Η ελληνική επανάσταση αποτελεί ορόσημο στη διεθνή ιστορία. Η τρομακτική δυσαναλογία δυνάμεων κατακτητών και επαναστατών σε συνδυασμό με το άκρως αρνητικό κλίμα έναντι επαναστάσεων στην ευρωπαϊκή σκηνή καθιστά την εξέγερση των υποδούλων προγόνων μας μοναδική για την τόλμη, η οποία εγγίζει τα όρια της αφροσύνης!
Ο μεγάλος πατριώτης, ο Καποδίστριας, γνώστης βαθύς της ευρωπαϊκής διπλωματίας, ήταν αντίθετος προς την αποκοτιά, την οποία αρχικά ανέλαβε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης και τη συνέχισαν οι καπετάνιοι της Πελοποννήσου.
Η επανάσταση, κατά τη σύμφωνη γνώμη των πρωταγωνιστών της υπήρξε παλλαϊκή και ευλογήθηκε από την Εκκλησία. Γι’ αυτό και μετά την απόκτηση της πολυπόθητης ελευθερίας από τμήμα του λαού μας, η Πολιτεία εθέσπισε (1848) να εορτάζεται η λαμπρή επέτειος της Εθνεγερσίας κατά την 25η Μαρτίου, ημέρα κατά την οποία η Εκκλησία πανηγυρίζει τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, της μητέρας του Χριστού.
Επί σειράν ετών το Γένος με ευγνωμοσύνη πανηγύριζε τη διπλή εορτή. Αθρόα ήταν η προσέλευση του λαού στους ναούς, για να δοξολογήσει τον Θεό για τη βοήθεια προς αποτίναξη ζυγού δουλείας αιώνων. Δεν θα ισχυριστώ ότι κατά τον πανηγυρισμό του διπλού εορτασμού πρυτάνευε το θρησκευτικό αίσθημα και επόταν το πατριωτικό. Ο άνθρωπος διαχρονικά στέκεται ανήμπορος να κατανοήσει το ύψος της πνευματικής ελευθερίας, στην οποία μας κάλεσε ο Θεός με την ενανθρώπισή του. Η εθνική ελευθερία παλαιότερα και η κοινωνικοπολιτική σχετικά πρόσφατα προβάλλονται ως οι δύο κύριες μορφές ελευθερίας, με συνέπεια να παραθεωρείται συν τω χρόνω η πνευματική ελευθερία και τελικά να αγνοείται αυτή παντελώς!
Το ελεύθερο πλέον Γένος απολαμβάνοντας τα αγαθά της εθνικής ελευθερίας λησμόνησε σύντομα την υπόσχεσή του προς τον Θεό να εκφράσει την ευγνωμοσύνη του με την ανέγερση ναού προς τιμήν του Σωτήρος Χριστού. Έτσι το τάμα του Έθνους παραμένει ως σήμερα ανεκπλήρωτη υπόσχεση. Κινήθηκαν οι επίορκοι αξιωματικοί κατά την επτάχρονη δικτατορία προς συγκέντρωση χρημάτων και ουδείς έκτοτε ανέφερε τι απέγιναν τα συγκεντρωθέντα! Σήμερα, σε δύσκολους καιρούς, μετά την κατασπατάληση επί τριακονταετία του δημοσίου χρήματος, ακούγεται πάλι κάποιος ψίθυρος για το τάμα, είναι όμως γνωστή παλαιόθεν η οικονομική αρχή «ουκ αν λάβης παρά του μη έχοντος»!
