Ρατσισμός είναι ξένη λέξη, που στα ελληνικά αποδίδεται ως φυλετική διάκριση (ράτσα=φυλή). Συνεπώς ρατσισμός είναι η κοινωνική αντίληψη περί της ανωτερότητας της φυλής, στην οποία ανήκουμε, έναντι των άλλων φυλών, τα μέλη των οποίων θεωρούνται διανοητικώς κατώτερα και έχοντα αναπτύξει κατώτερο από τον δικό μας πολιτισμό. Ο ρατσισμός καλλιεργήθηκε ιδιαίτερα στις δυτικές δουλοκτητικές κοινωνίες και διατηρήθηκε κατά την περίοδο της αποικιοκρατίας. Μέσω αυτής της κοινωνικής αντιλήψεως, οι καταπιεστές ανακούφιζαν τη συνείδησή τους, τη βαρυμένη από τον σκληρό τρόπο αντιμετώπισης δούλων και κατοίκων των αποικιών.Ο ρατσισμός έλαβε οξεία μορφή περί τα τέλη του 19ου αιώνα, τότε που ο εθνικιστικός φανατισμός ήθελε το κάθε έθνος ανώτερο από τα υπόλοιπα ακόμη και της ίδιας φυλής. Ο εκτροχιασμός δεν είναι δύσκολος, όταν αυτές οι κονωνικές αντιλήψεις μετατρέπονται σε όργανο άσκησης πολιτικής! Η θεωρητική ανάπτυξη του θέματος της αποβολής από τις κοινωνίες των μειονεκτούντων ατόμων (το πρόσωπο αφανίζεται, όταν κυριαρχούν οι αντιλήψεις αυτές), η γνωστή ως ευγονική, βρήκε πρακτική εφαρμογή στα ναζιστικά εργαστήρια, στα οποία έγινε πληθώρα πειραμάτων με εγκλείστους σε στρατόπεδα, πειραμάτων, για τα οποία πρέπει η Δύση να ντρέπεται!Ο Β΄ μεγάλος πόλεμος έδειξε να νουθετεί κάπως τους υπερφίαλους Ευρωπαίους, όχι όμως για πολύ. Είναι τόσο βαθειά χαραγμένη σ’ αυτούς η αίσθηση της ανωτερότητας, ώστε πρέπει να συμβεί έντονος συγκλονισμός στις κοινωνίες τους, για να αποβάλουν τις άθλιες αντιλήψεις τους. Παρά το ότι εξακολουθούν να σπέρνουν τον όλεθρο σ’ όλη την έκταση του πλανήτη, ιδιαίτερα εκείνοι οι γόνοι τους, που προβάλλουν το «αμερικανικό όνειρο» ως τη μεγαλύτερη απόδειξη της ανωτερότητας του δυτικού πολιτισμού, καυχώνται αυτοπροβαλλόμενοι ως υπερασπιστές των πανανθρωπίνων ιδανικών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων! Κόπτονται καθημερινά για την ελευθερία, την ισότητα και πλείστα όσα άλλα. Στα πλαίσια αυτής της ακατάσχετης φλυαρίας τους «εμπλούτισαν» το περιεχόμενο της έννοιας ρατσισμός. Έτσι αυτός σημαίνει πλέον, πέρα από φυλετική διάκριση, και πλήθος άλλων διακρίσεων σε βάρος της γυναίκας, του μετανάστη, του ετερόθρησκου και του βιώνοντος μη φυσιολογικά περί την γεννετήσια σφαίρα.