To τεράστιο γκράφιτι διχάζει
Πριν από λίγα 24ωρα, η όψη του Πολυτεχνείου επί της οδού Στουρνάρη καλύφθηκε από ένα τεράστιο γκράφιτι. Είναι τόσο μεγάλο, που δεν αφήνει παρά ελάχιστα κενά. Είναι τόσο απόλυτο ως προς την πρόθεση, τόσο συμπαγές ως προς τη στόχευση, όσο αδύνατον είναι να αφαιρεθεί αν δεν βρεθεί κάποιος να πληρώσει για τον καθαρισμό του κτιρίου.
Βεβαίως, το ιστορικό κτίριο του ΕΜΠ ποτέ δεν ήταν καθαρό. Απλώς, αυτή η παρέμβαση, την οποία κάποιοι που αντιπαθούν την «αστική στειρότητα» την εκλαμβάνουν ως εξελιγμένο δείγμα της street art (διάβασα και τον όρο post-graffiti σκηνή), εκφράζεται μέσα από την εξωστρεφή αυθάδειά της. Είναι, με άλλα λόγια, μια παρέμβαση που, καθώς καλύπτει το σύνολο της εξωτερικής όψης επί της οδού Στουρνάρα, δηλώνει με επιθετική αυτοπεποίθηση ότι το γενικότερο κλίμα παρέχει ηθική νομιμοποίηση.
Καμία πολιτική αρχή, καμία πρυτανεία, καμία τοπική αυτοδιοίκηση δεν μπόρεσε όχι να επιλύσει το θέμα του συνεχούς βανδαλισμού αλλά να προτείνει, έστω, μια ρεαλιστική προσέγγιση. Η εκ των προτέρων δηλωμένη ηττοπάθεια, αλλά και ο φόβος να εκφραστεί από επίσημα χείλη μια ρήξη με την κουλτούρα των βανδαλισμών και τους υποστηρικτές της, επιβεβαιώνεται και από την απουσία οποιασδήποτε κίνησης τα τελευταία 24ωρα.
«Είναι έλλειμμα αγωγής και πολιτισμού, καθώς πρόκειται για ένα μνημείο», είπε σε τηλεφωνική συνομιλία ο πρύτανης του ΕΜΠ, Ιωάννης Γκόλιας, ο οποίος, όμως, αρνήθηκε να καταδικάσει τον βανδαλισμό του κτιρίου. «Eχω πολλά να καταδικάσω και δεν θέλω να μπω σε αυτήν τη λογική. Δεν εκφράζω ούτε ευαρέσκεια, ούτε δυσαρέσκεια».
Ο κ. πρύτανης απέδωσε αυτήν την «απόσταση» στις αντικειμενικές δυσχέρειες του ιδρύματος. «Δεν έχω φύλακες. Από τους 40 έχουν μείνει οι τρεις. Εχουμε πάρει ελάχιστους επιπλέον και τι δεν ακούσαμε γι’ αυτό. Οσους έχουμε, φυλάνε τον εσωτερικό χώρο. Δεν έχουν οπτική επαφή με το τι συμβαίνει εξωτερικά. Το είδα κι εγώ αυτό που συνέβη, αλλά τι θέλετε να κάνω; Να βάλουμε χρήματα και μετά να μην έχουμε να πληρώσουμε ούτε τη ΔΕΗ; Προσπαθώ να θέσω προτεραιότητες. Οπότε, θα μπορούσα να καταδικάσω αυτό που έγινε, αλλά υπό τις παρούσες συνθήκες δεν μπορώ να το κάνω». Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να συνηθίσουμε το θέαμα.
