”Εκοιμήθη”, κατά τη δική μας σήμερα.

  Εξ ου και ”κοιμητήρια” τα νεκροταφεία.

  Και όλα αυτά, γιατί, από την Ανάσταση του Κυρίου και μετά, ο θάνατος θεωρείται ύπνος.

  Αυτό σημαίνει ότι η ζωή δεν έχει διακοπεί.

  Απλώς ο ποταμός της εκβάλλει στη χώρα των πνευμάτων.

  Αυτών όμως που δεν είναι στη διάθεση των πνευματιστών (κ.μέντιουμ), αλλά που αναπαύονται κοντά σ΄Εκείνον που αγάπησαν και προτίμησαν στη γη.

   Όσα ακούσαμε και είδαμε αυτές τις μέρες με αφορμή την κοίμησή του ήταν πολλά και ορισμένα και αποκαλυπτικά.

  Και συγκινητικά.

  Ωστόσο θεωρούμε ότι μένει χώρος να προσθέσουμε και τα εξής, που δείχνουν μια αθέατη πτυχή του επισκόπου κυρού Σεργίου ;

     Δεν είχε περάσει πολύς καιρός — μας εξομολογήθηκε κάποτε —  απ΄την προβληματική χειροτονία του, όταν τον επισκέφτηκαν στη μητρόπολη τρεις κύριοι.

  Μόλις τους είδε, κάτι τον πληροφόρησε για το σκοπό τους.

  Μετά το χαιρετισμό , αυτοί έδειξαν ότι ήξεραν καλά το Δεσπότη.

  Στη συζήτηση τού αποκάλυψαν ότι ήταν μασόνοι και του πρότειναν να δεχτεί την υποστήριξή τους κι ένα σεβαστό ποσό, ώστε, χωρίς να πάψει να είναι μητροπολίτης, να συνεργάζεται μαζί τους.

    Κι αυτό θα μπορούσε να γίνει,  αν ζητούσε μετάθεση σε κάποια επισκοπή της Αφρικής.

   Η πρόταση ήταν δελεαστική  και η συγκυρία μάλλον δε βοηθούσε να αρνηθεί κάποιος εύκολα, αν δεν είχε γνήσιο ορθόδοξο πνεύμα και καθάρια πίστη στο Θεό.

     Ο Δεσπότης δεν ξέρω αν πάλεψε πολύ ή όχι.

  Απέρριψε πάντως την πρόταση και τους έδιωξε.

    Χαριτολογώντας σχολίασε σ΄εμάς;  και μόνο η σκέψη ‘αυτό ακόμα να άκουγε ο Καντιώτης, ο Φλωρίνης’ έφτανε…

  Τους το είπε κιόλας, απειλητικά κάπως, ότι στην πόλη έχει μεγάλη επιρροή ο Αυγουστίνος.

  Κι από τότε εξαφανίστηκαν.

    Μήπως το ξανασκεφτούν οι μασόνοι και για τον καινούργιο Δεσπότη;

    Κι ένα δεύτερο:

  Όλοι γνωρίζουμε την αναταραχή και το σάλο που δημιουργήθηκε στη χειροτονία του Σεργίου ως επισκόπου Γρεβενών.

  Τι έφταιγε;

  Τώρα που στη συνείδηση του ποιμνίου τείνουν όλα να διαγραφούν, λέμε ‘και πολλά και τίποτε’.

    Επειδή όμως δυο σπουδαίες προσωπικότητες, εκ παραλλήλου αντίθετες λόγω χαρακτήρος, — αλλά πολύ αγαπητές μας —  συνδέονται με την όλη υπόθεση, ο π.Αυγουστίνος από τη μια —  γνωστός ως ταραξίας και ασυμβίβαστος σε  θέματα πίστεως, αλλά και ως ένας άγιος κι αυτός του αιώνα μας — και από την άλλη ο Επίσκοπος Γρεβενών Σέργιος  — γνωστός για τη νηφάλια, ιεροπρεπή και σοβαρή φυσιογνωμία του, με υποδειγματική ζωή, όσον αφορά την τάξη και την καθαρότητα, και τυπικότατος ως ιεράρχης —  τολμώ να αναφερθώ τροχάδην στο θέμα της χειροτονίας του, αφού κυκλοφορεί και το βιβλίο, όπου βιογραφείται, και αναβιώνουν όλα τα σχετικά.

