Η Γεωργία Ζεμπιλιάδου, υποψήφια περιφερειάρχης Δυτικής Μακεδονίας με την Ελιά, κατόρθωσε το ακατόρθωτο: συγκέντρωσε τη στήριξη του ΠαΣοΚ, της ΔΗΜΑΡ, της Συμφωνίας για τη Νέα Ελλάδα, της Δυναμικής Ελλάδας, της Πρωτοβουλίας των 58 και των άλλων κινήσεων της Κεντροαριστεράς, 130 εκπροσώπων της Αυτοδιοίκησης από τη ΝΔ ως τις παρυφές του ΣΥΡΙΖΑ,
όχι μόνο τοπικά, αφού περιλαμβάνονται σε αυτούς και οι κ.κ. Γ. Καμίνης, και Ι. Μπουτάρης. Επιπλέον, ο κ. Γ. Φλωρίδης και η κυρία Άννα Διαμαντοπούλου που «έσπασε» την αποχή της από την ενεργό πολιτική και στηρίζει το ψηφοδέλτιό της, το οποίο συνένωσε ευρύτερες προοδευτικές δυνάμεις στην περιοχή.
Η επαγγελματική πορεία της κυρίας Ζεμπιλιάδου είναι μια μάχη με το αδύνατο. «Κάθε φορά που πρότεινα ένα σχέδιο το πρώτο πράγμα που άκουγα ήταν «αυτά δεν γίνονται». Όταν όμως είχα την τύχη να συνεργαστώ με πολιτικούς που είχαν όραμα, κάναμε θαύματα γιατί -κακά τα ψέματα- οι πολιτικοί είναι αυτοί που αλλάζουν τα πράγματα και όχι οι υπηρεσιακοί παράγοντες» παρατηρεί.
Η καλά σχεδιασμένη και μεθοδική δουλειά δεν είναι απλώς στοιχείο του χαρακτήρα της. Είναι κουλτούρα με την οποία μπολιάστηκε η 18χρονη Κοζανίτισσα, η οποία γοητευμένη από τη σοσιαλδημοκρατία και την προσωπικότητα του Ούλοφ Πάλμε, αποφάσισε να σπουδάσει Χημεία στο πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης στη Σουηδία. «Η χώρα αυτή είχε πάντα σχέδιο, η κοινωνία της ήταν ανεκτική απέναντι στους άλλους λαούς, υπήρχε πραγματική ισότητα ανδρών και γυναικών, μεγάλος σεβασμός στο περιβάλλον και στην παραγωγή ποιοτικών προϊόντων» αναπολεί η υποψήφια περιφερειάρχης. Η κληρονομιά αυτή αποτυπώθηκε στην ισοκατανομή ανδρών και γυναικών στους αντιπεριφερειάρχες, στην αποχή της κυρίας Ζεμπιλιάδου από τα πάνελ στα οποία καλείται εκπρόσωπος της Χρυσής Αυγής και στο λεπτομερές πρόγραμμα που έχει καταθέσει για την ανάπτυξη της Περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας.
Έπειτα από μια καριέρα ως χημικός – περιβαλλοντολόγος στον ιδιωτικό τομέα σε βιομηχανία παραγωγής φυτοφαρμάκων στον Πειραιά και στη συνέχεια ως επιστημονική συναργάτις στο Πολυτεχνείο του ΑΠΘ στη Θεσσαλονίκη, επέστρεψε για οικογενειακούς λόγους στη γενέτειρά της. Εκεί ασχολήθηκε με τη διαχείριση απορριμάτων και αστικών λυμάτων μέσω ενός διαδημοτικού οργάνου – η ιδέα αντιμετωπίστηκε αρχικά με τη νοοτροπία «αυτά δεν γίνονται» και κατέληξε στη δημιουργία ενός επιτυχημένου μοντέλου το οποίο κατέστησε τη Δυτ. Μακεδονία τη μοναδική ίσως Περιφέρεια στην Ελλάδα που δεν πληρώνει πρόστιμα στην ΕΕ για τα απορρίμματα. Τα ίδια εμπόδια συνάντησε και το πρόγραμμα της τηλεθέρμανσης και αργότερα η ιδέα της δανειοδότησης των επιχειρήσεων μέσω της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων με εγγύηση το ΕΣΠΑ – «η ρευστότητα δεν είναι επιλέξιμο πρόγραμμα» της έλεγαν.
