Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, εάν έπρεπε να διαλέξουμε ένα πρόσωπο ως το κορυφαίο για τη χρονιά που έφυγε, αυτό δεν είναι άλλο από τον γενικό γραμματέα της Χρυσής Αυγής Νίκο Μιχαλολιάκο. Είναι ο πολιτικός εκείνος που πήρε έναν διαλυμένο χώρο, αυτόν της άκρας δεξιάς, και από το 0,3% του 2009 τον πήγε στο 7% του 2012. Που επέβαλλε την πολωτική και μισαλλόδοξη ατζέντα του, που για πρώτη φορά στα τελευταία σαράντα χρόνια απενοχοποίησε την περίοδο της Χούντας, που δεν απαρνήθηκε επί της ουσίας τις φασιστικές του ρίζες, που επέβαλλε ένα μείζον θέμα, το μεταναστευτικό και που ανέδειξε μια νέα γενιά πολιτικών. Για την ακρίβεια ανέδειξε μια νέα γενιά μεταπολιτικών, καθώς η Χρυσή Αυγή και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι δύο κόμματα της μεταπολιτικής, αντίστοιχα με αυτά που ξεπήδησαν στην Τουρκία μετά τον Αρμαγεδώνα του ΔΝΤ στις αρχές του 2000. Ισλαμιστής λοιπόν ο Ερντογάν, αντι-ισλαμιστής ο Μιχαλολιάκος, ο οποίος ως καλός γνώστης της ιστορίας αλλά και πρώην λοκατζής, ξέρει πώς να κινείται όχι σε ομαλό πολιτικό πεδίο, αλλά σε ανώμαλο.
Την απόφαση να γράψω πως ο Νίκος Μιχαλολιάκος ήταν το πρόσωπο του 2012 δεν την έλαβα φυσικά με «φασιστική» λογική αντίστοιχη των μελών του κόμματος, ούτε επειδή έτσι το ήθελα. Απλά διαβάζοντας μια πρόσφατη ανασκόπηση των τηλεοπτικών δρωμένων για το έτος που έφυγε, εντύπωση προκαλεί πως στο ΤΟΡ 10 των εκπομπών με τη μεγαλύτερη τηλεθέαση την πρώτη, την έκτη και τη δέκατη θέση καταλαμβάνουν εκπομπές με θέμα τη Χρυσή Αυγή και με τηλεθεάσεις άνω του 1,5 εκατομμυρίου πολιτών. Ανάλογη είναι και η ανασκόπηση των όσων έγραψε ο διεθνής Τύπος για τη χώρα μας αλλά και η κάλυψη αυτού του κόμματος – φαινόμενου στην Ελλάδα.
Συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς, ο Νίκος Μιχαλολιάκος ευφυώς κατανόησε πως στην περίοδο της τρικυμίας δεν πας με το ρεύμα που σε οδηγεί στο χάος, αλλά κόντρα σε αυτό. Επίσης κατανόησε την κούραση των Ελλήνων από τις αριστερές κορώνες που όμως έμεναν στα λόγια και τη θεωρία. Γιατί στην πράξη, το αριστερό ΠΑΣΟΚ αλλά και πολλά στελέχη της αριστεράς παρέκλιναν της ιδεολογίας τους και έβαλαν για τα καλά το δάχτυλο στο μέλι. «Μπορεί αυτά τα χέρια να χαιρετούν φασιστικά, όμως δεν έκλεψαν» είπε ο Μιχαλολιάκος και αντί να καταδικαστεί ως φασίστας κι επικίνδυνος έγινε σλόγκαν. Γιατί πολύ απλά η περίοδος της χούντας έχει ξεχαστεί και αφορά πολίτες άνω των 60 ετών ή όσους ασχολούνται με την ιστορία. Τώρα αυτό που απασχολεί την πλειοψηφία είναι η περίοδος της δήθεν σοσιαλιστικής αλλά τελικά άκρατα καπιταλιστικής πολιτικής που οδήγησε στην εξαφάνιση των μεσαίων στρωμάτων και στην ανεργία. Που δημιούργησε την τάξη των νεόπτωχων.
Τώρα θα πει κανείς εάν ο Μιχαλολιάκος θα είναι και του χρόνο το πρόσωπο της χρονιάς. Αυτό δεν το ξέρω. Όσο όμως η φτώχεια θα εξαπλώνεται, όσο το κοινωνικό Κράτος θα καταρρέει, τόσο κόμματα εκτός γραμμής θα έρχονται στο προσκήνιο. Κι αυτό είναι που η κοινωνία και η πολιτική τάξη θα πρέπει να προσέξει. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα του αστικού πολιτικού κόσμου. Η επαναφορά στην ηρεμία και τη νομιμότητα. Μόνο τότε φαινόμενα σαν τη Χρυσή Αυγή θα βγουν από το κάδρο των πρωταγωνιστών.