Η δυτική κοινωνία καυχάται για την απελευθέρωση της γυναίκας! Το ότι κατάφερε να την αποσπάσει από την ανατροφή των παιδιών της, να τη βγάλει από την οικία της και να την εισαγάγει στο ανειρήνευτο κυνηγητό του προσθέτου εισοδήματος, προκειμένου να καλυφθούν επίπλαστες ανάγκες στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, θεωρείται μεγάλη επιτυχία! Με το ότι κατάφερε να της αποσπάσει την αιδώ πείθοντάς την ότι έχει ίσα δικαιώματα στον έρωτα (=αχαλίνωτο σέξ) με τον άνδρα, τον αυτοδικαίως (!) και κατ’ αποκλειστικότητα πολυγαμικό στις ανδροκρατούμενες κοινωνίες του παρελθόντος, ισχυρίζεται ότι απέδωσε την ελευθερία στη γυναίκα! (Και κλάμα ο άνδρας, ο άνανδρος, αν είναι ο πέμπτος στη σειρά και αν η σύντροφός του έχει απελευθερωθεί επτά φορές προηγουμένως με το να έχει υποστεί ισάριθμες εκτρώσεις!). Βέβαια απομένουν κάποιες λεπτομέρειες δύσκολο να ρυθμιστούν νομικά, όπως η οικογενειακή βία.Ο άνδρας φαίνεται να ασκείται πλέον εντονότερα στον ξυλοδαρμό της συζύγου ή συντρόφου του αν μη στη χρήση αγριότερων μορφών βίας, γι’ αυτό και πληθαίνουν οι εκκλήσεις προς τις γυναίκες θύματα να τολμήσουν να καταγγείλουν. Να καταγγείλουν είναι ένας λόγος. Και μετά; Τι προσφέρει η κοινωνία μετα την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, για να προστατεύσει γυναίκα, αλλά και παιδιά, που υφίστανται βουβά το δράμα της μητέρας τους ανήμπορα να επέμβουν;Ο «αγώνας» για την ισότητα των φύλων γίνεται από την κατεστημένη εξουσία από κοινού με την «προοδευτική» μερίδα της κοινωνίας. Βέβαια υπάρχουν πολλές, πάμπολλες γυναίκες, που εργάζονται με γλίσχρο μισθό πέραν του οκταώρου και επιστρέφουν κατόκοπες στην οικία τους ανήμπορες να χαμογελάσουν στα παιδιά τους! Ε, δεν τα καταφέραμε ακόμη όλα! Σιγά – σιγά! Τα δικαιώματα, που το κοινωνικό κράτος στην Ευρώπη της δεκαετίας του 1970 είχε θεσπίσει, καταργούνται μεθοδικά. Βέβαια στην ουσία δεν τα είχε σεβαστεί ποτέ ο ιδιωτικός τομέας, ο οποίος δείχνει να θριαμβεύει πλέον επί του κράτους, στην αποδυνάμωση του οποίου οι πολίτες εκμαυλισμένοι συνέβαλαν. Πότε ο ιδιώτης σεβάστηκε την εγκυμοσύνη και την προστάτεψε; Συνήθης επιβράβευση της εγκύου ήταν η απόλυση!Ο μετανάστης, αυτός ο άμοιρος, με την ψήφιση του αντιρατσιστικού νόμου θα αποκτήσει επί τέλους δικαιώματα! Να το πιστέψουμε; Τί είναι εκείνο, που θα κάνει τους κρατούντες να σεβαστούν το θύμα τους, που εξώθησε να εγκαταλείψει την πατρίδα του η άθλια πολιτική τους, που σπέρνει παντού πολέμους και αναταραχές, προκειμένου να ικανοποιηθεί η απληστία για σώρευση χρήματος των ελαχίστων πλουτοκρατών, που ελέγχουν πλέο τις κυβερνήσεις; Τί άραγε θα συμβεί; Θα καταργηθούν τα γκέτο και θα διασκορπιστούν οι απόκληροι, ώστε νε επιτευχθεί η ένταξή τους στην κοινωνία; Θα ληφθούν αυστηρά μέτρα, ώστε να καταργηθεί η «μαύρη» εργασία, όπως κάποτε με μεγάλη καθυστέρηση η δουλεία; Ασφαλώς όχι. Εκείνο, για το οποίο νοιάζονται είναι τα προσχήματα, τα προσχήματα και μόνο.