Πρόγραμμα που σπάει τα ταμπού
Παχύσαρκα σώματα λικνίζονται μισόγυμνα σε χορευτικούς ρυθμούς, με τις κινήσεις να μαρτυρούν θηλυκότητα και ευλυγισία. Αυτά συμβαίνουν στο Φεστιβάλ του Σίδνεϊ και συγκεκριμένα στη χορευτική παράσταση Nothing to Lose της Κέιτ Τσαμπίον, που έρχεται να εδραιώσει την αντίληψη ότι ο χορός δεν κάνει διακρίσεις.
Η παράσταση συνιστά μια ακόμη τολμηρή δουλειά της χορογράφου Κέιτ Τσάμπιον, που επιχειρεί να επαναπροσδιορίσει τον τρόπο με τον οποίο βλέπει κανείς τα ευτραφή σώματα.
«Είναι ένα σημαντικό θέμα. Περισσότερο από ό,τι φανταζόμουν. Με αφέλεια σκέφτηκα αρχικά ότι δεν βλέπουμε τέτοια σώματα στη σκηνή», αναφέρει η χορογράφος στην εφημερίδα The Sydney Morning Herald, ενώ προσθέτει: «Δεν είχα σκοπό να δημιουργήσω ένα φρικιαστικό θέαμα και δεν τίθεται θέμα εκμετάλλευσης. Πρόκειται για ένα πραγματικό ενδιαφέρον που ερευνά τις δυνατότητες κίνησης εύσωμων ατόμων».
Το όνομα της χορογραφίας, Nothing to Lose, έχει και συμβολική σημασία, αφού πράγματι οι συμμετέχοντες δεν έχουν τίποτα να χάσουν, σκέφτεται η κ. Τσάμπιον.
«Θέλουμε να αναδείξουμε τις μοναδικές κινήσεις των εύσωμων», αναφέρει η καλλιτεχνική συνεργάτης της παραγωγής και ακτιβίστρια Κέλλυ Τζιν Ντρινκγουότερ. Και πώς να μη θεωρείται διαφορετική «υπόθεση» το χορευτικό, όταν μια εύσωμη γυναίκα κινείται με σεξουαλικότητα, με τα πόδια της να είναι δεμένα και υπό τους ήχους μελαγχολικής μουσικής.
Η χορογράφος κ. Τσάμπιον έχει μείνει έκπληκτη από τη δύναμη και την ευλυγισία των χορευτών της, αλλά αποφεύγει τα ανεβάσματα, και συχνά καταφεύγει σε ιμάντες για επιπρόσθετη βοήθεια.
Το χορευτικό πρόγραμμα, που δεν «κοιτά» κιλά, έχει όπως φαίνεται μεγαλύτερη απήχηση στις γυναίκες, ενώ για να συμμετάσχει κανείς σε αυτό καλείται να στείλει βίντεο του εαυτού του. Σχολιάζοντας τη φυλετική διαφοροποίηση όσον αφορά στο πρόγραμμα, η κ. Ντρινκγουότερ εξηγεί στο BBC ότι αυτό συμβαίνει, διότι οι άνδρες «δεν ακούν σχόλια για το πάχος τους, αλλά για τη σωματική τους δύναμη, ενώ οι γυναίκες ενδιαφέρονται πολύ να μάθουν πώς πρέπει να φαίνονται».
Η κ. Ντρινκγουότερ ως ακτιβίστρια, αλλά και ως άτομο με παραπανίσια κιλά δεν δυσκολεύεται να μπει στο πετσί των περφόρμερ. Μεγάλωσε σε μια παραλιακή πόλη στην Αυστραλία, όπου η έκθεση του σώματός της έφερνε τη γελοιοποίηση. Για να παλέψει το ρατσισμό συνέθεσε μια ομάδα κολύμβησης με την οποία και δημιούργησε ένα ντοκιμαντέρ το 2013. Θεώρησε ότι ο καλύτερος τρόπος για να πάρει το αίμα της πίσω ήταν να συγκεντρώσει δέκα παχουλά κορίτσια που να περπατούν φορώντας χρωματιστά μαγιώ.
Η συμμετοχή εύσωμων ατόμων σε χορευτικά προγράμματα δεν είναι κάτι πρωτάκουστο. Στις ΗΠΑ δημιουργήθηκε, το 2000, το Big Moves, μια εταιρεία χορού που έχει σκοπό να ανεβάσει όλους τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως κιλών, στη σκηνή.
Ενδιαφέρον έχει να εξετάσει κανείς την ψυχολογία των ατόμων που συμμετέχουν σε τέτοιου είδους προγράμματα. Μια από τις πρωταγωνίστριες της χορογραφίας η Αλί Γκάρετ θυμάται την πρώτη της οντισιόν και αναφέρει: «Έβλεπες όλους αυτούς τους εύσωμους ανθρώπους να κινούνται μέσα στο δωμάτιο με έναν τρόπο που ήταν σαν να τους δίνεται πρώτη φορά η άδεια να χορέψουν».
Συνεχίζει λέγοντας: «Συνήθως όταν χορεύεις σε μια τάξη ή σε μια παράσταση και είσαι ο πιο ογκώδης μέσα στην αίθουσα, μπορεί να αποσπάσεις πλάγιες ματιές, ή και να ακούσεις σχόλια όπως το εξής: ”Πάρε το χρόνο σου”. Τίποτα, όμως, από αυτά δεν συνέβη στην πρώτη οντισιόν. Ένιωθα ότι όλοι βρισκόμασταν στην αίθουσα για τον ίδιο λόγο και αυτό μου έδινε ενέργεια».
Παράλληλα, σημειώνει πως η «μαγεία» έγκειται στην επικοινωνία μεταξύ των περφόρμερ, ειδικά όταν μοιράζονται τις εμπειρίες που βιώνουν χορεύοντας. «Έχουμε τη δυνατότητα να κινούμαστε με ένα τρόπο που ποτέ δε φανταζόμασταν. Να κινούμαστε θηλυκά και να εξερευνούμε το σώμα μας», δηλώνει η Αλί Γκάρετ.
Ο άνδρας της παράστασης, ο Τζούλιαν Κροτί, αναφέρει, με τη σειρά του, ότι όταν είσαι υπέρβαρος αισθάνεσαι ότι πρέπει «να τραβήξεις την κουρτίνα και να εξαφανιστείς. Αυτή τη στιγμή, όμως, αισθάνομαι ακριβώς το αντίθετο».
Μπορεί οι περφόρμερ να έχουν μια ωραία γεύση από το πρόγραμμα, ο δρόμος όμως της συμμετοχής δεν ήταν ρόδινος. Η Ντρινκγουότερ, θυμάται χαρακτηριστικά την πρώτη αντίδραση που προξένησε το σόου και συγκεκριμένα την εξής φράση: «Δεν ανησυχείτε μήπως δεν αντέξουν; Μήπως καταρρεύσουν οι χορευτές;»
Πέραν αυτού, έχει δεχθεί και πικρόχολα σχόλια όπως εκείνο που έλεγε: «Εάν εσείς οι χοντροί θέλετε να χορέψετε, τότε εμείς τι πρέπει να κάνουμε;»
Όχι μόνο η Ντρινκγουότερ, αλλά και η 26χρονη Αλί Γκάρετ, θυμάται να έχει πέσει θύμα διακρίσεων και στα αυτιά της να ηχούν ρατσιστικά σχόλια. Την έχουν αποκαλέσει «χοντρή πόρνη», αλλά δεν το βάζει κάτω. Χορεύει 40 με 50 ώρες την εβδομάδα.
