Τέλειωσε και το αποκριάτικο ξεφάντωμα. Ασφαλώς η οικονομική κρίση δεν επέτρεψε να επαναληφθούν οι σπατάλες του παρελθόντος, δεν σημαίνει όμως ότι έλειψαν αυτές παντελώς. Σε κάθε δήμο διετέθησαν κονδύλια για τις αποκριάτικες εκδηλώσεις από αυτόν της Πάτρας, που ακόμη πρωταγωνιστεί, μέχρι το άλλο του Ληξουρίου, που πρόσφατα πλήγηκε από τον σεισμό.
Στην Πάτρα κάποιοι κάτοικοί της βλέποντας συμπολίτες τους να ερευνούν τους κάδους των απορριμμάτων προς αναζήτηση τροφής οργάνωσαν επιχείρηση διάσωσης της αξιοπρέπειας εχόντων και μη εχόντων. Εναποθέτουν δέματα τροφίμων κοντά στους κάδους, ώστε να τα παραλαμβάνουν οι πεινασμένοι και να μην αναγκάζονται να αναζητούν τροφή στα σκουπίδια. Δεν είμαι βέβαιος, πλην κλίνω στο να δεχθώ πως δεν εκδηλώνουν ευαισθησία για τον πάσχοντα πλησίον αυτοί που προετοιμάζονται από μηνών για την «λαμπρή» παρέλαση του καρναβαλιού. Αυτοί πιέζουν την δημοτική αρχή να σπαταλήσει τα ελάχιστα έσοδα του δήμου, ενός δήμου χρεωμένου, όπως και πλείστοι όσοι δήμοι της χώρας.
Στο Ληξούρι, που δοκιμάστηκε ιδιαίτερα κατά τον πρόσφατο σεισμό, το καρναβάλι διοργανώθηκε κανονικά. Ενδεικτικός ο τίτλος δημοσιεύματος: «Δεν μασάνε! “Ρίχτερ” κεφιού στο καρναβάλι Ληξουρίου». Και όμως η Εκκλησία έκανε έκκληση στους πιστούς να συγκεντρώσουν τρόφιμα για τους έχοντες ανάγκη κατοίκους του νησιού.
Υποστηρίζουν κάποιοι: Είναι ανάγκη για τους ανθρώπους το πανηγύρι, πόσο μάλλον για ανθρώπους που δυσκολεύονται ή και συνθλίβονται ακόμη οικονομικά. Είναι κάποια, έστω και βραχύβια, εκτόνωση, μετά από την οποία επανέρχονται στη σκληρή πραγματικότητα ανανεωμένοι. Τελικά η μέθεξη στα δρώμενα δρα αντικαταθλιπτικά. Την θέση αυτή υποστήριξαν στο παρελθόν ξένοι ταξιδιώτες, οι οποίοι συμμετείχαν σε γιορτές του υποδούλου στους Τούρκους Γένους. Εκείνο που δεν είχαν κατανοήσει εκείνοι ήταν ότι ο πανηγυρισμός είχε ως επίκεντρο την Εκκλησία και ότι το πανηγύρι ήταν πρωτίστως θρησκευτικό. Οι πιστοί προσέρχονταν με πίστη να τιμήσουν το Θεό και τους αγίους του και προσπαθούσαν να δομήσουν την προσωπική, οικογενειακή και κοινωνική τους ζωή με βάση τις εντολές του Ευαγγελίου. Δεν ήταν το πανηγύρι φυγή από τη σκληρή πραγματικότητα του καθημερινού βίου ήταν η ενδυνάμωση, για να αντέξουν αυτήν. Δεν ισχύει το ανάλογο στη μέθεξη των αποκριάτικων δρωμένων, ώστε να δίδεται η ίδια ερμηνεία από γόητες που προκόβουν στο κακό πλανώντας και πλανώμενοι. Η φυγή από την πραγματικότητα σε καμμιά περίπτωση δεν συνιστά λύση του προβλήματος. Δεν είναι δυνατόν να αντλήσει κάποιος δυνάμεις, για την αντιμετώπιση των σωρευμένων βιοτικών προβλημάτων μετέχοντας σε επιχείρηση εκχυδαϊσμού και εξαχρείωσης. Βέβαια πρέπει να δεχθούμε και κάτι σημαντικό, που διαφεύγει συνήθως από τους ελάχιστους επικριτές των δρωμένων: Ο εκχυδαϊσμός και η εξαχρείωση της καθημερινής ζωής έχει υπερβεί πλέον κατά πολύ τους αντίστοιχους της περιόδου της αποκριάς κατά το παρελθόν. Μάλιστα η μικρή οθόνη έχει καταστεί οχετός, που αποβάλλει τα λύματα πνευματικού βορβόρου στο εσωτερικό κάθε οικίας!
