Στη σκιά του «αυγού του φιδιού» ξανά η πολιτική ζωή. Τί σηματοδοτούν οι – αμφιλεγόμενες – καταγγελίες των Χρυσαυγιτών και η επανεμφάνιση Μπαλτάκου. Ποιά η σχέση του με τον Αντώνη Σαμαρά.
Ένα φάντασμα πλανάται πάνω από την κυβέρνηση και συνεπώς πάνω από την πολιτική ζωή της χώρας: το φάντασμα του Τάκη Μπαλτάκου. Στην τελευταία εμφάνιση του – με τη συνέντευξη του στο “Βήμα”- ο πρώην γραμματέας του υπουργικού Συμβουλίου έδειξε ότι δεν είναι διατιθέμενος να αποσυρθεί από τα κοινά. Για την ακρίβεια δεν το έδειξε απλώς- το κατέστησε σαφέστατο. Οπότε το συμπέρασμα είναι απλό: δεν τελειώσαμε με τον Μπαλτάκο!
Το ερώτημα της επιστροφής του στην επικαιρότητα είναι αν πρόκειται για εντελώς προσωπική του πρωτοβουλία ή σχετίζεται και με την επιστροφή των σεναρίων, που ο ίδιος καλλιεργούσε παλαιοτέρα και έφταναν μέχρι στην κυβερνητική συνεργασία της ΝΔ με τη Χρυσή Αυγή.
Δεδομένου ότι μετά την απομάκρυνσή του, η ΝΔ δεν τον αποδοκίμασε- αντίθετα υπήρξαν δηλώσεις υπουργών που εξήραν τη συμβολή του στο κυβερνητικό έργο- η μετεκλογική αναβίωση των θεωριών του από τον ίδιο, μάλλον δεν βρίσκεται έξω από τη στρατηγική της ΝΔ. Το θέμα είναι αν αυτή η στρατηγική σταματάει στο να απορροφήσει κάποιους παράγοντες που κινούνται στα δεξιά της ή πάει παραπέρα.
Πάντως ο πρώην συνεργάτης, αλλά από ό,τι φαίνεται πάντα φίλος του Πρωθυπουργού, θεωρεί τον εαυτό του γέφυρα ανάμεσα στη ΝΔ και το 16,5 % που βρίσκεται εκ δεξιών της -της Χρυσής Αυγής συμπεριλαμβανομένης. Πολλοί θεωρούν ότι στη ΝΔ δεν βρίσκεται μόνο το πνεύμα του αλλά και ο ίδιος. Έχασε το κυβερνητικό αξίωμα που κατείχε, αλλά δεν υπάρχει καμιά ένδειξη ότι απομακρύνθηκε από το κόμμα. Κάθε άλλο. Εμφανίζεται καλά ενημερωμένος για όσα συζητούνται στη Συγγρού, όπως εμφανίζεται και έτοιμος να πλασάρει την ίδια λογική που τον οδηγούσε στην τακτική επαφή με τους χρυσαυγίτες επί μακρόν.
Στην πραγματικότητα ο Μπαλτάκος δεν είναι με την ΝΔ- είναι με τον Σαμαρά. Γνώρισε τον σημερινό Πρωθυπουργό Σαμαρά στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν ήταν νεαρός βουλευτής και συμφωνούσαν σε πολλά. Π.χ. ο Μπαλτάκος πίστευε ότι η Δεξιά πρέπει να πάρει τη ρεβάνς από την Αριστερά που ηγεμόνευσε ιδεολογικά σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Αυτή την άποψη ανέπτυξε αργότερα σε ένα από τα βιβλία του ο Βύρων Πολύδωρας. Αλλά ο πατέρας αυτής της θεωρίας ήταν ο Ευάγγελος Αβέρωφ, μέντορας του Μεσσήνιου πολιτικού, που διευθύνει σήμερα τη ΝΔ.
