Μερικές φορές, λένε, οι δυσκολίες και τα εμπόδια που συναντάς για να φτάσεις στον στόχο σου είναι αυτά που κάνουν στο φίνις πιο γλυκιά την επιτυχία. Ειδικά αν έχεις μάθει να τα περνάς από επάνω, ούτε να τα ρίχνεις ούτε να τα αποφεύγεις. Αν πέφτεις, να ξανασηκώνεσαι και να συνεχίζεις ως τον τερματισμό. Μπορεί στη διαδρομή να «ξενερώνεις» με την ατυχία σου ή με «εχθρούς» και «φίλους», όμως το ταξίδι μετράει και όχι τα πρόσκαιρα εμπόδια. Είτε αυτά είναι της ζωής είτε μιας κούρσας 400 μέτρων. Αλλωστε, ο στόχος είναι ένας. Να τα ξεπεράσεις και να ανέβεις στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου. Οπως προσπαθεί με επιτυχία ο Περικλής Ιακωβάκης.
Ο Ελληνας πρωταθλητής του στίβου, έχοντας στις αποσκευές του μετάλλια σε σχεδόν όλους τους μεγάλους αγώνες, παίρνει θέση για την πολιτική, την οικονομική κρίση, το ντόπινγκ, όλα όσα μας πληγώνουν ως χώρα και το «πανηγύρι» των Ολυμπιακών Αγώνων που το πληρώσαμε ακριβά. Ποτέ δεν έπαιξε με τις λέξεις, ούτε έκρυψε τα συναισθήματά του τόσο μετά την κατάκτηση των μεταλλίων του όσο και μετά τις κακές βραδιές του. Γι’ αυτό, άλλωστε, μετά το Λονδίνο -όντας θυμωμένος- δήλωνε ότι το 2013 θα ήταν «μια χρονιά για την πλάκα. Μια χρονιά για τον Περικλή». Είναι όμως έτσι;
«Οχι, δεν εξελίσσεται για πλάκα. Αυτό που είχα πει ήταν ότι θα ήθελα να κάνω μια σεζόν χωρίς να έχω την πίεση του αποτελέσματος. Να είναι λίγο πιο χαλαρή στο μυαλό μου και να προσπαθήσω να μην πιεστώ ψυχολογικά και να μην αγχωθώ. Πάντως, είχα μεγάλη πικρία μετά τους Ολυμπιακούς και ήμουν απίστευτα ξενερωμένος. Στις 15 Ιουλίου, όταν τραυματίστηκα, σκεφτόμουνα ακόμη και να μη συμμετάσχω. Τελικά κυνήγησα ένα… θαύμα. Αυτό δεν ήρθε, καθώς ο τραυματισμένος που τα κατάφερε και κέρδισε υπάρχει μόνο στα παραμύθια. Το Ρίο δεν το σκέφτομαι. Πώς θα πάω; Με τη μαγκούρα; (σ.σ.: Γέλια). Στα 37 μου θα έχω αποσυρθεί από τους στίβους».
Τελικώς, η συμμετοχή σου σε Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν όπως τη φανταζόσουν;
Οταν συμμετείχα για πρώτη φορά το 2000 στο Σίδνεϊ, περίμενα να δω μια γιορτή. Κάτι διαφορετικό. Ημουν μικρός και ρομαντικός. Ομως τελικά είδα μια τεράστια σε μέγεθος διοργάνωση, ένα «πανηγύρι» λαών και αθλημάτων, με την καλή έννοια του όρου. Καταλαβαίνω ότι η λογική έχει αλλάξει και ότι πια η ΔΟΕ είχε στόχο και το κέρδος. Είδα ότι όλα γίνονται όχι μόνο για τον αθλητή αλλά για τον τηλεθεατή, το μάρκετινγκ, τους επισήμους, τους χορηγούς. Εχει ανοίξει τόσο πολύ πια αυτό το κομμάτι, που από ένα σημείο και μετά νομίζω ότι έχει χάσει λίγη από την αίγλη του.
