Για μία ακόμη φορά αμαυρώσαμε τη μνήμη εκείνων που έχυσαν το αίμα τους για την πατρίδα! Μικρότητες αηδιαστικές προβλήθηκαν από τα άκρως αηδιαστικά πλέον ΜΜΕ, τα οποία αναζητούσαν θέμα, ώστε να αποφύγουν να εκφέρουν λόγο για τους αδικαίωτους νεκρούς όχι μόνο του προτελευταίου για τον ελληνισμό έπους (τελευταίο εκείνο της ΕΟΚΑ), αλλά και του πλήθους των προηγουμένων διαχρονικά κατά την τρισχιλιετή συνεχή πορεία του Γένους μας, την οποία τεμαχίζουν σε χρονικές περιόδους που αποσυνδέουν τα όργανα της νέας τάξης πραγμάτων!
Θα ξεκινήσω με στροφή από τον ύμνο προς την ελευθερία του Διονυσίου Σολωμού:
Μην ειπούν στο στοχασμό τους
Τα ξένη έθνη αληθινά
«Εάν μισούνται ανάμεσό τους
Δεν τους πρέπει ελευθεριά»
Λόγος πολύς για το ποιος θα καθίσει στην εξέδρα των επισήμων και ποιος όχι! Κανένας δεν έθεσε το ερώτημα: Ποιος είναι άξιος να καθίσει; Η απάντηση πονά: Μόνο οι ελάχιστοι επιζώντες ανάπηροι του πολέμου. Οι πλεονάζουσες κενές θέσεις θα έπρεπε να κοσμούνται με φωτογραφίες των ηρώων. Όλοι οι άλλοι θα έπρεπε να κρύβονται, αν ακόμη διέθεταν ίχνος ντροπής για το κατάντημα της χώρας μας!
Τι τέλος πάντων γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου; Δεν γιορτάζουμε το ΟΧΙ; Και όμως όλοι συγχορδισμένοι το παρακάμπτουν δίχως ντροπή, για να προβάλουν την εθνική αντίσταση, αν και ορίστηκε να γιορτάζεται αυτή άλλη ημέρα. Το ΟΧΙ βροντοφώναξε ο λαός μας ενωμένος σε φρενίτιδα ενθουσιασμού δυσερμήνευτη με βάση τον «ορθολογισμό», που διακρίνει εμάς τους ανάξιους απογόνους των ηρώων. Εμείς ακόμη δεν αξιωθήκαμε, όπως όλοι οι άλλοι λαοί έπραξαν, να συγκεντρώσουμε τα οστά τους και να διαμορφώσουμε αξιοπρεπή κοιμητήρια προς ενταφιασμό τους! ΟΙ νεκροί δεν κίνησαν για το μέτωπο ως γαλάζιοι, πράσινοι, ροζ, κόκκινοι. Κίνησαν ως Έλληνες, απόγονοι του Αχιλλέα, του Λεωνίδα, του Μεγάλου Αλεξάνδρου, του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, του Κολοκοτρώνη, του Παύλου Μελά. Δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε, γιατί απωθούμε όλους αυτούς από το νεοελληνικό γίγνεσθαι εξανδραποδίζοντας εμείς οι ίδιοι τη νέα γενιά. Μας ενοχλεί αφάνταστα η θυσία τους, μας είναι ανυπόφορη. Εμείς έχουμε συμβιβαστεί άνευ όρων, έχουμε καταστεί ιδιοτελείς στο έπακρο, απεχθανόμαστε τη θυσία, όπως ο διάβολος το λιβάνι. Θέλουμε όμως να γράψει και για μας η ιστορία πως υπήρξαμε ήρωες! Τρομάρα μας! Ας δούμε λοιπόν ξεκάθαρα, γιατί θέλουμε να παραδώσουμε στη λήθη τους προγόνους μας. Το απόσπασμα που ακολουθεί είναι από το χρονικό του Βασίλη Σαββανάκη, ενός απλού στρατιώτη χωρίς λογοτεχνικές ή άλλες δάφνες. Περιγράφει μια νύχτα στο «μνήμα της Γριάς», ύψωμα που άφησαν την τελευταία τους πνοή από το κρύο αρκετοί στρατιώτες μας.
«Εκεί που καθόμασταν όρθιοι το κρύο ήταν υπερβολικό και αβάστακτο. Άρχισαν πολλές λιποθυμίες και πολλοί ζητούσαν γιατρούς… Δεν υπήρχε όμως ούτε μια σταλιά νερό, για να βρέξει κανένας το στόμα του. Τα παγούρια που είχαμε ήταν όλα παγωμένα. Ακόμη και εκείνα των αξιωματικών με το κονιάκ ήταν κι’ αυτά παγωμένα. Τότε, θυμάμαι, ήρθε κοντά μου ο «γέρος» και μου είπε:
-Εδώ, Βασίλη, όποιος έχει κανένα ζαράλι θα ξοφλήσει.