    Το σύνθημα που είχε ρίξει στην ελληνική κοινωνία ο π.Αυγουστίνος και είχε ανάψει φωτιές εδώ και παραπάνω από μισό αιώνα περίπου, ήταν το ”ζητούμε ελευθέρα και ζώσα Εκκλησία”.

  Έτσι ”ξετίναζε” καθετί που του αντιστεκόταν στο όραμα μιας δυναμικής παρουσίας της Εκκλησίας στο χώρο της πατρίδας μας και πιο πέρα, αλλά κι απ΄την οποία θα έπρεπε επί τέλους να λείπουν τα σκάνδαλά της, και τα ηθικά με τη στενή σημασία και τα διοικητικά.

  Τα οποία εκείνη την περίοδο έδιναν και έπαιρναν…

     Κι αυτό ας σημειωθεί ότι ο π.Αυγουστίνος δεν το έκανε ανώδυνα.

    Βρέθηκαν γι΄αυτό στο στόχαστρό του και κληρικοί αμφιβόλου ηθικής, αλλά προπαντός υποψήφιοι αρχιερείς, που, κατ΄αυτόν, ο τρόπος επιλογής και εκλογής τους ήταν απαράδεκτος, αφού η επίσημη Εκκλησία τους εξέλεγε εκτοπίζοντας προϋπαρχοντες και μάλιστα άξιους άλλους, αυθαίρετα.

  Και τους έθετε έτσι στο περιθώριο.

   Η μπόρα πήρε και το δικό μας, υποψήφιο τότε για χειροτονία, Δεσπότη.

  Όχι γιατί δεν ήταν ηθικός.

  Αυτό δε μπορούσε να το αμφισβητήσει κανείς.

  Αλλά γιατί ανήκε σ΄αυτούς τους νεοεκλεγέντες αρχιερείς, που η εκλογή του θα συνέβαλε στη μονιμοποίηση μιας σύγχυσης στην Εκκλησία.

  Δεν έβαλλε κατά του προσώπου του ουσιαστικά.

 Αν και συγκρίνοντας τη δική του δράση ως κληρικού μέχρι τότε με αυτών που τους στερούσαν την επισκοπή, επειδή τους χειροτόνησε άλλος αρχιεπίσκοπος, την έβλεπε ελλιπή.

  Έτσι  στη χειροτονία του σημειώθηκαν επεισόδια.

  Αλλ΄ωστόσο αυτή έγινε.

   Η επίσημη όμως ενθρόνισή του Επισκόπου Σεργίου δεν έγινε ποτέ.

   Αξίζει όμως τώρα να πούμε ότι στο διάβα του καιρού ο π.Αυγουστίνος έδειξε σεβασμό στο πρόσωπο του Επισκόπου Σεργίου.

  Εκτίμησε την ευσέβειά του.

  Ο δε επίσκοπος Σέργιος βρήκε την ταπείνωση και το σθένος να τον επισκεφθεί στη Φλώρινα και να πάρει την ευλογία του, όταν ο γέροντας ήταν προς το τέλος της ζωής του.

   Ακόμα και ξεψυχώντας στο 424, ανέφερε το μακαριστό γέροντα Αυγουστίνο  με δάκρυα.

    Τα δάκρυα αυτά κατά την κρίση μας δείχνουν και το μεγαλείο της  συγγνώμης του, που η χάρη του Θεού  υφαίνει  ή πρέπει να υφαίνει μες το χρόνο στον κάθε άνθρωπο, και ακριβή μετάνοια.

    Εμείς, που τους αγαπήσαμε πολύ και τους δύο, έτσι ευχόμαστε να είναι.

  Κι ας δεόμαστε να μας κρατάει ο Θεός στη σκέψη και στην προσευχή τους ακατάπαυστα, όπως κι εμείς αυτούς στη δική μας.

          Γένοιτο.

Ζιώγα Κατερίνα
Εκπαιδευτικός