Για μία ακόμη φορά οδεύουμε προς εκλογές. Το σκηνικό είναι απαράλλακτο με εκείνο των εκλογών που προηγήθηκαν. Ο λαός επαίρεται με την ψευδή αντίληψη ότι είναι κυρίαρχος, ενώ παραμένει σε ρόλο κομπάρσου καθώς το κλίμα τεχνηέντως πολώνεται, ως συνήθως.
Κατ’ αρχήν επισημαίνεται ότι σημαντική πλειονοψηφία του λαού δεν ήθελε πρόωρες εκλογές. Από αυτό δεν επιτρέπεται να συναχθεί ότι αυτή στήριζε την παραιτηθείσα κυβέρνηση ούτε ότι, κατά συνέπεια, δεν την έχει αγγίξει η κρίση. Απλά ο λαός μας έχει κουραστεί από τις συνήθως πρόωρες εκλογές, οι οποίες αποσυντονίζουν την κρατική μηχανή στο έπακρο, διασπαθίζουν το ελάχιστο εναπομείναν δημόσιο χρήμα και συμβάλλουν με την προκαλούμενη κατά τρόπο απαράδεκτο οξύτητα στη διάσπαση του λαού και την αντιπαράθεση με ολέθριες για τη χώρα συνέπειες.
Τονίζεται κατά κόρον, όπως τονιζόταν και πριν από κάθε προηγούμενη, ότι η εκλογή αυτή είναι κρισιμότατη, ότι η χώρα βρίσκεται σε καμπή (ποτέ δεν φθάνει στην ευθεία!) και ότι οι πολίτες οφείλουν να σκεφθούν ψύχραιμα και να ψηφίσουν ώριμα! Ο λαός, ο κάθε λαός είναι ευάλωτος στη δημαγωγία. «Θύμα» και «ψώνιο» τον χαρακτηρίζει ο ποιητής μας Βάρναλης. Είναι όμως και επιρρεπής προς εκδηλώσεις, τις οποίες ερμηνεύει η ψυχολογία του όχλου. Δεν διστάζω να γράψω ότι οι δημαγωγοί θα ξιφουλκήσουν εναντίον μου! Εν γνώσει αυτού τα γράφω. Ο λαός είναι έρμαιο των ηγετών του. Αν αυτοί είναι ενάρετοι, τον οδηγούν στο μεγαλείο, αν είναι διεφθαρμένοι, τον οδηγούν στην καταστροφή. Ουδείς σήμερα πείθει ότι είναι πρόθυμος να υποστεί θυσίες προς χάρη του λαού. Συνεπώς: Κάτω οι φανφαρονισμοί.
Πολλοί θα έχουν αναγνώσει σε κάποιον τοίχο το σύνθημα γραμμένο από υποτιθέμενους αναρχικούς (σε άλλα άρθρα μου αμφισβήτησα ότι οι συνθηματογράφοι εμφορούνται από ιδεολογία): «Αν οι εκλογές άλλαζαν τα πράγματα, θα ήταν παράνομες»! Προσυπογράφω χωρίς ενδοιασμό. Το σύστημα, που ελέγχει τις κυβερνήσεις σχεδόν όλων των χωρών του πλανήτη, οπωσδήποτε όλων του δυτικού κόσμου, στον οποίο περιλαμβάνεται και η χώρα μας, ασφαλώς και δεν τρέμει πριν από κάθε εθνική εκλογική αναμέτρηση με τη σκέψη απωλείας εδάφους. Για να μην χαρακτηριστώ συνωμοσιολόγος, από τους υπηρέτες του συστήματος, δέχομαι να αποκαλέσω αυτό «αγορές» που πιέζουν, όπως συνήθως αποκαλούν τους αδίστακτους τραπεζίτες οι των ΜΜΕ εν γνώσει ή αγνοία προσφέροντες υπηρεσίες σ’ αυτούς παραπλανώντες και αποκοιμίζοντες τους λαούς. Συνεπώς δεν τρέμει εν όψει των προσεχών εκλογών στη χώρα μας.
Οι κατέχοντες την εξουσία προβάλλουν το έργο τους και διαβεβαιώνουν ότι η χώρα ακολουθεί καλή πορεία επιδιώκοντες να λάβουν εκ νέου την εντολή από τον λαό. Η ανερχόμενη, με βάση τις δημοσκοπήσεις, αξιωματική αντιπολίτευση κάνει λόγο για πορεία προς απελευθέρωση της χώρας από δυναστικό ζυγό. Είναι ασήμαντο ότι και οι μεν και οι δε κάνουν λόγο για «ευρωπαϊκό προσανατολισμό» της χώρας με πίστη στις «ευρωπαϊκές αξίες»; Ναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ναι στο Ευρώ βροντοφωνάζουν, μη τυχόν και δεν τους ακούσουν, όχι βέβαια οι πολίτες αλλά οι ισχυροί! Ας εξετάσουμε νηφάλια την όλη κατάσταση.