Η πολιτική σχέση τους χρονολογείται από το 1992. Και για να μην διαταραχθεί από τα γεγονότα που μεσολάβησαν, σημαίνει ότι είναι ισχυρή. Τον είχε συνεργάτη όταν ήταν στο υπουργείο Εξωτερικών, τον πήρε στην Πολιτική Άνοιξη, αργότερα τον ενέταξε στο επιτελείο του ως ευρωβουλευτή, στη συνέχεια υπήρξε άτυπος νομικός του σύμβουλος στο υπουργείο Πολιτισμού. Το 2009, η επικράτηση Σαμαρά στην εσωκομματική αναμέτρηση ήταν και επικράτηση του Τάκη Μπαλτάκου και μαζί και των θέσεών του. Ορίστηκε νομικός σύμβουλος της ΝΔ, εγκαταστάθηκε στη Βουλή και επόπτευε την Κοινοβουλευτική Ομάδα, με αποτέλεσμα τίποτε να μην κινείται από την πλευρά της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης, αν δεν έχει την έγκρισή του.
Δεν βρέθηκε τυχαία στη συνέχεια στην καρδιά της κυβέρνησης Σαμαρά και δεν ήταν ένα μεσαίο κυβερνητικό στέλεχος, όπως προσπάθησε να τον εμφανίζει αργότερα το ΠΑΣΟΚ για να δικαιολογήσει την ανοχή του στις παρεμβάσεις του. Ήταν κεντρικός παράγοντας στη ΝΔ από τη στιγμή που περιήλθε στα χέρια του Αντώνη Σαμαρά. Πολλά θέματα κρίνονταν σε επίπεδο των δυο ανδρών. Μόνο σε ένα θέμα δεν ταυτιζόταν: στις προτιμήσεις τους στο ποδόσφαιρο. Ο Πρωθυπουργός κάποτε συμπαθούσε την ΑΕΚ, ο Μπαλτάκος είναι φανατικός Παναθηναϊκός και υπήρξε διοικητικός παράγων στη Λεωφόρο.
Προερχόμενος από τυπική δεξιά οικογένεια της Μάνης, ο πρώην γραμματέας του Υπουργικού Συμβουλίου δεν συγκινήθηκε από την μετακίνηση της ΝΔ των Καραμανλήδων από τις θέσεις της παλιάς ΕΡΕ και τις αναπαρήγαγε σε κάθε ευκαιρία. Θεωρούσε ανέκαθεν ότι η Ορθοδοξία και οι Ένοπλες Δυνάμεις αποτελούν πυλώνες της πατρίδας. Τον εξέφραζε το τρίπτυχο “πατρίς – θρησκεία – οικογένεια” και είχε εμμονή με τη Σχολή Ευελπίδων και τη Μονάδα Υποβρυχίων Καταστροφών.
Σε μια τέτοια μονάδα υπηρέτησε και γιος του, που έγινε γνωστός τόσο από τους χουλιγκανισμούς στη θύρα 13 του γηπέδου της λεωφόρου Αλεξάνδρας, όσο και από το επεισόδιο που δημιούργησε στη Βουλή, όταν εφόρμησε στα γραφεία της Χρυσής Αυγής. Είχαν προηγηθεί βέβαια οι καταγγελίες για τον τρόπο πρόσληψής του στο Λιμενικό Σώμα.
Όσοι θυμούνται τον Μπαλτάκο ως “πλαιυ-μεηκερ” στην κυβέρνηση, λένε ότι οι αποφάσεις του δεν ήταν άσχετες με την ευρύτερη κοσμοθεωρία του έτσι όπως αποτυπώθηκε σε δυο βιβλία του- το “Τέλος του εφιάλτη” και τις “Ερμοκοπιδες”- τα οποία θα μπορούσε άνετα να είχε συμπεριλάβει ο Άδωνις Γεωργιάδης στις παλαιότερες τηλεοπτικές πωλήσεις του. Στο πρώτο, οι Σπαρτιάτες, αναζήτησαν τον Εφιάλτη για να τον τιμωρήσουν, κάτι που θα συμβεί τελικά χάρη στον επίμονο αρχηγό μιας “Κρυπτείας” κλπ κλπ. Στο δεύτερο βιβλίο, το θέμα είναι οι κομμένες κεφαλές του Ερμή στην Αρχαία Αθήνα. Αν διαθέτει βιβλιοθήκη η Χρυσή Αυγή, μάλλον δεν θα λείπουν αυτά τα αναγνώσματα..
