Η ιστορία της Ψυχιατρικής είναι γεμάτη διαμάχες σχετικά με παράδοξες διαγνωστικές μεθόδους και θεραπείες.
Το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών (DSM) αποτελεί τη «βίβλο» των ψυχιάτρων και στις περισσότερες περιπτώσεις η θεραπεία των ψυχικά ασθενών καθορίζεται από αυτό. Ωστόσο, ορισμένες από τις διαταραχές που περιλαμβάνει παραμένουν αμφιλεγόμενες. Δείτε ποιες είναι οι πέντε κορυφαίες.
1. Εθισμός στο σεξ
Σύμφωνα με την Κοινότητα για την Προαγωγή της Σεξουαλικής Υγείας (SASH), ο εθισμός στο σεξ χαρακτηρίζεται από έλλειψη ελέγχου της σεξουαλικής συμπεριφοράς. Οι σεξομανείς επιδιώκουν την ερωτική επαφή παρά τις αρνητικές συνέπειες που μπορεί να προκύψουν και δεν μπορούν να βάλουν όρια στη σεξουαλικότητά τους. Η διαταραχή δεν περιλαμβάνεται στο DSM. Ο Αμερικανικός Σύλλογος Ψυχολογίας έχει προτείνει να καθιερωθεί εναλλακτικά η διαταραχή υπερσεξουαλικότητας, η οποία δεν περιγράφει το σεξ ως εθισμό.
2. Φθόνος του πέους
Ο Σίγκμουντ Φρόυντ έφερε επανάσταση στο χώρο της Ψυχιατρικής στα τέλη του 1800 με τη θεωρία του για το υποσυνείδητο, την ψυχοθεραπεία και την ψυχική και σεξουαλική ανάπτυξη του ατόμου. Ο Φρόυντ υποστήριζε πως η σεξουαλική ανάπτυξη των κοριτσιών καθοδηγείται από τη ζήλεια για τα ανδρικά γεννητικά όργανα και την ερωτική επιθυμία για τον πατέρα. Η θεωρία αυτή μοιάζει ξεπερασμένη σήμερα.
3. Υστερία
Τη βικτωριανή εποχή, η υστερία ήταν η συνήθης διάγνωση για κάθε γυναίκα που παρουσίαζε συμπτώματα στρες και έντονη δυσφορία. Την εποχή εκείνη, η λύση για τις κρίσεις υστερίας ήταν ο λεγόμενος «υστερικός παροξυσμός», δηλαδή ο οργασμός. Οι γιατροί έπρεπε να επιφέρουν χειροκίνητα την ερωτική διέγερση στις γυναίκες. Από το 1980 και μετά, η υστερία έπαψε να αναγράφεται στο DSM.
4. Διασχιστική διαταραχή ταυτότητας
Πολλοί απορρίπτουν την ιδέα ότι υπάρχουν ασθενείς με «διχασμένη προσωπικότητα». Υποστηρίζουν ότι πρόκειται για «δημιούργημα» ορισμένων θεραπευτών που αποδίδουν τα συμπτώματα σε λάθος αιτίες.
5. Ναρκισσισμός
Η διαταραχή ναρκισσιστικής προσωπικότητας εντάχθηκε στο DSM το 1980, έπειτα από έντονες αντιδράσεις και διαμάχες. Το πρόβλημα είναι ότι οι ειδικοί αδυνατούν να συμφωνήσουν για τα ακριβή συμπτώματα της διαταραχής, καθώς πολλά από αυτά ήταν όμοια με άλλες ψυχικές νόσους.
