Χρόνια Πολλά! Μέρα που ξημέρωσε. Ευχές κυρίως σ’ αυτούς που αντιμετωπίζουν την εθνική επέτειο με συγκατάβαση και κριτική, τάχα μου, λοιδορία. «Ελα, μωρέ, και τι έγινε…» Τι να ’γινε; Το πρώτο έθνος που απέκτησε κρατική υπόσταση με επανάσταση ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αλλα θ’ ακολουθήσουν κάνα δυο αιώνες μετά και μερικά δεν το κατάφεραν ακόμη.
Αλλά ευχές και στους πονηρούς που επιχειρούν να υποτιμήσουν πρόσωπα και γεγονότα του Αγώνα αναλύοντας κι εξηγώντας επιλεκτικά δήθεν.
Γιορτή κι ευχές χωρίς δώρα δεν γίνεται. Εχουν φτάσει εδώ και τρεις αιώνες και περιμένουν να αναζητηθούν από τους παραλήπτες. Πού και πώς θα τα βρείτε, δική σας δουλειά. Προτείνω να ακολουθήσετε, μία φορά και για καλό, τον τρόπο των κλεφταρματολών προγόνων σας κι ας πρόκειται για βιβλία, βιογραφίες, άπαντα και άλλα έργα.
Για τους δασκάλους μας του Ρήγα Φεραίου και του Διαμαντή Κοραή μπας και σωθούν εξ απαλών ονύχων οι επερχόμενοι Νεοέλληνες.
Για τους πολιτικούς και κυρίως για όσους επιθυμούν να ασχοληθούν με αυτή, του Ιωάννη Καποδίστρια, για να πάρουν μια ιδέα του μόχθου, της γνώσης, της ανιδιοτέλειας και της θυσίας που απαιτείται.
Για τους υπουργούς Αμυνας και τα γενικά επιτελεία, του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, με έμφαση στη σημασία του «δίζυγου πυρός», «κώλο-κώλο» που το ’λεγε ο ίδιος, μπας κι αποκτήσουμε αμυντικό δόγμα.
Για τους υπουργούς Εξωτερικών και τους διπλωμάτες του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου και του Ιωάννη Κωλέττη, μήπως αντιληφθούν πώς υποστηρίζεται το τίποτα ή το ασύλληπτο.
Για τους καθηγητές στρατιωτικών σχολών και για μελαγχολικούς, του Γεωργίου Καραϊσκάκη, γιατί το να γεύεσαι τη χαρά της ζωής είναι από μόνο του μια ηρωική πράξη και, αν δεν το μάθεις, δεν οδηγείσαι ποτέ προς καμία από τις δύο.
Για τους κληρικούς, των ιεραρχών κάνα δύο αιώνες πριν από την Εθνεγερσία, με έμφαση σε αυτήν του Κυρίλλου Λουκάρεως και όσων συμμετείχαν στον Διαφωτισμό.
Για τις Ελληνίδες, της Ευανθίας Καϊρη, της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας και της Μαντώς Μαυρογένους, για να θυμηθούν πώς ζούμε, ερωτευόμαστε, μορφωνόμαστε, πλουτίζουμε και θυσιαζόμαστε, παντρευόμαστε και γεννάμε ή όχι, όλα μαζί, με άντρα ή χωρίς.
Για την ομογένεια, των αδελφών Υψηλάντη.
Για τους εφοπλιστές, του Ανδρέα Μιαούλη, τους ευκατάστατους, του Κανέλλου Δεληγιάννη, τους τραπεζίτες και τους χρηματιστές, του Γιάννη Μακρυγιάννη.
Για τους ποιητές, του Διονυσίου Σολωμού και για τους δημοσιογράφους, του Ιωάννη Ιακώβου Μάγερ.
Για τους κοσμικούς, της Φιλικής Εταιρείας, όχι μόνο λόγω πλατείας.
Το δικό μου δώρο, τη ζωή του αγαπημένου μου ήρωα, του Μάρκου Μπότσαρη, το μοιράζομαι με τους ρατσιστές, τους οπαδούς των εθνοκαθάρσεων – καθαροτήτων και συναφών ασθενειών και με όλους τους μετανάστες που ζουν μαζί μας.
Και του χρόνου με υγεία, αδέλφια.
Γιώργος Στράτος στη “δημοκρατία”
