Του Στρατή Μαζίδη
Έντονες αντιδράσεις έχει προκαλέσει από το πρωί το κάλεσμα που απευθύνει η… “Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου” μέσα από… το δικτυακό ιστότοπό της στους καλοκαιρινούς παραθεριστές που αναζητούν τον τόπο που θα περάσουν τις διακοπές τους.
Αλλά έχω την απορία. Γιατί αισθανόμαστε έκπληξη; Για ποιο λόγο διαμαρτυρόμαστε; Πού εκμεταλλεύονται την ευκαιρία; Μα αφού τους προσεφέρθη στο πιάτο. Μια ρημαγμένη Κυπριακή Δημοκρατία, αδύναμη, δίχως χρήματα, γεμάτη ανασφάλεια που σπαρταράει στο έδαφος.
Ποιος ασχολήθηκε όλα αυτά τα χρόνια με αυτό που ερχόταν; Ποιος προέβλεψε ότι το χάρισμα χρημάτων δεξιά κι αριστερά θα οδηγούσε τη χώρα εκεί που την οδήγησε; Ποιος πάτησε φρένο στον τραπεζικό κατήφορο εγκαίρως; Κανένας. Ας μη διαμαρτυρηθεί λοιπόν κανείς κάτω στο νησί γιατί πολλοί απλά τόσα χρόνια ζούσαν το μύθο τους.
Έρχονται την κατάλληλη στιγμή οι τουρκοκύπριοι και σου λένε “εδώ είμαστε”. Και θάλασσα έχουμε, και νόμισμα φθηνό υπάρχει, και βουνά, και λαγκάδια, και αγόρια, και κορίτσια, και μεζέδες και μνημεία. Υπήρχε ιδανικότερη ευκαιρία το ψευδοκράτος να επιχειρήσει να επισημοποιηθεί διεθνώς; Όχι!
Και ξέρετε κάτι; Πολύ φοβάμαι ότι η παγκόσμια κοινότητα θα ανταποκριθεί. Κανείς δε θα καθίσει να σκάσει με τις βιαιοπραγίες σε βάρος ενός άλλου λαού πριν από 40 χρόνια. Και φυσικά θα ακούσουν και θα μπολιαστούν με την άλλη εκδοχή της ιστορίας.
Και ξέρετε και κάτι άλλο; Μα είναι κράτος κι ας το λέμε ψευδοκράτος. Φέτος γίνεται 39 ετών. Έχει δομές, έχει τραπεζικό σύστημα, έχει ότι χρειάζεται για να λειτουργήσει. Το ότι βιώνει 40 χρόνια έναν αποκλεισμό που ήδη υφίσταται τα πρώτα ρήγματα, δεν έχει καμία σημασία. Η μητρική χώρα απέχει μόλις λίγα ναυτικά μίλια. Ή μήπως όλες αυτές οι καταδίκες έφεραν κανένα απτό, χειροπιαστό αποτέλεσμα; Οι τούρκοι μας πήραν το νησί μέσα από τα χέρια. Και τώρα ξανά μέσα από τα χέρια αλλά δίχως βιασμούς, λεηλασίες και αγνοούμενους θα αρπάξουν και το υπόλοιπο.
Και ξέρετε και κάτι ακόμη; Θα πάνε κι οι κουτόφραγκοι, θα πάνε και οι αμερικάνοι, θα πάνε και οι ιάπωνες με τις σόνυ στο χέρι και θα δουν αυτό που υπάρχει. Και θα δουν κάτι όμορφο και τέλειο, γιατί αυτό θα τους παρουσιάσουν. Και όταν γυρίσουν σπίτι θα μιλήσουν στο περιβάλλον τους για αυτό αλλά και πιο πριν με την εξάρτησή τους από τα social media θα έχουν ανεβάσει καμία 500ρια φωτογραφίες από τις ιδανικές διακοπές τους.
Κι εμείς θα μείνουμε με τον Αβραμόπουλο στο χέρι. Να στέλνει διαβήματα και να κάνει σκληρές ανακοινώσεις που δεν τους δίνει σημασία κανείς.
Δεν πρέπει να θυμώσουμε;
Βεβαιότατα και πρέπει. Αλλά με τους εαυτούς μας και τους εκάστοτε ηγέτες μας. Αν το 1974 η Κύπρος δε βρισκόταν μακριά σύμφωνα με κάποιον …εθνάρχη αλλά κοντά, σήμερα μπορεί να ήταν και ενωμένη με την Ελλάδα. Αν το 1976, αν το 1987, αν το 1996, είχαμε κινηθεί διαφορετικά τότε που είχαμε τη δυνατότητα μπορεί σήμερα να είχαμε τα δικά μας “κατεχόμενα”, που φυσικά μόνο κατεχόμενα δε θα ήταν. Αν δεν παρασυρόμασταν στον ευρωπαράδεισο, ίσως σήμερα εμείς να καλούσαμε τους ξένους εν μέσω κρίσης να έρθουν σε μια χώρα με το δικό της νόμισμα, που θα ήταν φθηνή και θα προμοτάριζε κι άλλα μέρη εκτός από τη Μύκονο, την Κέρκυρα, τη Ρόδο και την Κρήτη. Και πού ξέρετε; Ίσως να πολιορκούσαμε εμείς την υπόλοιπη Τουρκία με ελληνικά σίριαλ.
Με αυτό και άλλα πολλά που δε χωρούν να παρατεθούν εδώ, ΝΑΙ πρέπει να οργιστούμε. Κανείς δεν τολμά να ξεμυτίσει αν δεν δει πρώτα ότι τον παίρνει. Κι εμείς, είτε μας αρέσει είτε όχι, όταν μπορούσαμε ήμασταν μπόσικοι, πολύ μπόσικοι. Σήμερα όπως καταντήσαμε, είμαστε απλά ανύπαρκτοι. Ούτε καν για γέλια.
Επειδή λοιπόν απλά δεν υπάρχουμε, ο καθένας αλωνίζει.
freepen.gr
