ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΝΟΣ ΛΑΜΠΕΡΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ

Χθες στη Χαλκίδα συγγενείς και φίλοι είπαν το στερνό «αντίο» στον αγαπημένο τους Μιχάλη.

Οι παλιότεροι συγκινήθηκαν φέρνοντας στον νου την ανάμνηση του νεαρού σχεδιαστή που έκανε το πρώτο του εξώφυλλο στο περιοδικό «Γυναίκα» και γεμάτος ελπίδα ξεκινούσε την καριέρα του πριν από 40 χρόνια…

Αυτό το λαμπερό ταξίδι στον χώρο της μόδας τα τελευταία χρόνια είχε θαμπώσει. Η κρίση, η κατάθλιψη και τα προβλήματα υγείας τον είχαν καταβάλει. Οι περισσότεροι απέδωσαν τον θάνατό του σε αυτοκτονία, μια εκδοχή πάντως την οποία δυσκολεύεται να πιστέψει ο δικηγόρος του, Ανδρέας Γαβαλάς, αφού μπορεί τα τελευταία χρόνια ο Μιχάλης να αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα, όχι όμως τέτοια που να δικαιολογούν μια απονενοημένη πράξη.

«Δεν ήταν στην ιδιοσυγκρασία του να αυτοκτονήσει», υποστήριξε, αναφέροντας για τα χρέη του: «Αυτά που έπρεπε άμεσα να ρυθμιστούν δεν υπερέβαιναν τις 180.000 ευρώ». Μάλιστα, άνθρωποι από το φιλικό περιβάλλον του δημοφιλούς σχεδιαστή υποστηρίζουν ότι ακίνητα-φιλέτα, όπως το διαμέρισμα στον Λυκαβηττό και το εξοχικό στη Μύκονο, παρέμειναν στην κατοχή του.

Αναζητούσε το καινούργιο
Ωστόσο, οι ίδιοι άνθρωποι παραδέχονται ότι τα τελευταία χρόνια ο σχεδιαστής που μεγαλούργησε τις δεκαετίες του ’80 και του ’90 δεν ένιωθε καλά. Καθημερινά βρισκόταν αντιμέτωπος με το «τέρας» της κατάθλιψης, την ίδια στιγμή που η δημιουργική του φύση έψαχνε απεγνωσμένα μια διέξοδο που θα αναζωογονούσε την καριέρα του.

Το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης αλλά και η αποκάλυψη ότι οι στενές συνεργάτιδές του τον εκμεταλλεύτηκαν οικονομικά ήταν οι σταγόνες που ξεχείλισαν το ποτήρι. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Μιχάλης Ασλάνης παραδόθηκε αμαχητί. Προσπαθώντας να ανοίξει νέους ορίζοντες στη δουλειά του, το 2009 μετέφερε το ατελιέ του από την Αναγνωστοπούλου στου Ψυρρή, επιχειρηματική επιλογή που αποδείχθηκε λανθασμένη και τον έφερε πίσω οικονομικά. Πριν από 6 μήνες επέστρεψε στο Κολωνάκι, αλλά είχε χαθεί πολύτιμος χρόνος. Εν τω μεταξύ, η μοναξιά επιβάρυνε την ψυχολογία.

«Ηταν μελαγχολικός και παρόλο που είχε τρεις αδελφές, τις Ιωάννα, Ειρήνη και Βούλα, αλλά, και πολλούς φίλους, αντιμετώπιζε μοναξιά ως εργένης, ειδικά τις Κυριακές, τον στενoχωρούσε η έλλειψη δικής του οικογένειας, ενός συντρόφου…», λέει ο φίλος του Χάρης Σιανίδης. Ανθρωποι του στενού του περιβάλλοντος, πάντως, θεωρούν ότι η στιγμή που άρχισε η «αντίστροφη μέτρηση» ήταν το καλοκαίρι του 2010. Την περίοδο που η Ελλάδα περνούσε το κατώφλι του Μνημονίου, ο Μιχάλης Ασλάνης άνοιγε τα φτερά του για το εξωτερικό, σε μια προσπάθεια να ξαναβρεί τον εαυτό του. Ο Γιάννης Καζανίδης, ήταν εκείνος που τον έπεισε να ταξιδέψει και ο Χάρης Σιανίδης τον ακολούθησε στην άλλη άκρη της Γης.

