Μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις: ο Economist παρουσιάζει την κατάσταση στην Κύπρο με ένα σκίτσο που δείχνει το νησί να βυθίζεται και τριγύρω καρχαρίες να καραδοκούν. «Πάνω που νόμιζες πως ήταν ασφαλής…» γράφει ο τίτλος. Και το άρθρο συνεχίζει: «Η διάσωση της Κύπρου έμοιαζε δύσκολη. Αλλά δεν ήταν ανάγκη να γίνει έτσι».
«Η Κύπρος είναι άφραγκη. Το χρέος της, αν αναλάβει τις υποχρεώσεις των τραπεζών της, θα φτάσει στο 145% του ΑΕΠ. Αυτή η εφημερίδα πρότεινε ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών της Κύπρου, για κάθε περίπτωση χωριστά, απευθείας μέσω του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), σπάζοντας έτσι το φαύλο κύκλο όπου οι ασθενείς ανεξάρτητοι διασώζουν τις αδύναμες τράπεζες. Επίσης, υποστήριξε ότι πρέπει να γλιτώσουν οι καταθέτες και οι ανώτερους ομολογιούχοι, -όχι από οποιαδήποτε ιδιαίτερη αγάπη για τους πλούσιους Ρώσους, αλλά λόγω του φόβου για bank run σε μεγαλύτερες αδύναμες οικονομίες του ευρώ. Οι Ευρωπαίοι αντ’ αυτού αποφάσισαν να δανείσουν τα χρήματα απευθείας στην κυπριακή κυβέρνηση. Και οι Κύπριοι, ίσως εξαναγκασμένοι από ορισμένους πιστωτές, στη συνέχεια αποφάσισαν μετά να χτυπήσουν το σύνολο των καταθετών, ακόμη και των ασφαλισμένων».
Το περιοδικό αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να βγει η Κύπρος από την ευρωζώνη.
«Το χειρότερο θα ήταν να αφεθεί η Κύπρος να φύγει από την ευρωζώνη. Θα ήταν καταστροφικό για το νησί. Και η Ευρωζώνη θα κάνει λάθος αν πιστέψει ότι επειδή η Κύπρος είναι μικρή, η έξοδος θα γίνει με ασφάλεια. Η αξιοπιστία του κοινού νομίσματος έγκειται στην ιδέα ότι είναι μη αντιστρέψιμο».
Ο Economist ρίχνει το φταίξιμο σε όλους. «Η Κύπρος είναι ένοχη για πολλά. Καλωσόρισε τους Ρώσους, οι τράπεζές της είχαν καταθέσεις που ήταν στο 800% του ΑΕΠ το 2011. Οι τράπεζές της είχαν πρόβλημα πριν ακόμη την αναδιάρθρωση των ελληνικών ομολόγων. Όσο για τους δανειστές, η Άνγκελα Μέρκελ είχε προτεραιότητα να εμφανιστεί αυστηρή ενόψει των γερμανικών εκλογών και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που η δουλειά της είναι να προστατεύει τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα, έγινε μέρος του συστήματος που κατέληξε να τη θέσει σε κίνδυνο».
Και καταλήγει: «Οι πολιτικές συνέπειες είναι τοξικές. Η Κύπρος είναι η τελευταία χώρα της περιφέρειας που αισθάνεται κακομεταχείριση από τις πιστώτριες χώρες. Από την πλευρά τους οι πιστωτές δυσανασχετούν για το γεγονός ότι η οικονομική στήριξη τους περικόπτεται συνοπτικά. Η οικονομία της ευρωζώνης είναι στάσιμη. Τα κόμματα διαμαρτυρίας κερδίζουν δημοτικότητα. Το ευρώ έπρεπε να είναι η εκδήλωση ενός μεγάλου πολιτικού σχεδίου. Πλέον μοιάζει περισσότερο με ένα γάμο χωρίς αγάπη, στον οποίο το κόστος της διάλυσης είναι το μόνο πράγμα που κρατά μαζί τους εταίρους».
