Υποψήφιος για Οσκαρ σεναρίου αλλά και πρωταγωνιστής σε ταινίες όπως τα «Κανόνια του Ναβαρόνε»
Ηθοποιός , σκηνοθέτης, σεναριογράφος αλλά και συγγραφέας, ο Μπράιαν Φορμπς που το 1962 συμμετείχε στην κλασική πολεμική ταινία «Τα κανόνια του Ναβαρόνε», πέθανε σε ηλικία 86 ετών την Τετάρτη 8 Μαίου.
Ο Φορμπς υπήρξε ένας από τους πιο παραγωγικούς, εργατικούς και παραλλήλως χαμηλών τόνων καλλιτέχνες του βρετανικού (κυρίως) κινηματογράφου στις δεκαετίες του 1950, του 1960 και του 1970.
Απόφοιτος της Βασιλικής Ακαδημίας Θεατρικής Τέχνης, ο Φορμπς αφού πέρασε από το ραδιόφωνο άρχισε να εμφανίζεται δειλά- δειλά στο θέατρο προτού στραφεί στον κινηματογράφο. Ηθοποιός β’ ρόλων σε αγγλικές ταινίες από τα τέλη της δεκαετίας του 1940, έπαιξε σε όλα τα είδη: πολεμικές περιπέτειες («Πως δραπέτευσα από το Νταχάου», «Ταξιαρχία θανάτου»), μελοδράματα όπως το «Κλειδί» (1958), αστυνομικές κομεντί όπως η «Συμμορία των 8» (1960), ή καθαρές κωμωδίες όπως ο «Πυροβολισμός στο σκοτάδι» (1964) του Μπλέικ Εντουαρντς με τον Πίτερ Σέλερς στον ρόλο του επιθεωρητή Ζακ Κλουζό.
Η ενασχόληση του Μπράιαν Φορμπς με το σενάριο αρχίζει από τα μέσα της δεκαετίας του 1950. Σε αρκετές περιπτώσεις έγραφε το σενάριο ταινιών στις οποίες εμφανιζόταν και το 1961 κέρδισε μια υποψηφιότητα για Οσκαρ για το σενάριο του εργατικού δράματος «The angry silence» (μοιράστηκε την υποψηφιότητα με τους Μάικλ Κρεγκ και Ρίτσαρντ Γκρέγκσον). Πρωταγωνιστής της ταινίας ήταν ο Ρίτσαρντ Ατένμπορο ένας από τους πιο στενούς φίλους και συνεργάτες του Φορμπς.
Την ίδια περίπου εποχή ο Φορμπς αποφάσισε να στραφεί προς την κινηματογραφική σκηνοθεσία με το θρίλερ «Εξι μάτια είδαν τον δολοφόνο». Το 1963 η Λέσλι Καρόν, πρωταγωνίστρια του Φορμπς στην ταινία «Το δωμάτιο της αμαρτίας» προτάθηκε για το Οσκαρ Α’ ρόλου. Δεν ήταν η μόνη. Το ίδιο συνέβη και με την Κιμ Στάνλεϊ, πρωταγωνίστριά του στο θρίλερ «Seance on a Wet Afternoon» (1964) αλλά και την Ιντιθ Εβανς για τον «Παράξενο κόσμο της κυρίας Ρος» που ενδεχομένως να είναι και η καλύτερη ταινία του ως σκηνοθέτη. Το 1969 ο Μπ. Φορμπς σκηνοθέτησε την Κάθριν Χέπμπορν στην «Τρελή του Σαγιό».
Μια από τις καλύτερες ταινίες που σκηνοθέτησε είναι επίσης το «Αύριο θα είναι πολύ αργά» («The raging moon», 1971) ένα ερωτικό δράμα με ήρωες έναν παράλυτο ποδοσφαιριστή (Μάλκολμ Μακ Ντάουελ) και μια γυναίκα την οποία ερωτεύεται ενώ ξέρει τις δυσκολίες που θα προκύψουν. Στον ρόλο της κεντρικής ηρωίδας βρέθηκε η Νανέτ Νιούμαν, δεύτερη σύζυγος του Φορμπς και μητέρα των δυο κορών του. Το 1975 η Νιούμαν έπαιξε και στο θρίλερ «The Stepford wives» του συζύγου της, το οποίο στις αρχές της δεκαετίας του 2004 έγινε ριμέικ με την Νικόλ Κίντμαν.
Ο Φορμπς ταλαιπωρούνταν από σκλήρυνση κατά πλάκας από το 1975. Το γεγονός δεν τον πτόησε ποτέ και η μάχη του με την ασθένεια έχει μείνει παροιμιώδης. Το 2004 είχε δηλώσει ότι κατάφερε να μείνει όρθιος «χάρη σε μια προσεχτική δίαιτα και μια αξιολάτρευτη σύζυγο».
Στην δεκαετία του 1970 ο Φορμπς παρουσίασε την λογοτεχνική δραστηριότητά του με την συγγραφή του μυθιστορήματος «Distant laughter» που εκδόθηκε το 1972. Τελευταία ταινία του ως σκηνοθέτη είναι το αστυνομικό θρίλερ «Η μάσκα του δολοφόνου» στο οποίο πρωταγωνιστούσε ο Ρότζερ Μουρ, μαζί με τον οποίο ο Φορμπς είχε κάνει την στρατιωτική θητεία του το 1947 στην Γερμανία.