Κύλισαν τα χρόνια. Η πατρίδα μας ελεύθερη πλέον όχι χάρη στα αίματα των αγωνιστών αλλά χάρη στα συμφέροντα των ισχυρών της Ευρώπης υποτάχθηκε στο δυτικό πνεύμα, το οποίο επέβαλαν οι «προστάτες» μας μέσω των προθύμων να υπηρετήσουν τα συμφέροντά τους εντοπίων. Άλλοι επιχείρησαν την απομάκρυνση από την παράδοση μέσα από τις μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση και στο οικογενειακό δίκαιο (πολιτικοί). Άλλοι με την προβολή των νέων φιλοσοφικών και ιδεολογικών ρευμάτων της Δύσης (διανοούμενοι). Άλλοι με τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων (έμποροι της πληροφόρησης και της διασκέδασης). Άλλοι με την καπηλεία των ιερών, των οσίων και των ιδανικών του λαού μας (πολιτικοί, στρατιωτικοί). Η πολεμική κατά της ελληνορθόδοξης παράδοσης δεν βρήκε ισχυρή αντίσταση εκ μέρους της Διοικούσας Εκκλησίας, η οποία σύρθηκε από τους Βαυαρούς της αντιβασιλείας του Όθωνα σε υποταγή στην κοσμική εξουσία και παραμένει θεραπαινίδα του αστικού καθεστώτος ως τις ημέρες μας!
Αφού οι «προστάτες» μας διαπίστωσαν ότι οι «ιεραπόστολοι» – πράκτορές τους (μισσιονάριοι) δεν ήσαν αποτελεσματικοί στη μετακίνηση του λαού από την ορθόδοξη πίστη ανέθεσαν το έργο αυτό σε εντόπιους «φωτισμένους» από τη Δύση «αναμορφωτές», «μεταρρυθμιστές», «εκσυγχρονιστές». Η διανόηση, αν και κατά βάση επιφυλακτική, αν όχι εχθρική προς την εξουσία, συνεισέφερε τα μέγιστα στην αποϊεροποίηση της κοινωνικής μας ζωής. Άλλωστε αστοί και μαρξιστές αμιλλώνται σε εχθρότητα έναντι της Εκκλησίας. Η διαφορά έγκειται στο ότι οι πρώτοι υπολόγιζαν το πολιτικό κόστος, ως ασκούντες εξουσία, σε αντίθεση προς τους άλλους, οι οποίοι έβλεπαν τα ποσοστά τους κατά τις εκλογές καθηλωμένα. Ο λαός δεν είναι σε θέση να αντιλαμβάνεται την υποκρισία τόσο εύκολα, όσο την πολεμική κατά του πιστεύω του.
Στο πεδίο της ιστορίας, αφού επετειακό είναι το άρθρο μας, η επίθεση κατέληξε να είναι ενορχηστρωμένη. Οι αστοί χωρίς αντίπαλο πλέον αισθάνονται πως δεν χρειάζονται τη «συμμαχία» με την (Διοικούσα) Εκκλησία. Έτσι πρέπει οι μαθητές να ενστερνιστούν βασικές «αλήθειες» όπως: Αν δεν είχε προηγηθεί η γαλλική επανάσταση, θα μέναμε σκλάβοι για αιώνες ακόμη! ΟΙ μαθητές δεν πρέπει να μάθουν για τα πενήντα και πλέον ατυχή επαναστατικά κινήματα των προγόνων τους, γιατί θα αισθάνονται άβολα ενώπιον της πλήρους υποταγής μας σήμερα στους ισχυρούς! Πρέπει από την άλλη να μάθουν οι μαθητές ότι η Εκκλησία υπήρξε εχθρική προς την επανάσταση, την οποία ο Πατριάρχης, ως τουρκόφιλος, αφόρισε. Πρέπει να μάθουν ότι η σύναξη στη μονή της Αγίας Λαύρας είναι μύθος, όπως και το κρυφό σχολειό! Τι κι αν ο Γρηγόριος Ε΄, ο άγιος πλέον της Εκκλησίας έδωσε το αίμα του, προκειμένου να εκτονωθεί η θηριώδης μανία του σουλτάνου έναντι των επαναστατών, με άμεση την αποφυγή της σφαγής των Ρωμηών της Κωνσταντινούπολης. Τι κι αν μαρτυρείται ιστορικά η επαφή του πατριάρχη με τον Χατζη Χαλίλ, ηγέτη των μουσουλμάνων της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ο οποίος αρνήθηκε να κηρύξει ιερό πόλεμο (τζιχάντ) κατά των Ρωμηών και γι’ αυτό δολοφονήθηκε!
