Η ζωή μας έχει γίνει τελευταία ένας τάφος. Και πράγματι, ασχολούμαστε με το παρελθόν γιατί μόνο αυτό έχουμε να επιδείξουμε. Όχι πως δεν είναι η ανακάλυψη στην Αμφίπολη και σημαντική και συγκινητική και μοναδική. Αλλά προτιμούμε ως έθνος το παρελθόν μάλλον για να ξεχνάμε πως στο παρόν δεν κάνουμε τίποτε που να αφήσει ένα χνάρι μας στο μέλλον. Τα αρχαία στα οποία σκοντάφτουμε κάθε τόσο και που δικαίως μας γεμίζουν δέος, θα μπορούσαν να είναι έμπνευση και αφορμή για να αναρωτηθούμε.

Η Αμφίπολη του μέλλοντος θα μπορούσε να μην είναι ένα έργο αφιερωμένο στη (μάταιη) προσπάθεια να ξεγελάσει κάποιος πλούσιος και ισχυρός το θάνατο. Θα μπορούσε να είναι και κάτι άυλο. Θα μπορούσε να είναι ό,τι θα θέλαμε να είναι. Και τους αρχαίους άλλωστε δεν τους θυμόμαστε βασικά για τους τάφους τους, αλλά για τα πνευματικά έργα που ποτέ δεν πεθαίνουν ή έτσι θέλουμε να πιστεύουμε.

Είμαστε ίσως ως κοινωνία πολύ απασχολημένοι με την επιβίωση για να ασχοληθούμε με τη ζωή και με το τι θα αφήσουμε πίσω μας στην Ιστορία. Αλλά οι δυσκολίες στο παρελθόν δε μας εμπόδισαν.

Δεν υπάρχει και κάποιος ηγέτης με όραμα που να δείχνει πως θέλει να αφήσει πίσω του την παρακαταθήκη μίας τολμηρής αλλαγής, που να έχει την καλώς εννοούμενη ματαιοδοξία της υστεροφημίας. Ένας πολιτικός που αντί να πνίγεται σε 100 δόσεις για τα ληξιπρόθεσμα (δείχνοντας ότι απλώς δεν αντιλαμβάνεται καν τι του λένε οι εκπρόσωποι των δανειστών και αναζητώντας δικαιολογίες περί λαθών που διορθώνονται και δόσεων που αφορούσαν ούτως ή άλλως τα ληξιπρόθεσμα και όχι τα βεβαιωμένα παρά τις βεβαιώσεις) θα ενδιαφέρεται όχι πως θα διασφαλίσει μία ακόμη τετραετία αλλά έστω μία γραμμή στην Ιστορία.

Όποιος έχτισε τον τύμβο Καστά προφανώς είχε λεφτά, αλλά τα μνημειώδη έργα δε χρειάζονται πάντα χρήμα. Δεν πρέπει “λεφτά να υπάρχουν” για να αποφασίσει φερ ειπείν κάποιος χριστιανός (ή ο,τιδήποτε άλλο) να καταργήσει όλους αυτούς τους νόμους, διατάξεις, προεδρικά και βασιλικά ακόμη διατάγματα και να ενοποιήσει τη νομοθεσία σε μία και κωδικοποιημένη, τακτοποιημένη και νοικοκυρεμένη, φιλική προς το χρήστη δηλαδή τον πολίτη.

Αλλά πως να καταργήσει κανείς αυτό που τον δικαιώνει και του δίνει την αιτία, δηλαδή που χρειάζεται κι η γραφειοκρατία; Είπαμε κάποιος που δεν σκέφτεται τις επόμενες εκλογές, αλλά με τι θα συνδέσει το όνομα του. Κάποιος που θα αποφάσιζε να φτιάξει ένα νέο κράτος, ενδεχομένως αρχικά ως παράλληλη δομή δίπλα στο υπάρχον, μέχρι να σβήσει το παλιό και να κρατήσει το καινούριο.

Και για να αφήσουμε τους ηγέτες εκεί που βρίσκονται (δηλαδή άγνωστο που), ως κοινωνία τι θα αφήσουμε πίσω μας; Ναι πρώτα θα αγωνιστούμε να έχουμε να φάμε και να έχει κι ο διπλανός μας να φάει, αλλά ως κοινωνία πολιτών -αν είμαστε τέτοια- τι παρακαταθήκη θα κληροδοτήσουμε στο μέλλον;

Προς το παρόν δυστυχώς μάλλον θυμίζουμε τα λόγια του χαρακτήρα που ερμήνευσε ο Θανάσης Βέγγος στο “Βλέμμα του Οδυσσέα” του Θόδωρου Αγγελόπουλου: “Δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα… και πεθαίνουμε… “

news247