Συμπληρώνεται μήνας από τις εκλογές στη χώρα μας. Η νέα κυβέρνηση είναι η πρώτη αριστερή στην ιστορία της, όπως τονίζεται από την ίδια αλλά και από αντιπάλους της. Ίσως δεν υπήρξε προηγούμενο στον πολιτικό μας βίο κυβέρνηση να έχει να αντιμετωπίσει με την ανάληψη των καθηκόντων της τόσο οξύ, κατά τη σοβαρότητα, και συνάμα πιεστικό, κατά τα χρονικά περιθώρια, πρόβλημα.
Πρέπει όμως να επισημανθεί ότι το πρόβλημα προκάλεσε πρωτίστως η ίδια με τις προεκλογικές της εξαγγελίες, οι οποίες αναπτέρωσαν τις ελπίδες μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού, που διαμόρφωσε το εκλογικό αποτέλεσμα.
Μεγάλη επίσης μερίδα, που δεν ψήφισε το κυβερνόν κόμμα, μετά την πρώτη ψυχρολουσία λόγω του εσφαλμένα αποκαλουμένου πολιτικού όρκου, κυριεύθηκε από τον ενθουσιασμό και οι πρώτες δημοσκοπήσεις έδειξαν στήριξη της κυβέρνησης από σημαντικό ποσοστό πολιτών. Δεν θεωρούμε ότι είναι οι εξαγγελίες της κυβέρνησης για οικονομικές ενισχύσεις ο πρώτιστος λόγος ενθουσιασμού. Ο λαός εκδήλωσε σε μεγάλο βαθμό ομοψυχία βλέποντας τους εκπροσώπους μας να δίνουν μάχη κατά των ισχυρών με θάρρος και αξιοπρέπεια, όπως τουλάχιστον προβαλλόταν στην εικόνα, όχι οπωσδήποτε ωραιοποιημένη από τον μηχανισμό της κυβέρνησης. Είχαμε πολύ καιρό να δούμε εκπρόσωπό μας με το κεφάλι ψηλά! Τελικά, μετά από επανειλημμένες συσκέψεις, οι εμπλεκόμενοι στη διαχείριση του δυσβάστακτου χρέους μας κατέληξαν σε κατ’ αρχήν συμφωνία να συνεχίσουν να συζητούν το θέμα. Την ώρα που γράφεται το άρθρο οι αρμόδιοι του οικονομικού επιτελείου της χώρας μας συντάσσουν τις προτάσεις, που οφείλουν να υποβάλουν προς έγκριση στους εκπροσώπους των ισχυρών δανειστών μας. Η κυβέρνηση εκφράζει απλά συγκρατημένη αισιοδοξία και η αντιπολίτευση την επικρίνει για οπισθοχώρηση σε θέση πλέον δεινή από εκείνη κατά την ανάληψη των καθηκόντων της. Το πλέον σημαντικό, το οποίο ευρέως σχολιάστηκε, είναι η αίτηση συγγνώμης από τον ελληνικό λαό εκ μέρους του γηραιού πολιτικού Μανόλη Γλέζου για τη συνέργειά του στη δημιουργία ψευδαισθήσεων. Ας εξετάσουμε τα συμβάντα με ψυχραιμία και χωρίς πάθος.
Η χώρα μας απέκτησε την ανεξαρτησία της μετά από αιματηρή επανάσταση κατά κατακτητή αιώνων. Οι κρατούντες, που, μετά τη δολοφονία του μεγάλου κυβερνήτη μας Καποδίστρια, διαφεντεύουν ως σήμερα τον τόπο απέκρυψαν από τον λαό τη μεγάλη αλήθεια: Δεν απελευθερωθήκαμε, καθώς οι δυνάμεις των Ιμπραήμ και Κιουταχή, είχαν καταπνίξει την επανάσταση. Μας απελευθέρωσαν οι «μεγάλοι», για να μας καταστήσουν προτεκτοράτο τους! Ήδη το νεότευκτο ελληνικό κράτος είχε επιβαρυνθεί με δάνεια, τα οποία συνήψαν οι επαναστάτες και τα «αξιοποίησαν» κατά την εμφύλια διαμάχη. Έκτοτε το η χώρα μας πορεύεται με νέους δανεισμούς, προς εξόφληση προηγουμένων δανείων, και κατά καιρούς πτωχεύσεις! Μετά από κάθε πτώχευση η ώς τότε στο παρασκήνιο παρέμβαση των «προστατών» μας γινόταν πλέον εμφανέστατη και άκρως προκλητική! Από όλους τους κατά καιρούς δανεισμούς αθλιότερος υπήρξε εκείνος μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ, προκειμένου να αποκτήσουμε αγοραστική δύναμη και να εφορμήσουμε στα εισαγόμενα από τις χώρες των ισχυρών «εταίρων» μας βιομηχανικά προϊόντα! Και για να μην έχουμε νομισματική ευελιξία (δυνατότητα υποτίμησης του νομίσματός μας) συμφώνησαν να τους «εξαπατήσουμε», για να μας εντάξουν στη ζώνη του ισχυρού ευρωπαϊκού νομίσματος! Οι συνέπειες είναι σε όλους μας γνωστές.