Ο μαθητής πρέπει να μάθει ότι όπως στη Δύση το ιερατείο του αιρετικού χριστιανισμού, με τον οποίο χαριεντίζονται σήμερα αρκετοί ορθόδοξοι, συμπορεύτηκε με τους ευγενείς και ευλογούσε την απολυταρχία, έτσι και σε μας ο ανώτερος κλήρος συνέπραττε με τους ισχυρούς, ακόμη και κατακτητές! Τι κι αν στην καθ΄ ημάς Ανατολή δεν υπήρξαν ποτέ κληρονομικοί τίτλοι ευγένειας; Τι κι αν ο Γρηγόριος Ε΄ θα παρέμεινε βοσκός, αν θείος του δεν είχε μετακινηθεί στη Σμύρνη λόγω της συμφοράς στον Μοριά μετά την ατυχή εξέγερση με την υποκίνηση της Ρωσίας (ορλωφικά); Οι προκρούστες (και είναι πάρα πολλοί!) έχουν μεταφέρει αναρίθμητες ιδεολογικές κλίνες από την «προστάτιδα» Δύση και πρέπει επάνω σ’ αυτές να απλωθεί η ελληνική ιστορία! Τι κι αν πιστοί πατριώτες ιστορικοί βρήκαν σε δημοκρατική γαλλική εφημερίδα του 1821 (Contitutionelle) ανταπόκριση από την Πάτρα με αναφορά στη σύναξη της Αγίας Λαύρας υπό τον μητροπολίτη Γερμανό, ο οποίος, κατά το δημοσίευμα, εκφώνησε πύρινο επαναστατικό λόγο; Ποια είναι ισχυρότερη; Η ιστορική αλήθεια ή η κυριάρχη ιδεολογία; Επιχείρησε, τονίζουν ανερυθρίαστα, η Εκκλησία να καρπωθεί οφέλη ζητώντας από τους Βαυαρούς να καθιερώσουν ως επέτειο την 25η Μαρτίου, ενώ η επανάσταση ξεκίνησε ενωρίτερα. Προτιμούν όλοι αυτοί οι εμπαθείς και ανέντιμοι εχθροί της Εκκλησίας να εμφανίζονται αγνοούντες την ιστορία, αρκεί να πλήξουν τον μισητό εχθρό τους, που απέτρεψε τον εξισλαμισμό των προγόνων μας, ώστε να έχει νόημα η επανάσταση! Διότι ασφαλώς έχουν μελετήσει την επιστολή του Αλεξάνδρου Υψηλάντη προς τον Κολοκοτρώνη, στην οποία ορίζεται ως ημέρα του ξεσηκωμού η 25η Μαρτίου, επειδή οι επαναστάτες ως πιστοί ορθόδοξοι χριστιανοί αποζητούσαν τη βοήθεια του Θεού στον δίκαιο αγώνα τους! Γνωρίζουν επίσης την επιστολή του αγίου Γρηγορίου Ε΄ προς τον επίσκοπο Σαλώνων Ησαΐα, τον εθνομάρτυρα στη μάχη της Αλαμάνας. Μάλιστα επιλέγουν τον αυτοεξευτελισμό τους υποστηρίζοντας παράλληλα ότι η τουρκική σκλαβιά δεν ήταν και τόσο φοβερή! Έτσι τους υπαγορεύουν τα αφεντικά της «νέας τάξης»! Και προτιμά πλέον η Πολιτεία αντί να μαθαίνουν τα παιδιά μας την αλήθεια να διακωμωδείται ο Αθανάσιος Διάκος από έκφυλους «καλλιτέχνες» με δημόσια επιχορήγηση!
Σήμερα φαίνεται οι Νεοέλληνες να έχουν, επί τέλους για τους «διαφωτιστές», απομακρυνθεί αρκούντως από την ορθόδοξη παράδοση. Ίσως να βλέπουν αυτοί με ικανοποίηση το ότι κάθε εθνική επέτειος έχει υποβιβασθεί σε φαρσοκωμωδία με δοξολογία ενός «ανυπάρκτου» ή, έστω, «παροπλισμένου» Θεού, με δεκάρικους λόγους, φθηνά συνθήματα, δακρύβρεχτες παρελάσεις. Έθνος που χάνει την πίστη του, δεν είναι δυνατόν να διατηρήσει τη φιλοπατρία. Καταλαβαίνουμε πού οφείλεται η κρίση που βιώνουμε;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
