Προοίμιο
Ήταν αλαφιασμένη, όταν μπήκε στο σπίτι μιας συναδέλφου μαθήτριά της, Λυκείου άλλης πόλης, ζητώντας ψυχολογική βοήθεια.
Πώς να σας το πω;
Είμαι απελπισμένη.
Τρικλίζω…
Το έβλεπα κι εγώ, διηγείται η καθηγήτριά της.
Ήταν όλα θολωμένα μέσα και γύρω της.
Βαρύθυμη και αναστατωμένη.
Στο διάλογο που άρχισε, η μαθήτρια εξομολογείται:
Μόλις βγήκα απ΄το δωμάτιο ενός, που τον άφησα να με γνωρίσει ερωτικά.
Ήμουν σίγουρη ότι θα τον κατακτούσα.
Σύγκρυο όμως μ΄έπιασε, όταν μ΄απέρριψε:
Δεν μου κάνεις, μου είπε κοφτά.
Να μη συνεχίσουμε στο εξής…
Γνωρίζω κι άλλη κοπέλα, που με ελκύει περισσότερο.
Θυμάται η φιλόλογός της με πόση τρυφερότητα και στοργή προσπάθησε να της διαλύσει την απόγνωση.
Αλλά και τη βιοθεωρία της.
Και ότι μ΄αυτό το πρόβλημα την απασχόλησε αρκετό καιρό η μαθήτρια.
Ήταν όμως φοβερά αρνητική να απαλλαγεί από τη σκέψη ότι έπρεπε να δοκιμάσει μ΄αυτό τον τρόπο και δεύτερο και τρίτο ερωτικό σύντροφο.
Εκ των υστέρων μάθαμε ότι είχε για πολύ καιρό παράνομη σχέση με τον πρώτο της ξάδερφο.
Και μια δεύτερη περίπτωση εξομολόγησης: μπούχτισα από τις ελεύθερες σχέσεις.
Όσες φορές κι αν παραδόθηκα σ΄αυτές, πάντα έφευγα με μια γεύση πικρή στην ψυχή και με μια απαίσια αίσθηση βρωμιάς και σαπίλας παρά την αισθησιακή απόλαυση.
Κι εκείνο το τσαλάκωμα του συναισθηματικού μου κόσμου, όταν διαπίστωνα ότι οι ερωτικοί μου σύντροφοι άλλη ώρα θα πρόσφεραν τα ίδια σε μια άλλη κοπέλα…
Και αυτό γινόταν άλλοτε χωρίς να το ξέρω κι άλλοτε λέγοντάς το μου κυνικά.
Μια άλλη, φοιτήτρια αυτή, παραπονιόταν συνέχεια: νιώθω περιθωριοποιημένη, γιατί εμένα τ΄αγόρια δεν με προτιμούν.
Μάταια οι γονείς μου μου τονίζουν ότι δεν υστερώ σε τίποτε από τις φίλες μου.
——————————————-
Τι έφταιγε ώστε αυτά τα παιδιά να είναι άλλοτε αλαφιασμένα, άλλοτε καταρρακωμένα ψυχικά κι άλλοτε δυστυχισμένα;
Γνώμη και πίστη μας η κακή και λανθασμένη αντιμετώπιση του γενετήσιου ενστίκτου.
Επειδή όμως νιώθω αδύναμη να διαπραγματευθώ μόνη μου ένα θέμα που εμπεριέχει κινδύνους παρερμηνείας και παρεξήγησης, συμβουλεύτηκα ένα πόνημα σχετικό, του αρχιμ.Ανδρέα Περδίκη, εκδ. της Ιεραποστολικής Αδελφότητας ”Ο ΚΑΛΟΣ ΠΟΙΜΗΝ” (Λευκωσία 2013), όπου με ενδελεχή έρευνα προσπαθεί να απαντήσει στο πρόβλημα της υγείας και ζωής των παιδιών μας με βάση την αγωγή που τους δίνουμε σχετικά με το γενετήσιο ένστικτο.
Το συνέγραψε από υποχρέωση, όπως λέει στην εισαγωγή, σε γονείς και παιδιά που του ζήτησαν βοήθεια, ενημέρωση και συμπαράσταση, για να αντιμετωπίσουν την πρόκληση της ”σεξουαλικής αγωγής”, που έχει εισαχθεί σε σχολεία της Κύπρου πιλοτικά (δοκιμαστικά), πράγμα που συζητιέται και για τα δικά μας σχολεία.
