Ο φωτογράφος Κώστας Καπουργάς κατάφερε προχθες με τον φωτογραφικό του φακό να απαθανατίσει κάποιες από τις στιγμές μιας οικογένειας αρκούδων – μια μητέρας με τα μικρά της – τα οποία εντόπισε σε ορεινή περιοχή κάπου στην Καστοριά.
Σπάνιες εικόνες που τράβηξε με τον φακό του από πολύ μεγάλη απόσταση, οι οποίες μας γεμίζουν χαρά και κουράγιο.
Βλέποντας τες βέβαια δεν παύουμε να σκεφτόμαστε ότι μεγαλύτερος κίνδυνος και θανατηφόρος εχθρός γι’ αυτά τα υπέροχα πλάσματα είναι ο άνθρωπος, το δικό μας είδος.
Οι αρκούδες που ζουν στα ελληνικά βουνά κινδυνεύουν από τους κυνηγούς που τις εκτελούν, από τους αγρότες που τις δηλητηριάζουν με φόλες, από τους μελισσοκόμους που τις σκοτώνουν, από τους οδηγούς που τις πατάνε στον δρόμο…
Η φύση εμφανίζεται σε αυτόν που πραγματικά θέλει να την δει
Ο Κώστας Καπουργάς γράφει γι’ αυτή την από απόσταση συνάντηση: «Εγώ γιατί δεν βλέπω ποτέ τίποτα όταν πάω στο βουνό;”. Αυτή είναι η πιο συχνή ερώτηση που μου κάνουν πολλοί φίλοι, γι’ αυτό και αποφάσισα να πω πέντε λόγια και ανεβάσω αυτές τις φωτογραφίες, που ποιοτικά μπορεί να είναι χάλια λόγω μεγάλης απόστασης, είναι όμως αποκαλυπτικότατες. Ενώ στην πρώτη φωτογραφία φαίνεται ένα απλό βουνό κοιτώντας πιο προσεκτικά θα δούμε να αποκαλύπτεται αυτή η μητέρα με τα δύο αρκουδάκια της.
Στη συντριπτική πλειοψηφία μας είμαστε αστοί. Οι κάτοικοι ακόμα και στα χωριά (και αυτό είναι λυπηρό) λειτουργούν όλοι ως αστοί. Οι υποχρεώσεις μας πολλές, ο χρόνος λίγος, από το ένα μέρος στο άλλο με το ρολόι στο χέρι σαν ρομποτάκια εργοστασίου.
Αυτόν λοιπόν τον τρόπο λειτουργίας που έχουμε υιοθετήσει, είτε ηθελημένα είτε αθέλητα, τον εφαρμόζουμε παντού μέχρι και στην εκδρομή και στις διακοπές μας, τρέχα περίμενε, τρέχα περίμενε. Και το περίμενε κατάντησε να είναι μέρος του τρέχα.
Ανεβαίνοντας λοιπόν στο βουνό πιστεύουμε πως η φύση είναι ένας σταθμός του τρέχα μας. Ανεβαίνουμε στο βουνό και σκεφτόμαστε “Βγες αρκούδα να σε δω, βγες σκιουράκι να σε δω κλικ κλικ, βάλε μπρος φύγαμε”.
Δεν είναι έτσι και δε πρόκειται ποτέ να γίνει, η φύση έχει τους δικούς της κανόνες και τους δικούς της ρυθμούς, όσο δεν τους κατανοούμε τόσο θα μας κρύβεται. Η φύση πρώτα εγκρίνει τις προθέσεις μας και μετά μας αποκαλύπτεται. Αν δεν μπορείς να θαυμάσεις μια μυρμηγκοφωλιά και το πέταγμα ενός ταπεινού Σπίνου δεν θα δεις ποτέ σου την αρκούδα.
Η απάντησή μου λοιπόν σε όλους τους φίλους είναι αυτή: “Η φύση εμφανίζεται σε αυτόν που πραγματικά θέλει να την δει”
Ξεκινώντας για το βουνό αφήστε στην πόλη, το άγχος, το στρες, τους ρυθμούς της και της υποχρεώσεις της. Αυτά δεν τα χρειάζεστε όταν βρίσκεστε στην φύση, θα τα ξαναβρείτε άθικτα στο μέρος τους όταν επιστρέψετε, σας το υπογράφω».
