Αποδίδουν έως τώρα οι αλχημείες του Ιταλού, αλλά απασχολεί το θέμα έλλειψης ακόμη ενός γκαρντ
Προτού ακόμη η αποκαλούμενη και ως «επίσημη αγαπημένη των Ελλήνων» εθνική ομάδα του μπάσκετ πατήσει σλοβενικό έδαφος για τους αγώνες του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, πολλές ήταν οι απόψεις ειδικών της καλαθοσφαίρισης και ακόμη περισσότερα τα κείμενα δημοσιογράφων που έχουν αποκτήσει εξειδίκευση στο άθλημα που (σε έναν βαθμό δικαίως) εξέφραζαν ανησυχία ή ενστάσεις για τις τελικές επιλογές (σε πρόσωπα) του ιταλού κόουτς κ. Αντρέα Τρινκιέρι.
Η πιο συνήθης παρατήρηση αφορούσε την απόφαση του ομοσπονδιακού προπονητή να συμπεριλάβει στην αποστολή της Ελλάδας μόλις τρεις καθαρόαιμους γκαρντ (συγκεκριμένα τους Σπανούλη, Ζήση και Σλούκα) προτιμώντας περισσότερους φόργουορντ με κάποια (ούτε περιορισμένη αλλά ούτε και υψηλή) ικανότητα στο να συμβάλουν στο κατέβασμα της μπάλας ή να «τρέξουν» την ομάδα στον αιφνιδιασμό αμέσως μετά το ριμπάουντ, δίχως να απαιτείται απαραιτήτως η πρώτη πάσα στον πλέι μέικερ. Ωστόσο στο ερώτημα «και τι θα γίνει αν τραυματιστεί ένας από τους Σπανούλη ή Ζήση;» ο κ. Τρινκιέρι δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικό από το να σταυρώσει τα δάχτυλά του και να απεύχεται ένα τέτοιο ενδεχόμενο.
Να όμως που ο Σπανούλης τραυματίστηκε στον αγώνα με τη Ρωσία. Για ελαφρύ διάστρεμμα κάνει λόγο η διάγνωση και η συμμετοχή του λαρισαίου γκαρντ στον αγώνα με την Τουρκία (Σάββατο, 7/9) μάλλον πρέπει να αποφευχθεί ώστε να μην επιδεινωθεί η κατάστασή του. Η Ελλάδα καλείται να αποδειχθεί ετοιμοπόλεμη και διαβασμένη γι’ αυτό το ενδεχόμενο σε ένα ματς με σπουδαία βαθμολογική σημασία, στερούμενη τον ηγέτη της και με τους Μπράμο, Περπέρογλου (κατά πρώτο λόγο), Φώτση, Καϊμακόγλου και Πρίντεζη στην όχι και τόσο βολική θέση να συνδράμουν τους Ζήση και Σλούκα στο κατέβασμα της μπάλας αλλά και στο «play making». Ο κάθε προπονητής «ζει» και «πεθαίνει» με τα ρίσκα του. Οπως είχε τονίσει άλλωστε ο Σπανούλης στη συνέντευξη που παραχώρησε στο «Βήμα της Κυριακής» (1/9), «εκείνος παίρνει τις αποφάσεις, εκείνος θα δικαιωθεί ή θα λογοδοτήσει στο τέλος του τουρνουά». Και ο Ιταλός, που πήγε κόντρα στο ρεύμα αποφασίζοντας να επενδύσει στους (κατά τη γνώμη του) καλύτερους και όχι να επιλέξει με γνώμονα τις ανάγκες κάθε θέσης, καλείται να αποδείξει εντός των παρκέ ότι είχε «plan Β» στην άκρη του μυαλού του και για την περίπτωση του απευκταίου, όπως ένας τραυματισμός.
Κατά γενική ομολογία πάντως αυτή η εθνική ομάδα, που σύμφωνα με τον προπονητή της στην παρούσα φάση «παίρνει 6 με άριστα το 10», αρέσει πολύ στο μάτι γιατί υπάρχουν στιγμές που αποδίδει καταιγιστικό μπάσκετ και παράγει πολύ όμορφες φάσεις. Με το μυαλό στο να «τρέξει» γρήγορα το γήπεδο ύστερα από κάθε ριμπάουντ και έχοντας καταργήσει τον αρχέγονο μπασκετικό νόμο σύμφωνα με τον οποίο «η μπάλα πρέπει να περάσει απαραιτήτως από τον πόιντ γκαρντ», προσφέρει εικόνες που σε κάνουν να χειροκροτείς, να σηκώνεσαι από την καρέκλα, να εκστομίζεις επιφωνήματα ενθουσιασμού. Το αν θα αποδειχθεί εξίσου αποτελεσματική όσο οι προηγούμενες, αυτό είναι κάτι που ουδείς μπορεί να προβλέψει, και ασφαλώς θα παίξει σημαντικό ρόλο η κατάσταση στην οποία θα παρουσιαστεί στη συνέχεια του τουρνουά ο Σπανούλης. Δίχως εκείνον σε φουλ ενέργεια τα «black out» της ομάδας (όπως αυτό στα τελευταία λεπτά του αγώνα με τη Ρωσία, το οποίο πάντως η Εθνική δεν πλήρωσε) θα είναι συχνότερα και θα έχουν μεγαλύτερη διάρκεια. Οι αντίπαλοι ετοιμάζονται για πίεση σε όλο το γήπεδο και απανωτά «ζον πρες» που θα επιφέρουν επιπλέον κούραση στους λίγους (αριθμητικά) γκαρντ της ομάδας. Θα παρουσιαστούν έτοιμοι ο κόουτς Τρινκιέρι και οι διεθνείς; Ιδωμεν…