Η πολυσχιδής δράση του Μπαλτάκου περιλαμβάνει και τις καλές σχέσεις του με αρκετές μονές στο Άγιο Όρος, ιδιαίτερα τη Μονή Ξενοφώντος και στην επιμονή του οφείλεται η επίσκεψη Σαμαρά στην Αθωνική Πολιτεία, καθόσον “το Όρος είναι η ψυχή μας”, όπως έλεγε. Έχει ταχθεί επίσης υπέρ του ηγουμένου Εφραίμ της Μονής Βατοπεδίου. Επίσης η εδραίωσή του στη δικηγορία, τον βοήθησε να έχει υψηλές διασυνδέσεις με κορυφαίους οικονομικούς παράγοντες .
Στο πλευρό του Σαμαρά ήταν πάντα ο άνθρωπος που κάλυπτε με τη λαϊκή καταγωγή του τα κενά που παρουσίαζε το προφίλ του ‘μεγαλοαστού Σαμαρά’. Ο ίδιος μεγάλωσε στους Αμπελοκήπους, όπου είχε καφενείο ο πατέρας του και δούλεψε σκληρά για να σπουδάσει. Το γεγονός ότι- από την κοινή θητεία τους στο γραφείο του Τρύφωνα Κουταλίδη- είχε προσωπικές σχέσεις με τον πρώην Πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή, τον καθιστούσε σύνδεσμο ανάμεσα τους δυο άνδρες .
Από την καρέκλα του γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου, δεν αισθανόταν διαχειριστής της τρέχουσας κυβερνητικής δουλειάς, αλλά στρατηγικός παράγων της κυβέρνησης, υπεράνω υπουργών. Είναι γνωστό ότι αντί να προωθεί να νομοσχέδια στη Βουλή, τα λογόκρινε και αποφάσιζε ποια ωφελούν πολιτικά τη ΝΔ ή ποια δεν συνάδουν με την ιδεολογία του. Ως πεπειραμένος νομικός ήξερε ως που φτάνουν οι αρμοδιότητες. Για να τις υπερβαίνει είχε πλάτες.
Όταν ο δημοσιογράφος Άρης Ραβανός αποκάλυψε το φθινόπωρο του 2013 στο “Βήμα” τις πολιτικές επαφές του με στελέχη της Χρυσής Αυγής, κανείς δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία, καθόσον ήταν γνώστη η συνάφεια των απόψεών του με αυτόν το χώρο. Το βίντεο με τον Κασιδιάρη έδειξε συστηματική προσέγγιση των στελεχών της Χρυσής Αυγής.
Ο ίδιος είπε ότι ήθελε να έχει γνώση των κινήσεων τους. Αλλά αυτό δεν είναι δουλειά του γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου. Περισσότερο ταιριάζει σε κεντρικό επιτελικό παράγοντα κόμματος. Πολλοί υποψιάζονται ότι η απώλεια της θέσης στο υπουργικό συμβούλιο δεν συμπαρέσυρε και τον κεντρικό ρόλο του στο περιβάλλον Σαμαρά και η επανεμφάνιση του αποσκοπεί στο να τονίσει αυτόν τον ρόλο και ενδεχομένως τη συνέχειά του, ως ανθρώπου των ειδικών αποστολών.
Άλλωστε ως ειδική αποστολή προέβαλε και τις συνομιλίες με τη Χρυσή Αυγή γιατί “δεν μπορούσε να αφήσει μισό εκατομμύριο Έλληνες εγκλωβισμένους”. Προφανώς σε αυτό δεν είχε αντίρρηση ο Πρωθυπουργός για τον οποίο ο Μπαλτάκος έχει πει ότι “για μένα είναι ο Αντώνης εδώ και 35 χρόνια, δεν είμαστε πολιτικοί, είμαστε δαυλοί αναμμένοι στον βωμό της πατρίδας μας…”.
