεις με τους λεπτομερείς σου υπολογισμούς και την ακρίβεια της σκέψης σου. Να συζητάμε για την ταλαιπωρημένη μας αγάπη την ΕΡΑ ΚΟΖΑΝΗΣ, να συμφωνούμε ή να διαφωνούμε για το νέο νομοσχέδιο επαναλειτουργίας της ΕΡΤ, ψάχνοντας τι κρύβεται πίσω από τις λεπτομέρειες.Όταν πρωτοήρθες στο γραφείο ήρθες όχι για να ζητήσεις δουλειά, αλλά για να προτείνεις συνεργασία έχοντας βρει ήδη χρηματοδότη, έχοντας βρει χορηγό, αυτό και μόνο ήταν αρκετό για να πείσει περί της αξιοπιστίας, της σοβαρότητας και της ευσυνειδησίας σου, μιλάμε για τις αρχές της δεκαετίας του 90. Η συνέχεια δεν διέψευσε, τουναντίον επιβεβαίωσε την πρώτη εκτίμηση.Λόγος σαφής, στρογγυλός, πολλές φορές υπαινικτικός, άλλοτε αιχμηρός αλλά πάντα τεκμηριωμένος. ΛΟΓΟΣ ΚΑΘΑΡΟΣ και ΕΝΤΙΜΟΣ.Προβληματίστηκα βασανιστικά αν θα’ πρεπε να εκφωνηθεί επικήδειος λόγος, γιατί ξέρω ότι δεν θα σου άρεσε, για να μην πω ότι φοβάμαι μην πεταχτείς και πεις «άστα αυτά τώρα», με κείνο το ευγενικό χαμόγελο ανάμεσα στον καφέ και το τσιγάρο. Έπεισα όμως τον εαυτό μου ότι πρόκειται για επικήδειο έπαινο και όχι επικήδειο λόγο, γιατί έτσι σου πρέπει, γιατί «Αγαθοίς ανδράσιν μείζων ο κατόπιν και μετά την τελευτήν έπαινος, φθόνου ουκ επί πολύ επιζώντος» έγραψε ο Θουκυδίδης.Θωμά ! Για σένα δεν χρειαζόταν να φύγεις για να έρθει ο έπαινος, τον είχες και εν ζωή, τώρα απλώς γίνεται μείζων.Ανήκες σε εκείνη τη μαγιά των ανήσυχων συναδέλφων, που προσπαθούσε να δημιουργήσει, να ζυμώσει συλλογικότητα, να δημιουργήσει επαγγελματική συνείδηση, να επιβάλει δεοντολογία, σε ένα μάλλον εχθρικό περιβάλλον.Ξεχείλιζες από ενθουσιασμό, πάθος, αισιοδοξία, ορμητικότητα, είχες όραμα και ξεκάθαρες απόψεις, παρά το ανασφαλές και ομιχλώδες περιβάλλον, και το άδηλο μέλλον. Ακόμα και όταν έπεσε το μαύρο στην ΕΡΤ δεν λιγοψύχησες δεν επαναπαύτηκες, μπήκες μπροστά και παράλληλα με τον αγώνα για την επαναλειτουργία της ΕΡΑ, εκδώσατε το περιοδικό μαζί με τους άλλους δημοσιογράφους του σταθμού.Αγαπημένε μας Θωμά , ήσουν τυχερός που είχες, στο δυστυχώς σύντομο ταξίδι σου, σύντροφο τη Φωτεινή, αυτήν την θαυμάσια και δυνατή γυναίκα με την οποία πορευόσουν στη ζωή και μεγαλώνατε δύο εξαίρετα παιδιά για τα οποία καμάρωνες και καμαρώνουμε όλοι. Ο πόνος τους όπως και ο πόνος του πατέρα σου της αδελφή σου και των δικών σου είναι πολύ μεγάλος όπως εξάλλου και όλων μας γιατί έφυγες τόσο νωρίς και τόσο ξαφνικά.Έφυγες την ώρα που όλοι σε χρειαζόταν, την ώρα που άρχισε να διαφαίνεται λύση τουλάχιστον στο επαγγελματικό με την επαναλειτουργία της ΕΡΤ.Την ώρα που το περιοδικό κέρδισε την αποδοχή και την καταξίωση.Την ώρα που πήρες το πτυχίο σου … και συγνώμη που σε πίεζα όλα αυτά τα χρόνια να μην εγκαταλείψεις την προσπάθειά σου για το πτυχίο .Αγαπημένε μας ΘωμάΘα μας λείψεις πολύ και θα λείψεις σε πολλούς!Θα λείψεις πρώτα από όλους κι απ’ όλα από την οικογένειά σουΘα λείψεις στους συγγενείς και φίλους σου.Θα λείψεις στους συναδέλφους στην ΕΡΑ , αλλά και γενικότερα στους συναδέλφους στα Μέσα μαζικής επικοινωνίας της περιοχής και όχι μόνον, με τους οποίους είχες μια ιδιαίτερη και διακριτική σχέση αλληλοσεβασμού.Θα μας λείψουν οι εύστοχες και τεκμηριωμένες παρεμβάσεις σου, ειδικά αυτό τον καιρό που έχουμε πιο έντονη την ανάγκη της καθαρής σου ματιάς στα γεγονότα.Η ΕΡΑ θα επαναλειτουργήσει αλλά τώρα δεν θα είναι το ίδιο.Στιγμές σαν κι αυτήν όμως ίσως είναι καλύτερα κανείς να σιωπά και να αφήνει τους άλλους να σκεφτούν και να προσευχηθούν.Καλό σου ταξίδι, ακριβέ μου φίλε!Χαιρετισμούς στην αγαπημένη σου μητέρα, και μην ξεχάσεις να πεις τα τελευταία νέα στους συναδέλφους της ΕΡΤ που έφυγαν στη διάρκεια του αγώνα !!!

Τάσος Κόλλιας