Η χώρα μας διέρχεται κρίση πρωτίστως αξιών και όχι οικονομική. Έχουμε καταστεί περίγελως των οικονομικά ευρωστότερων λαών της Ευρώπης, οι οποίοι έχουν εξαντλήσει τα σε βάρος μας «κοσμητικά» επίθετα και εμείς εμμένουμε στην αθλιότητα μη έχοντας την παραμικρή διάθεση αυτοκριτικής. Το θλιβερό είναι ότι οι πρωταγωνιστές των δρωμένων κατά την περίοδο της αποκριάς τονίζουν κατά κόρον την προσήλωση προς την παράδοσή μας. Και εννοούν παράδοση κάθε τι που αντιμάχεται την Εκκλησία από κατάλοιπα της αφροδισιακής και διονυσιακής λατρείας μέχρι την απαξίωση του ετήσιου θρησκευτικού πανηγυριού, επίκεντρο του οποίου έχει καταστεί πλέον η ολονύκτια διασκέδαση κατά την παραμονή και η αποκοπή του από τη θεία Λειτουργία της επομένης. Για όλα αυτά έχουμε εθιστεί στο ψεύδος και το αποδεχόμαστε με ευχαρίστηση, καθώς η αλήθεια είναι συνήθως πικρή και μας πονά. Σκάνδαλα ολοένα αποκαλύπτονται χωρίς να εγγίζουν τους κυρίως υπευθύνους. Πρόσφατο αυτό των μη κυβερνητικών οργανώσεων, των άκρως κυβερνητικών ως προς την εύνοια προς ορισμένα πρόσωπα, που χρηματοδοτήθηκαν πλουσιοπάροχα και διαχειρίστηκαν ανεξέλεγκτα σημαντικά έως προκλητικά ποσά του ελληνικού λαού! Και είναι θλιβερότατο να εμφανίζεται μεταξύ αυτών και οργάνωση της Εκκλησίας και να καταγγέλλεται μάλιστα ότι αυτή δεν πραγματοποίησε το σύνολο των προγραμμάτων, για τα οποία χρηματοδοτήθηκε! Κατά τον τρόπο αυτόν διαιωνίζεται η αντίληψη ότι η Εκκλησία, ως μία όπως οι άλλες θρησκεία, είναι ευνοημένη από τον Καίσαρα, ο οποίος τη στηρίζει οικονομικά επειδή αυτή με το κήρυγμά της στηρίζει την εξουσία του! Έτσι η Εκκλησία, η διωκώμενη στην των αθέων Δύση, στην οποία πλέον ανήκουμε «πανηγυρικά», φαντάζει σκοτεινός οργανισμός, του οποίου τα προνόμια πρέπει να ελαττωθούν δραστικά. Και θα ελαττωθούν ασφαλώς τα προνόμια εκείνων που κάνοντας χάρη στον Καίσαρα του καπιταλισμού αποκρύβουν από τον λαό το κοινωνικό μήνυμα του Ευαγγελίου κατά του πλούτου και των πλουσίων.
Η Εκκλησία του Χριστού μας εισάγει σε περίοδο ετοιμασίας με νηστεία, προσευχή και εγκράτεια. Έχοντας, όσοι νηστεύουμε, παρεξηγήσει την ουσία των πραγμάτων επιδιώκουμε την εξεζητημένη νηστεία των εναλλακτικών απολαύσεων, που στηρίζεται στα πανάκριβα θαλασσινά και σε υποκατατάστατα ζωικών τροφών με βάση τη βιομηχανική επεξεργασία της σόγιας, του συμβόλου της νέας τάξης στον χώρο της γεωργίας. Χωρίς να συνειδητοποιούμε αναλαμβάνουμε τον ρόλο του Φαρισαίου, παρά την έγκαιρη επισήμανση του τρομερού πάθους της υπερηφάνειας κατά την αρχή του Τριωδίου. Είμαστε έτοιμοι να προβάλλουμε την υπεροχή μας έναντι των άλλων που δεν είναι σας εμάς και να στηλιτεύσουμε την σάπια κοινωνία, για το κατάντημα της οποίας φταίγουν μόνο οι άλλοι. Και όμως πολλά πταίομεν άπαντες.
Είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε την κατάντια μας και να επανέλθουμε στην οδό της μετάνοιας, από την οποία μας απομάκρυνε η αλαζονεία μας. Η νύχτα των δεινών μας θα είναι μακράς διάρκειας, παρά τα περί του αντιθέτου διατυμπανιζόμενα από τους πάντοτε ισχύοντες δημαγωγούς. Με τη μετάνοια μπορούμε να δώσουμε νόημα στα όσα συμβαίνουν, ώστε να πορευθούμε με υπομονή και αντοχή προς την αίσια έκβαση αυτών, όπως το πάθος του Χριστού οδήγησε στην ανάστασή του. Χωρίς νόημα οι δοκιμασίες γίνονται αφόρητες και δεν αρκούν τότε οι ολιγοήμερες διαφυγές, αλλά αναζητούνται διέξοδοι διαρκείας, όπως ο εθισμός σε ποικίλες ουσίες, που εγγυώνται τη λήθη, τον κατευνασμό ή την ψευδή ευφορία, και ο τερματισμός του βίου, όταν αυτός μας συντρίβει ή έχει καταστεί χωρίς νόημα.
Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να επιλέξει. Αλλά ακριβώς επειδή είναι ελεύθερος είναι υπεύθυνος, παρά το ότι ο σύγχρονος δημαγωγικός λόγος έχει ανακαινίσει την βιομηχανία συγχωροχαρτίων του σκοτεινού παρελθόντος.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