«Μου τηλεφώνησε λέγοντάς μου πως είχε αποφασίσει να ταξιδέψει και με ρώτησε αν ήθελα να τον συνοδεύσω. Πράγματι ταξιδέψαμε πολύ και περάσαμε καταπληκτικά», θυμάται ο κ. Σιανίδης. «Πήγαμε πρώτα στην Κύπρο για να επισκεφτούμε τη Γωγώ Μαστροκώστα και τον Τραϊνό Δέλλα. Επειτα ταξιδέψαμε στη Μασσαλία, μετά στο Τορόντο, ενώ τελευταίος προορισμός μας ήταν η Βραζιλία όπου μείναμε έναν μήνα στο Σαλβαντόρ ντε Μπαΐα και στο Ρίο ντε Τζανέιρο.

Μαζί μας στη Βραζιλία είχαν έρθει και 4-5 ακόμα φίλοι μας από την Ελλάδα. Ο Μιχάλης περνούσε όλη την ημέρα στο παζάρι. Λάτρευε τη Βραζιλία. Μάλιστα επιθυμούσε να μετακομίσει εκεί, αν βέβαια κατάφερνε να οργανώσει τη δουλειά του. Ολο αυτό το ταξίδι, πέρα από την αναψυχή, ήταν και μια προσπάθεια αναζήτησης ευκαιριών για να φύγει από την Ελλάδα.

Ηταν πολλά που τον είχαν στενοχωρήσει και ήθελε μια αλλαγή. Ομως και στο εξωτερικό τα πράγματα δεν ήταν εύκολα?». Στο Ρίο Ντε Τζανέιρο ο Μιχάλης Ασλάνης βρήκε για λίγο τον παλιό ενθουσιασμό του.

Η βραζιλιάνικη βιομηχανία της μόδας τον γοήτευσε, αναζωπυρώνοντας τη φλόγα μέσα του. Εκανε ραντεβού σε καταστήματα για να τσεκάρει υφάσματα και τιμές, κατέστρωσε σχέδια για το μέλλον. Μάλιστα, επιστρέφοντας στην Ελλάδα ονόμασε «Brazil» την πρώτη του κολεξιόν. Ωστόσο, όταν ο ενθουσιασμός καταλάγιασε, η σκληρή πραγματικότητα προσγείωσε τον ονειροπόλο σχεδιαστή, ο οποίος αντιλήφθηκε σταδιακά ότι το βήμα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού προϋπέθετε ενέργεια και χρόνο που δεν είχε, ειδικά με τις υποχρεώσεις που «έτρεχαν» στην Ελλάδα. Ο ίδιος, αν και ήθελε όσο τίποτα να γυρίσει σελίδα, έλεγε στους φίλους του ότι δεν μπορούσε να εγκαταλείψει έτσι απλά τη δουλειά μιας ζωής. Κάπως έτσι το όνειρο έσβησε…

ΤΟΝ ΠΛΗΓΩΣΕ Η ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ
Βοηθούσε απλόχερα χωρίς να ζητά ποτέ ανταλλάγματα

Σήμερα οι φίλοι του Μιχάλη Ασλάνη κρατούν τις όμορφες αναμνήσεις ενός «γενναιόδωρου» ανθρώπου. «Τον γνώρισα το 1988, όταν ήμουν ακόμα φοιτητής φωτογραφίας. Ηταν ο πρώτος άνθρωπος από τον χώρο της μόδας που με εμπιστεύτηκε για να φωτογραφήσω την κολεξιόν του, αλλά και όταν ασχολήθηκα με τις δημόσιες σχέσεις, μου ανέθεσε τη διοργάνωση των περισσότερων επιδείξεών του», θυμάται ο καλός φίλος και στενός συνεργάτης του Γιάννης Καζανίδης. «Λάτρευε τα μικρά και απλά ταβερνάκια και αγαπημένο του στέκι ήταν ο ?Γιάννος? στη Δραπετσώνα αλλά και τα γαριδάδικα στα Ταμπούρια.