Επειδή σε κάθε χώρα σε περιόδους κοινωνικής κρίσης κάνουν την εμφάνισή τους «σωτήρες», οι οποίοι προβάλλουν το μεγαλείο της χώρας κατά το παρελθόν και αναζητούν αποδιοπομπαίο τράγο στην πλέον ευάλωτη κοινωνικά ομάδα, οι κρατούντες θέλουν να πείσουν την «προοδευτική» μερίδα της κοινωνίας ότι δεν παραμένουν απαθείς μπροστα στις προκλήσεις των οπαδών του ολοκληρωτισμού, ο οποίος για μία ακόμη φορά σηκώνει κεφάλι σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες! Θα επιβάλλουν αυστηρές ποινές σε όσους εκτρέπονται σε βία κατά των μεταναστών. Δεν θα εξετάζουν, αν αυτοί είναι αμόρφωτοι, άνεργοι, απεγνωσμένοι. Θα εφαρμόζουν τον νόμο.Δεν γνωρίζουμε, αν με τον προς ψήφιση νόμο θα ήταν διαφορετική η απόφαση του δικαστηρίου, που αθώωσε τους ιδιοκτήτες φυτείας φράουλας της Μανωλάδας. Πάντως οι καθώς πρέπει οπαδοί της δημοκρατίας δεν διατρέχουν κανένα κίνδυνο! Αυτοί σέβονται τους μετανάστες, αρθρογραφούν, υπεραμύνονται των δικαιωμάτων τους. Όμως αν και λαλίστατοι λησμονούν συνήθως να καταγγείλουν τους υπαίτιους της μετανάστευσης μάλιστα πολλές φορές συντάσσονται μ’ αυτούς! Ποιος ευθύνεται για την αθρόα είσοδο μεταναστών από τη Συρία και το Ιράκ; Ποιος ευθύνεται για τη συγκέντρωση στη χώρα μας πλήθους μεταναστών, που επιθυμούν να μετακινηθούν σε άλλη ευρωπαϊκή χώρα; Ποιος ευθύνεται για την ανεργία, που εντείνει τις κοινωνικές αντιπαραθέσεις; Ποιος ευθύνεται για την εκλογική άνοδο των δυνάμεων του ολοκληρωτισμού; Ποιοι άλλοι από εκείνους που διαχειρίζονται τα πολιτικά μας πράγματα κατά τις τελευταίες δεκαετίες στην κυβέρνηση και στην αντιπολίτευση, τους υποκριτικά κοπτόμενους υπέρ των μεταναστών.Βέβαια δεν είναι χωρίς ευθύνη και όσοι εκτονώνονται κατά των πονεμένων αυτών υπάρξεων, που εξακολουθούν να είναι θύματα εκμετάλλευσης και στη χώρα εγκατάστασής τους. Εκείνο πάντως που έχουμε να παρατηρήσουμε είναι ότι στην κοινωνία της ρωμηοσύνης ποτέ δεν καλλιεργήθηκε η ιδέα της ανωτερότητας της φυλής. Η ορθοδοξία προφύλαξε τον λαό μας από το μίασμα του ρατσισμού.Στο μέτρο όμως που η κοινωνία μας εκδυτικίζεται οι ασθένειες της Δύσης θα εισβάλουν και θα καθίστανται μάστιγες και τρείς από αυτές σχετίζονται με τον πάσχοντα συνάνθρωπό μας: Αίσθηση ανωτερότητας, αδιαφορία για τα προβλήματα του και αντιπαράθεση στο βαθμό που κάποιοι του καταλογίζουν την ευθύνη για την κατάντια μας! Η απώλεια του ορθοδόξου αισθητηρίου είναι πρόξενος πολλών δεινών.Θα συνεχίσουμε στο επόμενο άρθρο.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
