Το είδαμε να συμβαίνει στην περίπτωση της ΝΔ, όπου σχεδόν όλοι περίμεναν με αγωνία – κάτι σαν το άγγιγμα του Μίδα – τον τρόπο που θα έβρισκε ο πρώην πρόεδρος Κώστας Καραμανλής να στηρίξει την παράταξη στην μάχη των ευρωεκλογων.

Και όταν εκείνος το έκανε, ανήμερα της ονομαστικής του εορτής, λέγοντας σε όσους του τηλεφωνούσαν “στήριξε την ΝΔ για να έχουμε σταθερότητα στη χώρα”, ακούστηκε ένας δυνατός αναστεναγμός ανακούφισης σε όλους τους ορόφους της Συγγρού…

Στο ΠΑΣΟΚ τα πράγματα είναι ακόμα πιο μπερδεμένα.

Εκεί, δεν έχουν έναν, αλλά δυο πρώην αρχηγούς από τους οποίους περιμένουν αυτή την περίφημη δηλωση στήριξης, όχι κάτι εντυπωσιακό, αλλά έστω κάτι που θα σπάει την εκκωφαντική σιωπή τους κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.

Ο μεν Κώστας Σημίτης, ανήμερα της ονομαστικής του εορτής δεν πήγε στην κεντρική ομιλία Βενιζέλου για να επιβεβαιώσει με τον συμβολισμό της εκεί παρουσίας του την αμέριστη στήριξη στην Ελιά.

Ο δε Γιώργος Παπανδρέου, μπορεί να μην γιόρταζε, αλλά φρόντισε να στείλει ένα email – έτσι λένε οι πληροφορίες – στον διάδοχο του, ότι θα στηρίξει την παράταξη με τον τρόπο του, προφανώς με δηλωση του βγαίνοντας απο το παραβάν την Κυριακή.

Ακόμα και όταν το κάνουν, αδυνατώ να πιστέψω πόσο μπορούν να αλλάξουν το κλίμα και να προκαλέσουν κύμα ψηφοφόρων υπέρ της Ελιάς.

Εδώ είναι όμως που οι συμβολισμοί χάνουν την αξία τους!

Γιάτι εχώ την εντύπωση ότι η δήλωση στήριξης Καραμανλή, η αναμενόμενη στήριξη από τον Σημίτη και η προαναγγελθείσα πρόθεση στήριξης από τον Παπανδρέου, μέλλον αποτελούν μια προσωπική σφραγίδα υπό τον τίτλο “είμαι και εγώ εδώ”, παρά μια αυθόρμητη κίνηση υποστήριξης της ηγεσίας Σαμαρά και της ηγεσίας Βενιζέλου.