Εκθεση ζωγραφικής
Τελευταία του άρεσε να ζωγραφίζει σε χαρτόνια τα οποία στόλιζε με πέτρες, αλλά και να δημιουργεί έργα τέχνης σε καλόγηρους και κρεμάστρες. Μάλιστα είχε κάνει πέρυσι και μία έκθεση στου Ψυρρή με τα έργα του. Ηταν πολύ γενναιόδωρος, βοηθούσε όπου μπορούσε. Δυστυχώς τα τελευταία επτά χρόνια παρουσίασε η υγεία του μεγάλη επιδείνωση και ειδικά ψυχολογικά. Κλεινόταν στον εαυτό του, ενώ εξαφανιζόταν για μεγάλα διαστήματα.

Κρατώ μια ανάμνηση από εκείνον: το καλοκαίρι του 2005 στη Μύκονο, το οποίο περάσαμε παρέα με τη Βίκυ Κουλιανού, τον Τεό Θεοδωρίδη, τη Βάνα Μπάρμπα, τον Τάκη Ζαχαράτο? Κάθε μέρα ήταν σαν πάρτι. Ηταν τότε ένας γελαστός και χαρούμενος Μιχάλης και έτσι θέλω να τον θυμάμαι…».

Το ίδιο νοσταλγικά μιλάει για τη γνωριμία του με τον Μιχάλη Ασλάνη και ο Τάκης Ζαχαράτος: «Τον γνώρισα πριν από 20 χρόνια σε ένα ταξίδι του στην Πάτρα. Εκείνος από την αρχή πίστεψε στο ταλέντο μου, με έφερε στην Αθήνα και προσπάθησε να μου ανοίξει τις πόρτες. Επαιρνε ονομαστικά όλους τους επιχειρηματίες και τους μιλούσε για μένα? Του χρωστώ ένα μεγάλο ευχαριστώ. Είναι ο πιο γενναιόδωρος άνθρωπος που έχω γνωρίσει? Βοηθούσε απλόχερα και είχε την αφέλεια μικρού παιδιού, γι’ αυτό και η προδοσία τον πλήγωσε περισσότερο από την οικονομική ζημιά που υπέστη. Δεν μπορούσε να δεχτεί τη σκληρή πραγματικότητα της ζωής, ήθελε να ζει σε έναν κόσμο μαγικό…».

Σεβασμό και αγάπη για τον Μιχάλη Ασλάνη έτρεφαν και οι συνάδελφοί του. Ο Μάκης Τσέλιος τον γνώρισε το 1970 στη Σχολή Βακαλό: «Είχα πάει ένα μεσημέρι να πάρω τον Βασίλη (Μπίλυ Μπο) ο οποίος φοιτούσε εκεί και γνωριστήκαμε. Γλυκός, ευγενικός, ταλαντούχος και δουλευταράς, ο Μιχάλης θαύμαζε απεριόριστα τον Yves Saint Laurent.

Ηταν αυτοδημιούργητος ενώ θεωρώ ξεχωριστές τις δημιουργίες του με τις έθνικ επιρροές. Εγώ τον παρέσυρα να αγοράσει σπίτι στη Μύκονο όταν είχε έρθει πριν από 18-20 χρόνια και τον φιλοξένησα στο νησί. Μαζί βρήκαμε τότε το σπίτι του στα Κανάλια με την υπέροχη θέα στη Δήλο. Μάλιστα μου είχε πει: “Θα κάθομαι σε αυτό το παράθυρο και με φόντο τη Δήλο θα σχεδιάζω”. Βέβαια είχε από παλιά μια μελαγχολία και μεγάλα σκαμπανεβάσματα. Μοναχικός, μου μιλούσε συχνά πόσο δύσκολα ήταν για εκείνον τα απογεύματα της Κυριακής.

Τελευταία είχαμε απομακρυνθεί, χωρίς λόγο, το ίδιο είχε κάνει και με όλους τους φίλους του, κλεινόταν στον εαυτό του…».

Μάγδα Λιβέρη
magdaliveri@yahoo.gr