Υπό τις συνθήκες αυτές στη χώρα μας, που, κατά τη διανομή της λείας μεταξύ των ισχυρών «νικητών» του Β΄ μεγάλου πολέμου, δέθηκε στο άρμα των ΗΠΑ εκλέχθηκε η πρώτη αριστερή θεωρούμενη κυβέρνηση. Ήταν όμως πράγματι αυτοί οι νικητές του πολέμου; Δεν είχε ισοπεδωθεί μεγάλο μέρος της Ρωσίας, μέλους της ΕΣΣΔ, και δεν είχαν υποστεί σημαντικές καταστροφές οι άλλοι δύο «σύμμαχοί» της; Δεν είχαν αποδώσει όλοι οι «νικητές» μεγάλο φόρο αίματος, κυρίως η ΕΣΣΔ και η χώρα μας; Ποιοι ήσαν οι πραγματικοί νικητές; Ασφαλώς οι τραπεζίτες, οι οποίοι αμέσως μετά την ειρήνευση προσφέρθηκαν με το αζημίωτο να συμβάλουν στην ανασυγκρότηση των κατεστραμμένων από τον καταστρεπτικότατο πόλεμο χωρών. Αυτοί σήμερα διαφεντεύουν τον πλανήτη μέσω των δοτών κυβερνήσεων, που υποτίθεται ότι εκλέγονται από τους λαούς, για να τους υπηρετούν!
Υπάρχει άραγε αντιπαράθεση λόγω συμφερόντων μεταξύ τραπεζικών κεφαλαίων Αμερικής και Ευρώπης; Αμφιβάλλω στο έπακρο. Οι προβαλλόμενες ως πολιτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ (στην ουσία Γερμανίας) εξυπηρετούν το τραπεζικό σύστημα, το οποίο στήνει περίτεχνα παιχνίδια κερδοσκοπίας στη βάση της δήθεν αντιπαράθεσης χωρών για εθνικά συμφέροντα. Η Γερμανία έχει επιλεγεί από τους τραπεζίτες για τον ακήρυκτο μεγάλο πόλεμο του 21ου αιώνα. Και ο λόγος είναι απλός: Το γερμανικό «μπουλντόγκ» δαγκώνει πολύ άγρια και επί πλέον διψά για εκδίκηση!
Ο πρωθυπουργός μας και τις ΗΠΑ επισκέφθηκε και σε σύσκεψη οικονομικών παραγόντων, που μόνο για το καλό των λαών δεν συσκέπτονται, μετέσχε. Οι θέσεις του έναντι της ΕΕ και του ευρώ είναι σαφέστατα καταφατικές. Ασφαλώς το σύστημα δεν θορυβήθηκε, όταν οι δημοσκοπήσεις έδειξαν ως αναμενόμενη τη μεταβολή. Τί θα είχαν να φοβηθούν από μια χώρα, η οποία σέρνεται με τον βρόχο του υπερόγκου χρέους της στον λαιμό; Πού θα μπορούσαν να στηριχτούν οι υποσχεθέντες ελπίδες; Στην απόφαση των ιδίων και του λαού να γίνουμε «Κούγκι» ή σε παρότρυνση εκ του παρασκηνίου; Αν κάποιος πολιτικός σχηματισμός κατέλθει με το σύνθημα «ελευθερία ή θάνατος», δεν θα εισέλθει στη Βουλή. Η κατάπτωση του λαού μας είναι τόσο μεγάλη, που προτιμά εκείνους, που του εξασφαλίζουν τη χοιροτροφή του! Γι’ αυτό και αισθάνθηκα έκπληξη με τη συγγνώμη του σεβαστού Μανόλη Γλέζου! Πίστευε πράγματι ότι αυτή η κυβέρνηση θα τα κατάφερνε εκεί που όλες οι προηγούμενες απέτυχαν και όχι μόνο απέτυχαν, αλλά έσφιξαν ακόμη περισσότερο τον βρόχο στον λαιμό μας; Αλλά και ο λαός είναι άμοιρος ευθύνης; Πίστεψε ότι θα μπορούσε να επανέλθει η θλιβερή περίοδος της επίπλαστης ευμάρειας; Αλλά με ποιόν τρόπο; Με νέα δάνεια; Ο υπουργός των οικονομικών προσγείωσε στη σκληρή πραγματικότητα τους φαντασμένους καλώντας τους να υιοθετήσουν τον λιτό βίο! Θα ήμασταν όμως απόλυτα προσγειωμένοι, αν σεβόμασταν ακόμη και τιμούσαμε τον εθνικό μας ποιητή, ο οποίος έγραψε στον «Ύμνο προς την ελευθερία»:
«Δεν είν’ εύκολες οι θύρες εάν η χρεία τες κουρταλή»
Η κυβέρνηση έχει ακόμη την υποστήριξη σημαντικής μερίδας του λαού μας και η συντριπτική πλειοψηφία ευχόμαστε να επιτύχει στο έργο της, όπως οφείλει να εύχεται κάθε εχέφρων για οποιαδήποτε κυβέρνηση. Μάλιστα κάποιοι πιστοί στον Θεό αντιλαμβανόμενοι το άνισο της πάλης, στην οποία επιδίδεται η κυβέρνηση θυμήθηκαν και ανάρτησαν στο διαδίκτυο τον στίχο από ψαλμό του Δαβίδ:
«Ούτοι εν άρμασι και ούτοι εν ίπποις, ημείς δε εν ονόματι Κυρίου Θεού ημών μεγαλυνθησόμεθα»
Πώς όμως θα συμβεί αυτό, αφού οι ελπίδες μας είναι απόλυτα ενδοκοσμικές και κατά το πλείστον ανεδαφικές;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