Οι γιατροί του τάγματος, μπροστά στην απελπιστική κατάσταση και την απαίτηση πολλών αξιωματικών και αντρών, έκαναν τηλεφωνική αναφορά προς τη Διοίκηση ότι: Εδώ πάνω είναι αδύνατη η παραμονή ανθρώπων και περιμένουν απάντηση-διαταγή για σύμπτυξη και επιστροφή στο χωριό… Κάπως καθυστερημένα ήρθε η απάντηση και, το χειρότερο, ήταν αρνητική. Πάση θυσία, όσοι ζήσουν, να πάνε το γρηγορότερο στον προορισμό, που ήταν η κατάληψη του υψώματος Γκοροτόπι».
Ο ίδιος κατέγραψε και τη θερμοκρασία: -38 βαθμοί Κελσίου. Μάλιστα τριανταοκτώ βαθμοί υπό το μηδέν!
Αφιερώνεται σ’ αυτούς που ενημερώνονται από τα άφθονα μετεωρολογικά δελτία πριν εξέλθουν να μουντζουρώσουν τους τοίχους με «ηρωικά συνθήματα» εκ του ασφαλούς λόγω γενικευμένης ατιμωρησίας (όχι του συνθήματος βέβαια, αλλά του μουντζουρώματος!). Και αυτοθαυμάζονται ως πολέμιοι του συστήματος, το οποίο εξυπηρετούν τα μέγιστα.
Αφιερώνεται σ’ εκείνους, που ελεεινολογούν τον λαό μας για την άκρα συγκαταβατικότητα του έναντι του άλλου, του ξένου, από την εποχή που λάτρευε τον ξένιο Δία ως την άλλη, κατά την οποία γνώρισε τον Χριστό, που δεν είχε που την κεφαλήν κλίνει. Επιχειρούν την εθνική καθαρότητα καταστρέφοντας τους πάγκους μικροπωλητών, τους οποίους αθρόως προωθεί το σύστημα της νέας τάξης πραγμάτων έχοντας ως στόχο να αφανίσει την ιδιοπροσωπεία των λαών. Και όχι μόνο αυτό πράττουν, αλλά και δεν κρύβουν τον θαυμασμό τους για το τέρας που γέννησε η μήτρα του δυτικού ολοκληρωτισμού δικαιώνοντας παράλληλα όλους τους δοσίλογους συνεργάτες των κατακτητών!
Αφιερώνεται σ’ εκείνους που διαχειρίστηκαν την εξουσία ως δοτοί από τους εξουσιασστές, οι οποίοι συγκρότησαν το ψευτορωμαίηκο, για να το διαφεντεύουν αυτοί στη θέση του Τούρκου. Σ’ αυτούς που καπηλεύτηκαν ασύστολα τα ιερά και όσια του λαού μας πουλώντας εθνικοφροσύνη με το αζημίωτο και στους άλλους που αυτοπροβάλλονται ως υπέρμαχοι της αστικού τύπου δημοκρατίας, η οποία έχει στραγγαλίσει το δικαίωμα επιβίωσης των αποκλήρων του πλανήτη. Σ’ όλους όσοι πουλούν ελευθερία και δικαιοσύνη υποκρινόμενοι, καθώς γνωρίζουν ότι το σύστημα απεχθάνεται αυτά τα υψηλά ιδανικά. Σ’ όλους αυτούς που έχουν ξεπουλήσει «ειρηνικά» τη χώρα μας στους νέους κατακτητές.
Αφιερώνεται σ’ εκείνους που έχουν υιοθετήσει την άλλη ολοκληρωτική ιδεολογία, η οποία μάχεται με πάθος το έθνος και προβάλλει στους λαούς τον αγώνα για την διεθνή αταξική κοινωνία. Σ’ αυτούς που σύρθηκαν κατ’ ανάγκη στον πόλεμο γι’ αυτό και πρωταγωνιστούν στον σκιασμό του έπους από την εθνική αντίσταση, στην οποία πρωταγωνίστησαν ετοιμαζόμενοι, όπως οι εθνικόφρονες και οι δοσίλογοι, για τον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε.
Αφιερώνεται τέλος στους ποιμένες της Εκκλησίας που πολύ απέχουν από το να διακρίνονται για το φρόνημα των αρχιεπισκόπων Χρυσάνθου και Δαμασκηνού. Ο πρώτος υπήρξε ο πρώτος αντιστασιακός με το τριπλό όχι στο να υποδεχθεί τους κατακτητές στην Αθήνα, στο να παραστεί στη δοξολογία επί τη καταλήψει (άκουσον, άκουσον θράσος δοσιλόγων!) της πρωτεύουσάς μας, στο να ορκίσει την κατοχική κυβέρνηση. Ο δεύτερος αντέδρασε αποφασιστικά στην πρόθεση των Γερμανών για πολιτική επιστράτευση των Ελλήνων.
Μήπως είμαι υπερβολικός, όταν γράφω κατεβείτε κύριοι ή σύντροφοι από την εξέδρα;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
