Του Γιώργου ΝούτσουΌταν η πολιτική χάνει την ανθρώπινη διάστασή της, παύει να υπάρχει για το σκοπό για τον οποίο υποτίθεται πως «εφευρέθηκε». Όταν οι αριθμοί, οι ψυχροί και ανέκφραστοι, έρχονται και αντικαθιστούν τη ζώσα πραγματικότητα, τότε πια, πολύ στραβά αρμενίζουμε στο «πέλαγος» της εφήμερης και επίπλαστης καθημερινότητά; μας.Αφορμή για τις σκέψεις μου αυτές, η ευρισκόμενη σε ε ξέλιξη διαδικασία των «διαθεσιμοτήτων». _Μια λέξη «καραμέλα», που κάθε βράδυ ψελλίζεται από τους εκφωνητές των Δελτίων Ειδήσεων και περνά ίσως απαρατήρητη από τη  σκέψη εκείνων, τους οποίους τυχαίνει να μην αφορά. Μια λέξη που προστίθεται όμως κι αυτή στη λίστα εκείνων, που πλέον έχουν βάρβαρα εισβάλλει στη ζωή μας και ανερυθρίαστα την κακοποιούν.Μνημόνια, χρέος, έλλειμμα, υπερφορολόγηση, χαράτσια, απολύσεις, ανεργία, λουκέτα…και τώρα, διαθεσιμότητα !!! Όσοι απεργάζονται αυτές τις λογικές, χωρίς ίχνος ανθρωπιάς και κοινωνικής ευαισθησίας, κινδυνεύουν να καταγραφούν στα κιτάπια της ανελέητης ιστορικής καταγραφής, σαν εκείνοι που βίαια, δόλια, απόλυτα συνειδητά και με άκρατο προσωπικό καιροσκοπισμό, παραβίασαν κάθε έννοια ηθικής και δεοντολογίας περί τα ανθρώπινα και αμαύρωσαν με την πολιτική τους πορεία την επί χιλιετίες αποδεδειγμένη και ιστορικά τεκμηριωμένη συνεισφορά της Ελλάδας στο πεδίο της δημοκρατίας και του ανθρωπισμού.«Διαθεσιμότητα»…Μια λέξη που ενώ τίποτα το έντονο με την εκφορά της δεν εξωτερικεύει, κρύβει μέσα της πόνο, βάσανο, ανατροπές, απελπισία, οργή κι ίσως μια ανεξέλεγκτη συνέχεια. Κρύβει όμως επιπλέον και την απέραντη υποκρισία αυτών που την εμπνεύστηκαν και την ενέταξαν στο λεξιλόγιό μας, στην προσπάθεια τους να μαλακώσουν τις εντυπώσεις, να χρυσώσουν το χάπι και να διαβούν χωρίς να βρέξουν τα οπίσθια τους τον Ρουβικώνα των Μνημονιακών βάρβαρων υποχρεώσεων τους.Έχω την αίσθηση όμως, πως πλανώνται πλάνην οικτράν ! Αρκεί μια βόλτα στην πιάτσα της καθημερινότητας του καθένα μας, για να αντιληφθούμε πως η υποβόσκουσα, καταπλακωμένη και ερμαφρόδιτη ακόμα οχλοβοή , δεν θα αργήσει να εξελιχτεί σ ένα βροντώδες, εκκωφαντικό και αδυσώπητο στην ροή του ποτάμι οργής, που τίποτα δεν θα αφήσει όρθιο στο πέρασμα του.  Η πραγματικότητα πια φαντάζει τραγική και αξεπέραστη. Σκεφτείτε μόνο την πραγματικότητα όσων σήμερα καλούνται με μια απόφαση του τύπου «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», να υπηρετήσουν την έννοια της «διαθεσιμότητας» !!! Μόνιμοι μέχρι και χτες υπάλληλοι του ελληνικού δημοσίου, με απόλυτη βεβαιότητα της δια βίου οικονομικής και επαγγελματικής διασφάλισή τους, να βρίσκονται ξαφνικά στο απόλυτο πουθενά. Στην απόλυτη αβεβαιότητα. Στην απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση. Στην τραγική πραγματικότητα να μη μπορούν καν να γεμίσουν το ψυγείο τους, πόσο μάλλον να χαρτζιλικώσουν το πιτσιρίκι τους, να σπουδάσουν το μεγαλύτερο παιδί τους, ή να εξασφαλίσουν τα φάρμακα και την φροντίδα των γονιών τους…!!!