Οι Ολυμπιακοί της Αθήνας τι γεύση σου άφησαν;
Δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός, γιατί δεν πήγα καλά και έχω πικρή γεύση από το 2004. Αν είχα πάει καλά όμως, θα έλεγα ότι ήταν οι καλύτεροι αγώνες! Πάντως, νομίζω ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε μια πιο καλή οικονομική διαχείριση. Εγιναν λάθη πολλά στα χρονοδιαγράμματα, γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα να τρέχουμε όσο πλησίαζαν οι Αγώνες, χωρίς να κοιτάμε το κόστος. Δεν θεωρώ ότι έπρεπε να μην τους είχαμε αναλάβει, αλλά έπρεπε να τους είχαμε κάνει πιο φτηνούς. Οχι τόσο ακριβούς. Θυμάμαι, στο Σίδνεϊ, όταν είχαμε τελειώσει τους Αγώνες, θα κατεβαίναμε στο λιμάνι. Εκεί γίνονταν, μας είχαν πει, τα αγωνίσματα της άρσης βαρών και της πάλης, ξεκαθαρίζοντάς μας ωστόσο ό,τι δεν θα δούμε τις εγκαταστάσεις, γιατί ήταν λυόμενες! Τελειώσαν οι Αγώνες και σε δύο ημέρες δεν υπήρχε τίποτα. Υπήρχε, δηλαδή, ένα πλάνο τόσο για την κατασκευή τους όσο και για τη μετέπειτα αξιοποίησή τους. Κάτι τέτοιο έγινε με τις εγκαταστάσεις και στο Λονδίνο. Σαν αγώνες, πάντως, οι Ολυμπιακοί της Αθήνας νομίζω ότι ήταν καλοί. Δεν κρύβω ότι απωθημένο μου ήταν ένα μετάλλιο στους Ολυμπιακούς. Δεν κατάφερα όμως να φτάσω υγιής σε έναν τελικό Ολυμπιακών.
Αξιζαν οι θυσίες τόσων ετών;
Αξιζαν μέχρι και την τελευταία σταγόνα, μέχρι που ακόμα ασπρίσανε τα μαλλιά μου σε μία μέρα, όταν τραυματίστηκα πριν από τους Αγώνες του 2004. Δεν παίρνω τίποτα πίσω. Είμαι τυχερός που το κάνω, διότι το λατρεύω. Ομως θέλω να αποσυρθώ με κάτι καλό. Να θυμάμαι για τον εαυτό μου αργότερα ότι τελείωσα ψηλά. Δεν έχω ξοφλήσει ακόμα και είναι πολύ ευχάριστο να διαψεύδεις «φίλους και εχθρούς».
Η επόμενη ημέρα πού θα βρει τον Περικλή Ιακωβάκη;
Υπάρχουν διάφορες σκέψεις. Εχω την τιμή να είμαι αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας εξ απονομής και ανήκω στη μονάδα αθλητισμού των Ενόπλων Δυνάμεων, το ΑΣΑΕΔ, και λογικά, όταν τελειώσει το κομμάτι καριέρα-αθλητισμός, θα είμαι εκεί.
Πολλή συζήτηση έγινε για την ενσωμάτωση των αθλητών στις Ενοπλες Δυνάμεις και τις υπηρεσίες τους…
Αυτές οι θέσεις δόθηκαν στους αθλητές τιμής ένεκεν για μια μεγάλη επιτυχία. Καλώς ή κακώς, αυτό το πράγμα άνοιξε πάρα πολύ. Ωστόσο, στην Ελλάδα υπάρχει το άσπρο και το μαύρο. Γκρι δεν υπάρχει. Πάντως, οι αθλητές ασκούν τα καθήκοντά τους. Σχετικά με τα ωράρια, έχει ξεκινήσει μια συζήτηση ανάμεσα στο υπουργείο Πολιτισμού και το υπουργείο Εθνικής Αμυνας, για να φτιαχτεί ένα πρόγραμμα εθελοντικό, ώστε οι ολυμπιονίκες που βρίσκονται στα Σώματα Ασφαλείας να απαλλαχθούν από κάποιες υπηρεσίες και να προσφέρουν από άλλο πόστο, με ομιλίες σε σχολεία και πολιτιστικά κέντρα. Ουσιαστικά διαφημίζοντας και τιμώντας τα Οπλα, τα οποία υπηρετούν. Επισημαίνω όμως ότι δεν υπάρχει απαλλαγή δουλειάς.