Η κρίση που περνά η χώρα μας είναι άνευ προηγουμένου στην νεότερη ιστορία μας. Όλοι κάνουν λόγο για κρίση οικονομική και μόνο. Υλιστές σχεδόν οι πάντες και ερμηνεύοντες την ιστορία υλιστικά, αν και όσο προσεγγίζουν την εξουσία ενδύονται μανδύα σεβασμού προς την πίστη του λαού (περιττή πλέον εκδήλωση υποκρισίας προς λαό, που εν πολλοίς έπαψε να πιστεύει), είναι αυτονόητο να μετρούν τα πάντα με οικονομικούς και μόνο δείκτες! Λοιπόν με τέτοιους δείκτες θα ασχοληθούμε εν συντομία.
Ανάκαμψη μαγική λέξη! Προς αυτήν στοχεύουν οι πάντες. Πώς όμως θα έλθει αυτή; Για να απαντήσουμε στο ερώτημα, πρέπει να προηγηθεί απάντηση σε άλλο: Πώς καταντήσαμε εδώ; Διεθνείς συγκυρίες ή εξαχρείωση αρχόντων και αρχομένων (ναι και αρχομένων) μας έφεραν στην κατάντια; Η ορθή απάντηση είναι: Και τα δύο. Στη διεθνή σκηνή, μετά την κατάρρευση του κόσμου του λεγομένου υπαρκτού (στην ουσία ανυπάρκτου) σοσιαλισμού, επιχειρήθηκε από το σύστημα κατά μέτωπο επίθεση κατά της εξουσίας του κράτους, η οποία εξουσία είναι ταγμένη από τον Θεό, όπως και όλες οι εξουσίες. (Προσοχή οι εξουσίες και όχι τα πρόσωπα, που βαυκαλίζονταν στο παρελθόν ότι ασκούν ελέω Θεού εξουσία!). Σήμερα δεν υπάρχουν πλέον κράτη. Υπάρχει διεθνές διευθυντήριο, πρόδρομο παγκόσμιας κυβέρνησης, την οποία οραματίζονται οι υπέρμαχοι της νέας τάξης πραγμάτων. Το διευθυντήριο υπηρετούν, ως εντολοδόχες, οι κατά χώρα κυβερνήσεις και όχι τους λαούς, τους «κυρίαρχους» λαούς! Το σύστημα έχει ως αποκλειστικό σκοπό τη σώρευση του ιδρώτα και του αίματος των λαών στα θησαυροφυλάκια των ολίγων πλουτοκρατών. Συνεπώς πώς είναι δυνατόν υπό τις συνθήκες αυτές να επέλθει ανάκαμψη και όχι κατρακύλισμα στον πάτο του γκρεμού; Πώς είναι δυνατόν η όποια νέα κυβέρνηση να επιτύχει εκεί που η προηγούμενη απέτυχε, αφού ξεκινά με την ίδια αφετηρία, πίστη δηλαδή σε ανύπαρκτες αξίες; Ασφαλώς και διαφοροποιείται η πολιτική των κυβερνήσεων, πάντοτε όμως αυτή κινείται στα πλαίσια, που το σύστημα επιτάσσει. Και ο λαός ψηφίζει από ιδιοτέλεια αυτούς, που του τάζουν τη λύτρωση, ή τους άλλους, που κινδυνολογούν ασύστολα ότι θα χαθούν τα πάντα. Ούτε οι μεν ούτε οι δε όμως ζητούν θυσίες για υπέρβαση της κρίσης ούτε καν θέλουν τον λαό ενωμένο. Και ο λαός, που έπαψε να ελπίζει στον Θεό, αναζητά σωτήρες μεταξύ των ανθρώπων. Ελπίζει στο μέλλον, σ’ αυτό, που, κατά τον Καμύ, «αποτελεί τη μόνη υπερβεβαιότητα των ανθρώπων χωρίς Θεό».
Η κρίση είναι πρωτίστως πνευματική. Αλλά γι’ αυτού του είδους την κρίση δεν γίνεται λόγος, καθώς έχουμε απορρίψει την πνευματική διάσταση της ύπαρξής μας.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
