Ο Μάκης Σεβίλογλου, βρίσκει ένα «Παράθυρο ανοιχτό» και κάνει ένα ταξίδι στην καρδιά και τη μνήμη, ανασύρει παιδικές αναμνήσεις και βιώματα και μας μιλά για την πιο γλυκειά του πατρίδα, τα παιδικά του χρόνια στον τόπο καταγωγής του, τους ανθρώπους , τη γλώσσα τους και την καθημερινή τους ζωή, που αν και δύσκολη, ήταν ωστόσο πιο ανέμελη, πιο όμορφη και πιο αληθινή. Μέσα από αυτό το ταξίδι, μοιράζεται μαζί μας καθημερινές ιστορίες και βιώματα που τον έκαναν να αγαπήσει τη δημοτική παράδοση και μας κερνάει, 13 παραδοσιακά τραγούδια από τη Ήπειρο και τα Γρεβενά, ειδωμένα απ’ το παράθυρο, με μια καινούρια ματιά, έτσι όπως αυτός και οι μουσικοί τα αισθάνθηκαν.
Το εξώφυλλο του βιβλίου επιμελήθηκε ο Παναγιώτης Μάντζιος , προλογίζει ο Δημήτρης Μυστακίδης, ενώ τα σχόλια που αναφέρονται στους στίχους των τραγουδιών είναι του Αργύρη Παφίλη. Κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία από τις εκδόσεις «ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ».
Παίζουν οι μουσικοί:
Αποστόλης Βαγγελάκης, κλαρίνο
Ζήσης Κασσιάρας, βιολί
Δημήτρης Λάππας, κιθάρες ακουστικές και άταστη
Δημήτρης Κίτσιος, κοντραμπάσο
Βαγγέλης Κοντόπουλος κοντραμπάσο
Κώστας Μερετάκης, ηπειρώτικο ντέφι
Aurel Qirjo, βιολί, φωνητικά
Νίκος Σιδηροκαστρίτης. Τύμπανα
Θάνος Σταυρίδης, νταούλι
Πρόλογος
Αγαπημένα κομμάτια ,αγαπημένοι συνάδελφοι αλλά κυρίως αγαπημένη προσέγγιση στο υλικό. Γνώση, ανησυχία και εκτελεστική αρτιότητα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Δημιουργική προσέγγιση σε ένα υλικό που για πολλούς είναι «μη μου άπτου». Θαρρείς και η εξέλιξη έχει τέλος. Θαρρείς και αυτά τα τραγούδια είναι καταδικασμένα να μείνουν παγωμένα στον χρόνο σαν μαρμάρινα μνημεία. Να μας θυμίζουν άλλες εποχές που όλα ήταν πιο «αγνά».
Το δυνατό όχι που ακούγεται απ αυτόν τον δίσκο είναι ευκαιρία να θυμίσει σε όλους μας πως η ζωή είναι εδώ. Δύσκολη, αλλά είναι εδώ. Κι ας γυρίσουμε επιτέλους το βλέμμα μας μπροστά και όχι πίσω. Ας δημιουργήσουμε αντί να αναπολούμε τα περασμένα μεγαλεία. Με σεβασμό στο παρελθόν αλλά και διάθεση για δημιουργία.
Δημήτρης Μυστακίδης
Καλή ακρόαση.
“ΣΤΟ ΚΑΡΦΙ”
Ήμουν μικρός, εφτά, μπορεί οχτώ, ο πατέρας μου με πήρε μαζί του σ’ ένα μοναστήρι κοντά στο χωριό μου, το μοναστήρι της Ζάβορδας . Έξω από το μοναστήρι, στο εκκλησάκι του Άγιου Μηνά στο πλακόστρωτο, ξαπλωμένος ράθυμα ο Παπαγιαννούλης, στα 92 του, ο μοναδικός μοναχός του μοναστηριού. Γένια μακριά, χρυσόλευκα, φωνή σα τριγμός. Μας φώναξε κοντά του, ένα διάλειμμα στη μοναξιά, που τη σπούδασε. Θυμάμαι, απ’ όλα όσα ο γέροντας αφηγήθηκε, τούτο:
” Χήρεψα στα 40 μου κι είχα δυο παιδιά, δεν θέλησα να ξαναπαντρευτώ, είπα θα φορέσω ράσο, έτσι λοιπόν ήρθα στο μοναστήρι. Πολλά χρόνια πάνε που κάποιο βράδυ, μου στείλανε μαντάτο από το διπλανό χωριό, το Τορνίκι, ότι στο σπίτι του τάδε, θα έχει όργανα και θα γλεντήσουν. Το’ θελε η καρδιά μου, ξεκίνησα με το πόδι και σε κανα δίωρο ήμουν εκεί. Μπαίνω μέσα, με καλοδέχτηκαν, βγάζω το ράσο και το κρεμώ στο καρφί, που ήταν στην πόρτα μπηγμένο. Γλέντησα, χόρεψα με την καρδιά μου και το πρωί γύρισα στον Άγιο. Περάσαν λίγες μέρες, έρχεται ο δεσπότης με την ακολουθία του, με χαιρετάει, κι όπως καθόμαστε, γυρνάει και μου λέει…. Παπαγιαννούλη ήρθαν και μου είπανε πως ήσουν στο διπλανό χωριό μια μέρα και χόρευες στο σπίτι του τάδε…………κι ο γέροντας του λέγει…….