Η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ μίλησε στον ΒΗΜΑ 99,5 για το αντιρατσιστικό
Τη θέση της ότι η θωράκιση της πολιτείας απέναντι στο ρατσισμό δεν πρέπει να περιλαμβάνει την ποινικοποίηση της έκφρασης αντίθετης ιστορικής άποψης διατύπωσε η Μαρία Ρεπούση. Η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ τόνισε ότι η πολιτική δεν πρέπει να επιβάλλεται πάνω στην ιστορική έρευνα.
Η ίδια εξήγησε ότι πίσω από την άρνηση του Ολοκαυτώματος υπάρχει συγκεκριμένο κίνητρο από εκείνους που το υποστηρίζουν, δηλαδή τους νεοναζί, ενώ σε άλλες περιπτώσεις πρόκειται για αμφισβήτηση που προωθεί την ιστορική έρευνα.
Μιλώντας στον ΒΗΜΑ 99,5 η Μ. Ρεπούση σημείωσε ότι το θέμα του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου έχει γίνει αντικείμενο κομματικής αντιπαράθεσης, κάτι που δεν αρμόζει στη σοβαρότητα του θέματος.
Ερωτηθείσα για την Χρυσή Αυγή και τον τρόπο που θα πρέπει να αντιμετωπιστεί, η κυρία Ρεπούση επισήμανε ότι η ΧΑ «παίζει με τη δημοκρατία ένα πολύ άσχημο παιχνίδι· χρησιμοποιεί τα όπλα που της δίνει η Δημοκρατία εναντίον της».
«Στο βαθμο που παρανομεί, η ελληνική πολιτεία πρέπει να περιφρουρηθεί με τους νόμους που έχει. Εάν οι πράξεις της είναι τέτοιες που θα πρέπει να προστατευθεί το δημοκρατικό πολίτευμα, τότε η δημοκρατία πρέπει να αμυνθεί με όσα όπλα της δίνει ο νομικός μας πολιτισμός, ακόμη και να τεθεί εκτός νόμου. Αλλά δεν νομίζω ότι είμαστε εκεί. Πρέπει κατ’ αρχήν να αντιμετωπιστεί πολιτικά και να δούμε τα κενά που έχουμε στην εκπαίδευση, κυρίως στην Ιστορία» σημείωσε η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ.
Επιπλέον, η Μαρία Ρεπούση τόνισε ότι οι δηλώσεις της παραποιήθηκαν, αρνούμενη ότι μίλησε για το Ζάλογγο και έκανε λόγο για κυνήγι μαγισσών που έχει στο στόχαστρο κυρίως τις γυναίκες.
«Λυπάμαι πολύ για τη στοχοποίηση πολιτικών και ιδίως των γυναικών: Η μία για το φοράει, η άλλη επειδή παρεμβαίνει πολύ, η τρίτη επειδή έχει ενοχλητική φωνή, εγώ επειδή έχω περίεργες ιστορικές απόψεις» υπογράμμισε η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ και πρόσθεσε: «Δεν είναι δείγμα πολιτισμού. Αν θέλουν να αναζητήσουν μάγισσες, ας ψάξουν στο μεσαίωνα».
Τι συνέβη στο Σούλι;
Όπως σημειώνει η εφημερίδα Τα Νέα , η τοποθέτηση της Μαρίας Ρεπούση αναθέρμανε μια σύγκρουση που σοβεί χρόνια τώρα. Κύριο χαρακτηριστικό της σύγκρουσης αυτής η υπεράσπιση της λεγόμενης Εθνικής Ιστορίας από ερασιτέχνες ιστορικούς και η μετατροπή της ανάγνωσης της Ιστορίας σε πολιτικό ζήτημα.
Τι συνέβη όμως τον Δεκέμβριο του 1803 στο Σούλι; Καταδιωκόμενη από στρατιωτικό απόσπασμα του Αλή Πασά, μια ομάδα από Σουλιώτες κατέφυγε στους πρόποδες του Ζαλόγγου. Στις εχθροπραξίες, κάποιοι παραδόθηκαν, κάποιοι κατάφεραν να ξεφύγουν και ορισμένες γυναίκες κατέφυγαν σε έναν κοντινό βράχο, η απόληξη του οποίου ήταν γκρεμός.
Σύμφωνα με την ιστορικό Βάσω Ψιμούλη, συγγραφέα του βιβλίου «Σούλι και Σουλιώτες» (Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών, 1998), «στη διάρκεια της διεξαγόμενης, σε στενωπούς και μονοπάτια του όρους, μάχης, μέρος των γυναικόπαιδων κατακρημνίστηκε, είτε απωθούμενο στην άκρη του γκρεμού από τους οπισθοχωρούντες μαχητές είτε με απόφαση των γυναικών να προτιμήσουν γι’ αυτές και τα παιδιά τους τον εκούσιο θάνατο παρά μια οδυνηρή αιματοχυσία και αιχμαλωσία».
Ο καθηγητής Αλέξης Πολίτης, από τη σκοπιά του, δεν αρνείται το περιστατικό, αλλά κάνει λόγο για μυθοποιητική χρήση του την οποία εντοπίζει «στην εξιδανίκευση, στον χορό. Αυτό άλλωστε είναι το διαφορετικό και το εξαιρετικό, επειδή αυτοκτονίες απελπισμένων, ακόμη και ομαδικές, δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο στην ανθρώπινη ιστορία» («Ο χορός του Ζαλόγγου», στον τόμο «Μύθοι και ιδεολογήματα στη σύγχρονη Ελλάδα», Εταιρεία Σπουδών Σχολής Μωραΐτη, 2007).
Σε όσους μάλιστα επικαλούνται το τραγούδι «Εχε γεια καημένε κόσμε» ως απόδειξη του περιστατικού, σημειώνει ότι είναι δημιούργημα του 1908.
ΔΟΛ