Επίσης μεγάλη συζήτηση γίνεται και για τα προνόμια των πρωταθλητών. Τελικώς, ο αθλητισμός αποτελεί επιλογή ζωής ή και οικονομικής εξασφάλισης;
Πριν από το 2004, που ήταν κομβικό, η Πολιτεία νομοθέτησε κάποια προνόμια, για να δοθούν κίνητρα στους αθλητές, προκειμένου να ασχοληθούν, γιατί είχαμε την Ολυμπιάδα. Ανοιξε η ψαλίδα αρκετά, ωστόσο, όπως είπα και πριν, και από το άσπρο πήγαμε κατευθείαν στο μαύρο, κόβοντας το 2008 αυτά τα προνόμια. Ο αθλητής δεν θέλει το μετάλλιο για το πριμ. Δεν το σκέφτεται καν. Οποιος δεν έχει κάνει αθλητισμό δεν μπορεί να το καταλάβει. Κακώς έχει βγει προς τα έξω ότι ο αθλητής με τα προνόμια και τα πριμ έχει λύσει το πρόβλημα της ζωής του. Το να στοχοποιήσουμε κάτι είναι το μόνο εύκολο. Ετσι, λοιπόν, βγήκε στον αέρα ότι οι πρωταθλητές παίρνουν εκατομμύρια. Δεν υπάρχουν αυτά τα ποσά. Μόνο 2.500.000 ευρώ είναι ο προϋπολογισμός που θα πάρει από το κράτος όλο το 2013 ο ΣΕΓΑΣ. Τα 1.500.000 ευρώ από αυτά είναι τα πλήρως ανελαστικά έξοδα της Ομοσπονδίας και τα υπόλοιπα είναι για μισθοδοσίες αθλητών, προπονητών, αγώνες, Εθνικές ομάδες, ταξίδια, ανάπτυξη, σωματειακό αθλητισμό, συντήρηση σταδίων.
Εν μέσω κρίσης, όμως, μια χώρα όπως η Ελλάδα μπορεί να δώσει προτεραιότητα στον αθλητισμό;
Διάβασα ένα άρθρο σε ξένο περιοδικό, που ανέφερε ότι η Ιρλανδία το έκανε λέγοντας ότι οι δύο πυλώνες που θα κρατήσουν όρθιο το κοινωνικό κράτος εν μέσω της οικονομικής κρίσης είναι ο τουρισμός και ο αθλητισμός. Γιατί όχι και εμείς; Δυστυχώς, εδώ ο αθλητισμός δεν είναι προτεραιότητα. Αυτό θα το βρούμε μπροστά μας. Είμαστε ήδη πρώτοι σε παιδική παχυσαρκία στην Ευρώπη, ενώ πολλοί άνθρωποι μέσης ηλικίας και πάνω τώρα τρέχουν, γιατί κάποιος γιατρός τούς ανάγκασε. Δεν υπάρχει καμία κουλτούρα αθλητισμού. Τώρα σιγά σιγά έχει ξεκινήσει ένα ρεύμα με τους αγώνες δρόμου 5χλμ., 10χλμ., δρόμους πόλεων κ.λπ.
