Μια φορά και έναν καιρό ένας περίεργος τύπος ήθελε να φέρει τον πολιτισμό και στο πιο απομακρυσμένο χωριό μιας μικρής ορεινής χώρας. Και όπως λένε οι φίλοι μας οι αναρχικοί ο πολιτισμός μας είναι ο ηλεκτρισμός, χωρίς αυτόν σταματά ο πολιτισμός. Τότε βέβαια δεν είχαν τον πολιτισμό που θεωρούμε δεδομένο σήμερα και ήθελαν να τον αποκτήσουν.
Βρέθηκε τότε το πολιτικό κόμμα που υποστήριξε τον περίεργο εκείνο τύπο και τον έκανε Υπουργό Βιομηχανίας και εκείνος με τη σειρά του κατόρθωσε να φτιάξει μια επιχείρηση που θα ικανοποιούσε τις ανάγκες της πρωτόγονης και ορεινής χώρας σε ηλεκτρική ενέργεια.
Όχι μόνο έφτιαξε την επιχείρηση, αλλά εφάρμοσε ένα σύστημα πρωτοποριακό, που ισχύει στις ΗΠΑ αλλά και αλλού μέχρι σήμερα. Δηλαδή, χρησιμοποίησε ως κεφάλαιο τις εισφορές των εργαζομένων για να κάνει επενδύσεις στην ίδια την επιχείρηση και δεσμεύτηκε για την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη και συνταξιοδότηση και μάλιστα την παροχή εφάπαξ αποζημίωσης με την αποχώρηση.
Όμως τίποτε δεν είναι αιώνιο και η προσπάθεια εκείνου του περίεργου τύπου και της Κυβέρνησης ήταν πολύ μικρής διάρκειας. Μετά από αυτούς ήρθαν κάτι απόλυτα φυσιολογικοί τύποι, που έδωσαν τις προμήθειες των μηχανών και των κατασκευών σε συγκεκριμένα συμφέροντα και κατηγορήθηκαν εντελώς άδικα για διαφθορά. Διόρισαν αντί για εργάτες στα μεταλλεία, γραμματείς που δεν ήξεραν ούτε γραφομηχανή και κατάφεραν να γίνει γνωστή η χώρα μας μαζί με άλλες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής, όπου η αναλογία διοικητικών έναντι εργατών να είναι καταθλιπτικά μεγαλύτερη υπέρ των πρώτων.
Στη συνέχεια τα κόμματα που διαδέχθηκαν τον περίεργο εκείνο τύπο, αποφάσισαν να καταργήσουν το σύστημα επενδύσεων και να φορτώσουν με λιγότερες παροχές και συντάξεις την επιχείρηση στον ευρύτερο Δημόσιο τομέα της ορεινής χώρας.
Μια επιχείρηση που λειτουργούσε με ιδιωτικονομικά κριτήρια μετατράπηκε σταδιακά σε τριτοκοσμικό τιμάριο του κομματοκρατούμενου δημοσίου.
Για να λύσουμε τον γρίφο, εκεί που βλέπετε περίεργο τύπο διαβάστε Γιάννης Ζίγδης, εκεί που βλέπετε επιχείρηση δείτε ΔΕΗ, εκεί που κυβέρνηση Ένωση Κέντρου και εκεί που διάδοχοι δείτε Νέα Δημοκρατία και Πασοκ!
Ο περίεργος Ζίγδης, παρέλαβε μικρές ιδιωτικές επιχειρήσεις παραγωγής, που και υψηλό κόστος είχαν στην παροχή και δεν είχαν σταθερότητα. 60 ολόκληρα χρόνια μετά θέλουμε και πάλι να κατακερματίσουμε την παραγωγή σε μικρές ιδιωτικές επιχειρήσεις που είναι αμφίβολο αν θα μειώσουν το κόστος παροχής της ενέργειας στον πολίτη και αν θα μπορούν να παρέχουν την ευστάθεια που χρειάζεται το σύστημα.
Προκαλεί κατάπληξη το γεγονός ότι το μοντέλο που επιχειρούν να επιβάλλουν στη χώρα λειτουργεί ήδη στις ΗΠΑ και έχει δείξει τα προβλήματά του με τα τεράστια black out ακόμα και σ” αυτήν την ίδια τη Νέα Υόρκη. Δεν συγκινείται κανείς από το γεγονός ότι σε χώρες όπως η Γαλλία και η Γερμανία η παραγωγή ενέργειας, η ύδρευση, οι μεταφορές και οι επικοινωνίες, είτε παραμένουν στον έλεγχο του Δημοσίου είτε εάν ιδιωτικοποιήθηκαν τώρα ΕΠΑΝΕΡΧΟΝΤΑΙ στον έλεγχό του!
Για να μην μακρυγορούμε, η Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου πιστεύει απερίφραστα ότι τα κοινωνικά αγαθά όπως η ενέργεια και η ύδρευση πρέπει να βρίσκονται με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στον έλεγχο του Δημοσίου.
Δημόσιος έλεγχος δεν σημαίνει απουσία ιδιωτικής πρωτοβουλίας, σημαίνει όμως ότι τα δίκτυα και ο ορυκτός πλούτος παρέχονται έναντι αποζημίωσης στον ιδιώτη για να παράξει, αφού επενδύσει ή αγοράσει σε δίκαιη και εύλογη τιμή την υπάρχουσα υποδομή, και να ανταγωνιστεί χωρίς κρατικό προστατευτισμό και έμμεσες επιδοτήσεις.
Για την κακοδαιμονία και την κακοδιαχείριση των δημόσιων εταιρειών η απάντηση είναι απλή και συνολική, το πρόβλημα της χώρας είναι το πολιτικό της προσωπικό. Όταν οι πολίτες θα αποφασίσουν μια γενναία αλλαγή, τότε και η δημόσια ΔΕΗ και κάθε τι άλλο θα γίνουν ανταγωνιστικά, αποδοτικά και ανταποδοτικά προς τους φόρους του πολίτη…
Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου
