Του Μπάμπη Παπαδημητρίου
Ελπίζω, ειλικρινώς, να γλιτώσουν οι αποταμιευτές της Κύπρου το σκληρό μέτρο του κουρέματος των καταθέσεων. Πρόκειται άλλωστε για εξωφρενική ρύθμιση, όταν μάλιστα γίνεται στα πλαίσια της ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Περιθώρια περαιτέρω διαπραγμάτευσης υπάρχουν. Παρόλο που ο προηγούμενος πρόεδρος του νησιού έχει καταστρέψει το μεγαλύτερο μέρος των ευκαιριών που προσφέρθηκαν από την Ευρώπη και τη Ρωσία. Οι συζητήσεις ξεκίνησαν πριν πολλούς μήνες και η αντίληψη του μεγέθους των απειλών υπάρχει για περισσότερο από έναν χρόνο!
Μια βιαστική προσέγγιση μπορεί να οδηγήσει στη διαμόρφωση ρεύματος το οποίο θα υπεστήριζε μέχρι και την έξοδο της Κύπρου από την Ευρωζώνη. Οσοι το προτείνουν θα πρέπει να σκεφτούν το μακρόπνοο συμφέρον της Κυπριακής Δημοκρατίας. Να προσέξουμε καλύτερα αφού οι υποστηρικτές, σήμερα, της εξόδου δεν είναι οι ίδιοι με εκείνους που έδωσαν τη μάχη, δέχτηκαν τους συμβιβασμούς και υπέστησαν, κάποιες στιγμές, το πολιτικό κόστος, προκειμένου να γίνει η Κύπρος μέλος της Ενωσης.
Η συμμετοχή της Ρωσίας σε ό,τι αφορά την υποστήριξη, έμπρακτη και ηθική, του Μνημονίου που θα υπογραφεί σύντομα, θα αποτελέσει κρίσιμη ένδειξη για την κατεύθυνση των πραγμάτων. Η διαφάνεια των χρηματοοικονομικών ροών αποτελεί προϋπόθεση στον συντονισμό και την εναρμόνιση της φορολογικής πολιτικής. Η οποία, με τη σειρά της, είναι απαραίτητος όρος για την εφαρμογή ενιαίας οικονομικής πολιτικής. Την οποία όλοι ζητούν προκειμένου να ξεφύγει η Ευρωζώνη από τους περιορισμούς μιας μονοσήμαντης αντιπληθωριστικής νομισματικής πολιτικής.
Χωρίς αμφιβολία, η Κύπρος είναι το νεότερο πείραμα του πολύ κακού συντονισμού των πολιτικών διάσωσης της Ευρωζώνης. Επιβεβαιώνει πως κυρίαρχη πεποίθηση των Ευρωπαίων είναι ότι το βάρος πρέπει να μοιράζεται κατ’ αναλογία της συμμετοχής στα κέρδη των «καλών ημερών». Η προσέγγιση δεν είναι καθόλου «ομόσπονδη». Η αλληλεγγύη δεν αφορά τα ζητήματα χρηματοοικονομικής. Η τελική χείρα βοηθείας, αν έρθει θα πρέπει να την έχει κερδίσει το κράτος που βρέθηκε στη δυσκολία.
Η ιστορία προχωρεί πάντοτε «σαν να κάνει βήματα μές το σκοτάδι». Γι αυτό οι υπεύθυνες πολιτικές ηγεσίες οφείλουν να προσέχουν ώστε στις καλές ημέρες να προετοιμάζουν την χώρα και τους θεσμούς από όσα μπορεί να συμβούν σε μια μεγάλη αναποδιά. Για όσους, στην Ελλάδα, πίστεψαν ότι η λύση θα έρθει από τη Ρωσία ή από την εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων, το βάθος της κυπριακής κρίσης αποδεικνύει πόσο προσεκτικοί και ρεαλιστές πρέπει να είμαστε όταν πρόκειται για την πραγματικότητα των αριθμών.
Τέλος, η αδυναμία της Ελλάδας να συνεισφέρει στην λύση του νέου κυπριακού ζητήματος αναδεικνύει το μέγεθος της καταστροφής που προκάλεσε η ανοησία και ο εκμαυλισμός των πολιτικών που εφαρμόστηκαν στην χώρα τα πολλά προηγούμενα χρόνια.