Η οικονομική συγκυρία δεν αποτελεί τροχοπέδη στην ενασχόληση των παιδιών με τον αθλητισμό; Συχνά βγαίνουν στη δημοσιότητα περιπτώσεις αθλητών που ζούνε στα όρια της ανέχειας…
Σαφώς η οικονομική κρίση επηρεάζει, αλλά είναι θέμα προτεραιοτήτων. Προφανώς και υπάρχουν προβλήματα, καθώς ο αθλητισμός είναι ένα υποσύστημα της κοινωνίας μας. Από τη στιγμή που σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο η Ελλάδα έχει δεχθεί χτυπήματα, φυσιολογικά και ο αθλητισμός έχει δεχθεί πλήγματα. Η ευθύνη βαραίνει όλους, και την Πολιτεία. Εγώ λέω στους γονείς «στείλτε τα παιδιά σας όπου τους αρέσει», δεν λέω «στείλτε τα στον στίβο». Να τα στείλουν κάπου να εκτονωθούν, να γυμναστούν και εκεί που τους αρέσει, που είναι και το πιο βασικό.
Η Ελλάδα μοιάζει να συμμετέχει σε μια κούρσα μετ’ εμποδίων. Πιστεύεις ότι μπορεί να βγει από αυτόν τον αγώνα νικήτρια;
Υπάρχουν και χειρότερα, ωστόσο δεν πρέπει να το αφήσουμε να πάει έτσι. Ως εμποδιστής, εγώ προσωπικά, το εμπόδιο το περνάω πάντα από επάνω. Σαν χώρα όμως, δεν ξέρω, είναι δύσκολο να το απαντήσω. Ελπίζω να κάνει το ίδιο.
Ο στίβος από την άνθηση του 2004 πιστεύεις ότι βρίσκεται στη… βαρυχειμωνιά;
Η ζωή κάνει κύκλους. Τώρα είμαστε στα κάτω. Υποθέτω, κάποια στιγμή θα ανεβούμε και πάλι. Σίγουρα χρειάζονται συγκυρία, τύχη αλλά και υποδομή. Μα πάνω από όλα το ταλέντο.
Το πρόσφατο σκάνδαλο με τον Λανς Αρμστρονγκ έχει σοκάρει τους πάντες. Πόσο πιστεύεις ότι το ντόπινγκ θαμπώνει την εικόνα του αθλητισμού;
Το επίπεδο πρωταθλητισμού που έκανε ο Αρμστρονγκ ήταν σαν… τον τελευταίο όροφο ενός ουρανοξύστη στο Ντουμπάι. Τόσο υψηλό. Αρα δεν μιλάμε για αθλητισμό, αλλά για πρωταθλητισμό σε ένα άλλο επίπεδο. Εχοντας περάσει περισσότερους από 100 ελέγχους, μπορώ να πω ότι ντοπέ ουσιαστικά είναι αυτός που τον πιάνουν. Οπως και αν ακούγεται, αυτή είναι η πραγματικότητα. Δεν πρέπει να τα βάζουμε όλα στο ίδιο τσουβάλι. Το ντόπινγκ υπήρχε, υπάρχει και θα συνεχίσει να υπάρχει. Ωστόσο, κανείς συνειδητοποιημένος δεν θα πάρει ουσίες που του… πασάρουν. Δεν είναι δυνατόν ο Αρμστρονγκ να μην ήξερε τι έπαιρνε! Δεν λέω όμως ότι δεν έχουν πιαστεί ντοπέ και αθλητές που δεν είχαν ιδέα ότι είχαν κάνει χρήση απαγορευμένων ουσιών.
Η αλλαγή στην προεδρία του ΣΕΓΑΣ τι πιστεύεις ότι μπορεί να σηματοδοτήσει;
Καταρχάς, ήταν θετική αυτή η αλλαγή. Το κακό είναι ότι ο κ. Παναγόπουλος έπεσε στα βαθιά με 10 μποφόρ και καρχαρίες. Δεν περίμενε να συναντήσει κάτι τέτοιο.