Τον Απρίλιο του 2011, επέστρεψε στην Αθήνα και ανέλαβε, έπειτα από προκήρυξη, τη θέση της ειδικής γραμματέως του ΕΣΠΑ στο υπουργείο Ανάπτυξης, όπου και παρέμεινε ως τον Ιούνιο του 2012 έχοντας την ευθύνη της υλοποίησης του ΕΣΠΑ σε όλη τη χώρα. Στο διάστημα αυτό οι εντάξεις έργων έφθασαν στο 121 %, δηλαδή περίπου 90% περισσότερο από τον Δεκέμβριο του 2010, και αυξήθηκε η απορρόφηση του ΕΣΠΑ, από το 17,4% σε 40%. Η Ελλάδα εκτοξεύτηκε από την 18η θέση, στην 7η θέση στο ΕΤΠΑ και στην 9η θέση στην απορρόφηση των κοινοτικών πόρων συνολικά, πολύ πάνω από το κοινοτικό Μ.Ο των 27 κρατών-μελών, αποσπώντας τα εύσημα από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τον αρμόδιο Επίτροπο Περιφερειακής Ανάπτυξης Γιοχάνες Χαν, ο οποίος ζήτησε εξηγήσεις από την Κυβέρνηση όταν αντικαταστάθηκε μετά τις εκλογές του 2012. Η προσπάθεια ξεκίνησε με υπουργό τον κ. Μιχ. Χρυσοχοΐδη, συνεχίστηκε με την κυρία Διαμαντοπούλου και αργότερα με τον Ι. Στουρνάρα.
Η κυρία Ζεμπιλιάδου δεν εφαρμόζει απλώς προγράμματα. Αφοσιώνεται στους στόχους της μεταδίδοντας μια συμπαγή τεχνοκρατική αισιοδοξία στους συνομιλητές της. Διαφωνεί με την πώληση του 30% της μικρής ΔΕΗ. Σχεδιάζει την ολοκλήρωση των ατελών αρδευτικών έργων ώστε να ενισχυθεί ο πρωτογενής τομέας.
Προωθεί τη δημιουργία ενός επενδυτικού Περιφερειακού Ταμείου για την ενίσχυση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Αγωνιά για τους άνεργους νέους που μεταναστεύουν, όχι ως πολιτικός αλλά ως μητέρα ενός 24χρονου πολιτικού μηχανικού που ετοιμάζεται να φύγει στο εξωτερικό – «δεν πρέπει να χάσουμε τα νιάτα μας αλλά να τους δείξουμε ότι υπάρχει και άλλος δρόμος» παρατηρεί. «Η Δυτική Μακεδονία είναι μια ευλογημένη Περιφέρεια, έχουμε πόρους, κουλτούρα παραγωγής και οφείλουμε να τα αξιοποιήσουμε» τονίζει. «Η κρίση μάς έκανε ένα καλό: ο κόσμος θέλει να ακούει για λύσεις, όχι για προβλήματα. Όσοι προσπαθούν να διχάσουν τις τοπικές κοινωνίες με διλήμματα τύπου «Μνημόνιο – αντιμνημόνιο» απλώς δεν έχουν προτάσεις για τον τόπο τους. Και να ξέρετε, η ανάπτυξη θα ξεκινήσει από την Περιφέρεια» προσθέτει. Ο συνδυασμός της ονομάζεται φυσικά «Ελπίδα». «Ήταν η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό. Αυτό δεν χρειαζόμαστε όλοι;» διερωτάται.
ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΡΟΥΣΤΑΛΛΗ – ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (27-4-2014)