Αυτή η πραγματικότητα δεν είναι αμελητέα και δεν πρέπει να υποτιμάται. Από κανέναν. Πολύ περισσότερο από τους «λιπόψυχους» και «γονυκλινείς» ηγέτες μας, που παρασυρμένοι είτε από τις προσωπικές τους ανασφάλειες, είτε από το φόβο της ανικανότητας τους, είτε από την επιθυμία να συνεχίσουν να διάγουν «βίον λαμπρόν και πολιτικόν», είτε από την απόλυτη αλλά πολύ καλά κρυμμένη πεποίθηση τους, πως το παιχνίδι έτσι κ αλλιώς χαμένο είναι, αποφασίζουν απλά χρόνο να κερδίσουν, υπηρετώντας με θαυμαστή προσήλωση τους αριθμούς και κατασπαράσσοντας τις ανθρώπινες ζωές. Είναι φοβερό αν το δείτε λίγο πιο προσεχτικά, με πόση μαεστρία χτίζουν τα άλλοθί τους για κάθε επώδυνη νέα απόφασή τους. Κινητοποιείται σύμπας ο επικοινωνιακός τους μηχανισμός για να μας πείσουν για την ορθότητα της επιλογής τους, επιστρατεύοντας εκβιασμούς, λεκτικές ατάκες, σενάρια απόλυτης καταστροφής, κινητοποιώντας έντεχνα τον κοινωνικό αυτοματισμό, δημιουργώντας πραίτορες, αλλά και νέους εχθρούς !!!Με τον τρόπο αυτό, μπορεί πρόσκαιρα μόνο να καταφέρνουν το σκοπό τους, δεν υπηρετούν όμως τις πραγματικές ανάγκες του κόσμου που γι αυτό ακριβώς τους επέλεξε. Το αποτέλεσμα ήδη του ζούμε. Μια κοινωνία στα όρια της ανέχειας, μια οικονομία έρπουσα, μια επιχειρηματικότητα πεθαμένη, ένα Κράτος που απλά φυτοζωεί, δομές κοινωνικές που εξαϋλώνονται, όνειρα που πια δεν υπάρχουν, νέοι που δεν ελπίζουν. Το μίγμα εκρηκτικό. Ανέχεια, εξαθλίωση, φόβος, ανασφάλεια, απογοήτευση, παραίτηση, οργή. Τίποτα δεν λείπει για την μεγάλη «έκρηξη» !!! Ίσως μόνο η «σπίθα» που θα ανάψει το φυτίλι της εύφλεκτης «μπαρουταποθήκης» μας…! Κι αυτή η σπίθα μόνο στους κανόνες της λογικής δεν υπακούει και φυσικά μόνο προβλέψιμη δεν είναι…!Προσωπικά, νιώθω απόλυτα απαισιόδοξος, μέσα από την έμφυτη λόγω χαρακτήρα αισιοδοξία μου. Και πολύ φοβάμαι, πως τα δυσκολότερα πλησιάζουν. Κι ο Οκτώβρης δεν θ αργήσει για να σηματοδοτήσει το «όλα» ή το «τίποτα» για τον καθένα από μας…! Ο Πρωθυπουργός οφείλει όλα αυτά να τα γνωρίζει…Οφείλει να προβλέπει…Οφείλει να αφουγκράζεται και να τολμά. Η ΕΡΤ δεν ήταν το μείζον…να είστε βέβαιοι γι αυτό. Η τόλμη, αν επιθυμεί να καταστεί πειστική , πρέπει άλλα χαρακτηριστικά να αποκτήσει…Κι έχουν αυτά να κάνουν με μια κοινωνία ανθρωπιάς και αλληλεγγύης, με ένα Κράτος οδηγό και συνοδοιπόρο, με μια πορεία ηθικών και αντικειμενικών προτάξεων, με κανόνες διαφάνειας και δικαίου, με την υπηρέτηση αρχών και κανόνων, που μέχρι σήμερα  μόνο ως θεωρητικά κατασκευάσματα τους ακούμε στα μπαλκόνια των προεκλογικών περιόδων.Όσον αφορά τις δικές μας ευθύνες, τις ευθύνες του απλού και ανώνυμου κόσμου, ένα έχω να πω. Έχουμε κι εμείς ευθύνες, τόσες, όσες και οι ηγήτορές μας.! Περίτεχνα ο Μακιαβέλι τις ενσωμάτωσε στην «αφέλεια» των ανθρώπων, λέγοντας πως… «οι άνθρωποι είναι τόσο αφελείς και τόσο έτοιμοι να υπακούσουν, ώστε ποτέ δεν θα λείψουν τα θύματα σε έναν αχρείο για να κάνει τις απάτες του»…!!!Τους αφήνουμε λοιπόν…Γινόμαστε θύματα τους…Κι όσο αυτοί το αντιλαμβάνονται, δεν θα πάψουν στιγμή ποταπά να μας εκμεταλλεύονται…!!!