στα προλάβανε δέσποτα, μα δεν σου είπαν πως εκείνο το βράδυ χόρευε ο Γιαννούλης, ο παπα Γιαννούλης ήταν κρεμασμένος στο ΚΑΡΦΙ”….Μου έκανε τρομερή εντύπωση, ποια μουσική είναι αυτή, που σε κάνει να περπατάς δύο ώρες δύσκολη ερημιά για να την ακούσεις;Μετά από πολλά χρόνια ήρθε να μου το επιβεβαιώσει μια στοφή του Κώστα Βάρναλη:
Άι με το γύφτικο ζουρνά
Με νταγερέ που κουδουνά
Σύρε σκοπόν αντάμικο
Εζάβωσα τη φέσα μου
Έρωτα πού’ χω μέσα μου
Για να χορέψω τσάμικο…
Ένα τάμα στον εαυτό μου ήτανε τούτος ο δίσκος, ένα “παράθυρο ανοιχτό”, σε όλους εκείνους, που με κέρασαν και με κερνούν, χρόνια τώρα, μνήμες, αγάπη για τον τόπο μου, τα τραγούδια του και τους ωραίους, καθαρούς ανθρώπους. Γιατί, τους ωραίους τόπους, φτιάχνουν οι ωραίοι άνθρωποι.
Αυτή τη μουσική γωνιά μέσα μου, θέλησα να τη μοιραστώ, όπως εγώ την αντιλήφθηκα, ξέροντας πως μέσα σε τούτο τον ορυμαγδό, τη μπετονιέρας της παγκοσμιοποίησης, η ιδιαιτερότητα, είναι το καλύτερο όπλο κι η ρίζα που τρέφει το δέντρο.
Μ.Σ Στην υγειά μας!!!!!
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Ο Μάκης Σεβίλογλου γεννήθηκε στη Γερμανία το 1967. Γιος οικονομικών μεταναστών, έζησε εκεί ως το 6ο έτος της ηλικίας του. Τις πρώτες δύο τάξεις του δημοτικού τις έβγαλε στη γενέτειρα των γονιών του, την Παλιουριά Γρεβενών, και κατόπιν, ως και σήμερα, κατοικοεδρεύει στην Κοζάνη, με μια διακοπή περίπου 10 ετών, για σπουδές και στρατιωτική θητεία. Εργάστηκε ως συμβασιούχος αρχαιολόγος από το 1993 – 2000 στη ΙΖ’ εφορεία προϊστορικών και κλασικών αρχαιοτήτων, ενώ παράλληλα εργαζόταν και ως μουσικός. Το 2001 γνωρίζεται με τη Χαρούλα Αλεξίου και το 2003 εμφανίζεται για πρώτη φορά στην ελληνική δισκογραφία, με το τραγούδι «θα μεγαλώνουμε μαζί», που τραγουδήθηκε από την ίδια στο album της «Ως την άκρη του ουρανού σου». Το 2006 συνθέτει και γράφει στίχους στα μισά τραγούδια του album της ίδιας ερμηνεύτριας «Βύσσινο και νεράντζι». Το 2008 εκδίδεται από την «ΕΣΤΙΑ Haris productions», σε παραγωγή της Χαρούλας Αλεξίου και πάλι, η πρώτη του ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά, σε δικούς του στίχους, μουσική και ερμηνεία, με τίτλο «Γλυκό μεθύσι». Το 2010 κυκλοφορεί από την ολλανδική Penguin Records η δεύτερη δισκογραφική του δουλειά με τίτλο «Άγκυρες» και το 2011 από την Kyklos Records, το ζωντανά ηχογραφημένο DVD από περιοδεία του στην Ολλανδία το 2010.
Δισκογραφικά και ενίοτε στη σκηνή έχει συνεργαστεί, εκτός από τη Χαρούλα Αλεξίου, με τους: Δημήτρη Μητροπάνο, Λιζέτα Καλημέρη, Μανόλη Λιδάκη, Βασίλη Καρρά, Πίτσα Παπαδοπούλου, Σοφία Παπάζογλου, Μαρία Παπανικολάου και τους στιχουργούς, Γιώργο Κορδέλα, Φωτεινή Λαμπρίδη και Δημήτρη Κίτσιο. Επίσης μελοποίησε Κώστα Καρυωτάκη και Κατερίνα Γώγου. Έχει γράψει μουσική για παιδικό θέατρο και ντοκυμανταίρ ιστορικού ενδιαφέροντος.
www.seviloglou.gr