Ενας γεννημένος ΠΑΟΚτζής στον Ολυμπιακό
Αν και έχεις αγωνιστεί στον Ολυμπιακό, έχεις δηλώσει ΠΑΟΚτζής. Πώς βλέπεις τα πράγματα στο ποδόσφαιρο;
Οπως έχει «χρεοκοπήσει» το ελληνικό κράτος, έτσι και το ελληνικό ποδόσφαιρο τραβάει μεγάλο ζόρι. Είναι σε τέτοια βαθιά κάμψη, που για μένα είναι φυσιολογικό. Τόσα χρόνια κρατιόταν το επαγγελματικό ποδόσφαιρο με 1.000 εισιτήρια μέσο όρο, όμως δεν ενδιέφερε αυτό, διότι υπήρχαν χρήματα, είτε από τηλεοπτικά συμβόλαια είτε από άλλες εμπορικές συμφωνίες. Καλώς ή κακώς, αυτά κοπήκανε σε κάποιους συλλόγους, ενώ σε άλλους έχουν μειωθεί και πλέον πρέπει να αλλάξουν η νοοτροπία και το μοντέλο. Υποψιάζομαι και υποθέτω ότι το έχουν καταλάβει αυτό και προσπαθούν σιγά σιγά να στρίψουν το τιμόνι προς τη σωστή κατεύθυνση.
Αυτήν τη στιγμή ο παγκόσμιος στίβος χορεύει στον ρυθμό του Γιουσέιν Μπολτ…
Ο,τι ήταν κάποτε ο Μάικλ Τζόρνταν στο μπάσκετ, είναι τώρα ο Μπολτ στον στίβο. Ο Θεός τού έχει δώσει για δέκα άτομα ταλέντο.
Η υπερβολή και η υποκρισία είναι στο αίμα μας
Το «κόψιμο» της Βούλας Παπαχρήστου από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου δίχασε την κοινή γνώμη. Εσείς, ως αθλητές και μέλη της ελληνικής αποστολής στο Λονδίνο, πώς το βιώσατε;
Αυτό το περιστατικό, όπως ήταν λογικό, το συζητήσαμε. Ανθρωποι είμαστε. Αν επηρέασε κάποιους συναθλητές μου στην απόδοσή τους, δεν το γνωρίζω. Πάντως, αυτό που έγινε από πλευράς αντιμετώπισης το θεωρώ υπερβολικό. Είναι πολύ εύκολο να βάζουμε ταμπέλες σε κάτι. Εχω έναν παλιό καθηγητή, μαθηματικό, ο οποίος έχει καταγωγή από την Αίγυπτο, και όταν μιλήσαμε μετά τους Αγώνες, ήταν έξαλλος. Γι’ αυτόν η συγκεκριμένη ανάρτηση της Παπαχρήστου ήταν πετυχημένο χιούμορ. Αλλος άνθρωπος, βέβαια, μπορεί να ήταν έξαλλος και να έλεγε ότι ήταν ρατσιστικό. Δεκτές οι απόψεις και των δύο. Για μένα αυτό που έπρεπε να γίνει, δίχως -τονίζω- να ξέρω την πολιτική πίεση που ίσως υπήρχε και όλες τις παραμέτρους, θα ήταν να κληθεί άμεσα σε απολογία η αθλήτρια, προκειμένου να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Πάντως, ακόμη και μέσα στην Εθνική ομάδα κάνουμε πολλές φορές αστεία. Θέλω να πω, δηλαδή, ότι στην Ελλάδα, καλώς ή κακώς, την υπερβολή την έχουμε στο αίμα μας. Οπως και την υποκρισία. Αν θέλουμε να δημιουργήσουμε κάτι, παίρνουμε την τρίχα και την κάνουμε τριχιά. Αν, πάλι, θέλουμε κάτι να θάψουμε, ολόκληρη τριχιά κάνουμε ότι δεν τη βλέπουμε. Επομένως, επιτρέψτε μου να έχω αντιρρήσεις όσον αφορά το πόσο επηρεάζει ο δημόσιος λόγος και το πόσο περνάει στον κόσμο κάτι που θα κάνει ένας αθλητής αυτού του επιπέδου. Δεν λέω να μην είναι κάποιος προσεκτικός σε αυτά που λέει, αλλά νομίζω ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση όλα ήταν υπερβολικά.
Μίλτος Τσεκούρας, Χάρης Δάντσης
Φωτό: Δημήτρης Βασιλικός