Ο τίτλος του βιβλίου είναι ”Αγωγή αγνότητας”.
Θα παρεμβάλλουμε την προσωπική μας γνώμη όπου και αν χρειαστεί.
Και τις απόψεις του συγγραφέα άλλοτε με περίληψη των λεγομένων του κι άλλοτε με αντιγραφή.
Λέει λοιπόν στο βιβλίο του:
”Στην κοινωνία μας σήμερα κυριαρχούν τα ”πιστεύω” δύο παρατάξεων.
Στην πρώτη παράταξη ανήκουν οι άνθρωποι που πρεσβεύουν ότι η γενετήσια ένωση πρέπει να διαφυλάσσεται για μέσα στο γάμο.
Ότι το διαζύγιο πρέπει να αποφεύγεται όσο το δυνατόν, γιατί δημιουργεί πολλά ψυχικά και κοινωνικά προβλήματα στους πρώην συζύγους, στα παιδιά τους και στην ευρύτερη κοινωνία.
Επίσης ότι η γενετήσια ένωση δεν πρέπει να εξασκείται εκτός του γάμου (μοιχεία), γιατί αυτό τραυματίζει την ενότητα των συζύγων, δημιουργεί ψυχικό πόνο στα παιδιά κι οδηγεί στη διάλυση της οικογένειας.
Ακόμη ότι οι γενετήσιες σχέσεις πριν το γάμο εμπερικλείουν πολλούς κινδύνους για τη σωματική και ψυχική υγεία των νέων και λειτουργούν διαβρωτικά εναντίον του θεσμού της οικογένειας.
Η δεύτερη παράταξη δε μιλάει για γενετήσια ένωση, αλλά για σεξ.
Ένα άτομο μπορεί να κάνει σεξ, όταν θέλει, όπως θέλει, με όποιον θέλει ( του αντίθετου ή του ίδιου φύλου) και με όσους θέλει, φθάνει να συναινεί και το άλλο πρόσωπο (ή τα άλλα πρόσωπα).
Δεν έχει καμιά υποχρέωση να προχωρήσει στη σύναψη γάμου ή να αποκτήσει παιδί.
Για να μην αποκτήσει δε παιδί, μπορεί να χρησιμοποιήσει μεθόδους αντισύλληψης ή να προσφύγει στην έκτρωση.
Σε παγκόσμια κλίμακα το πρώτο ”πιστεύω” υιοθετείται από ανθρώπους που δίνουν έμφαση στην αξία του θεσμού του γάμου και της παραδοσιακής οικογένειας και θεωρούν ότι η γενετήσια ένωση πρέπει να διέπεται από ηθικές και θρησκευτικές αξίες, ενώ θεωρούν την έκτρωση φόνο ενός ανυπεράσπιστου παιδιού.
Το δεύτερο ”πιστεύω” υποστηρίζεται από ανθρώπους που προωθούν τις ελεύθερες σχέσεις, την ομοφυλοφιλία και τις χωρίς νομικούς περιορισμούς εκτρώσεις.
Ένας από τους κυριότερους εκφραστές του δεύτερου αυτού ”πιστεύω” είναι μια παγκόσμια οργάνωση που ακούει στο όνομα Οικογενειακός Προγραμματισμός (Planned Paterenthood).
Στην έννοια ”οικογενειακός προγραμματισμός” (ΟΠ), παρά το εύηχον που έχει και παραπλανά, η οικογένεια και όλα όσα συνδέονται με αυτή (γάμος, συζυγία, τεκνογονία) προγραμματίζονται από την απόλυτη βούληση του καθενός (όταν θέλω, όπως θέλω, με όποιον θέλω, με όσους θέλω), χωρίς δεσμεύσεις ηθικές, θρησκευτικές ή κοινωνικές.
Ίσως να μη το γνωρίζουμε, αλλά ο ΟΠ, με τη δεδομένη ιδεολογία του, είναι ο εμπνευστής και ο διαμορφωτής της σεξουαλικής Αγωγής (ΣΑ) στα σχολεία.
Αξίζει να τα παρακολουθήσουμε και τα δυο.
Στο επόμενο όμως άρθρο.
Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός
