Κοιτάζοντας πίσω στο 2012, υπήρξαν δραματικές στιγμές: η δικαίωση του «Obamacare», ο εκλογικός θρίαμβο του 45%, η άνοδος και η πτώση του στυλ Gangnam.
Το ίδιο καθοριστικές ήταν και οι στιγμές με τις ανολοκλήρωτες αρχές και τα δειλά βήματα, εννοώντας τις εθνικές συζητήσεις που ξεκίνησαν αλλά έμειναν ημιτελείς (όπλα, γκέι γάμοι), τους νομοθετικούς σπόρους που φυτεύτηκαν αλλά αναβλήθηκαν (μετανάστευση) και τις συλλογικές αμαρτίες που πήραν άφεση και, στη συνέχεια, επαναλήφθηκαν ωμά. Η Sarah Stillman γράφει στο New Yorker για τα πιο αξιοσημείωτα «σχεδόν» της χρονιάς.
Ο πόλεμος ενάντια στα ναρκωτικά
Ο κυβερνήτης του Νιου Τζέρσεϊ, Chris Christie, είπε το καλύτερο αυτό το καλοκαίρι, σε ομιλία του στο Ινστιτούτο Brookings: « Ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών, ενώ είχε καλές προθέσεις, υπήρξε μια αποτυχία». Εξήγησε την άποψή του, βάσει τόσο της οικονομίας όσο και της ηθικής. «Την προηγούμενη χρονιά, μας κόστισε 49.000 δολάρια το χρόνο κάθε φυλακισμένος του Νιου Τζέρσεϊ» εξήγησε στο πλήθος. «Ένα πλήρες έτος αποτοξίνωσης κοστίζει 24.000 δολάρια το χρόνο».
Με τη νομιμοποίηση της μαριχουάνας στην Ουάσιγκτον και το Κολοράντο, ο νέος Πρόεδρος του Μεξικού επανεξετάζει τις βάναυσες πολιτικές προσφοράς νότια των συνόρων, ενώ για όσους είναι αντίθετοι με τις απόψεις του Chris Christie, το μεγάλο ερώτημα είναι αν η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θα πιάσει το μήνυμα του χρόνου ή θα συνεχίσει να ρίχνει εκατομμύρια για τη φυλάκιση 2,3 περίπου εκατομμυρίων Αμερικανών -κυρίως μη βίαιων παραβατών-στις φυλακές.
Οι μη επανδρωμένες επιθέσεις θεσμοθετήθηκαν
Αυτό το έτος, οι δημοσιογράφοι ανακάλυψαν τις ενοχλητικές λεπτομέρειες για τους θανάτους αμάχων, στο πλαίσιο «της φονικής προεδρίας» (συμπεριλαμβανομένης και της εξ αποστάσεως δολοφονίας ενός εφήβου αμερικανού πολίτη στην Υεμένη), ενώ οι φοιτητές νομικής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και το Stanford κατέγραψαν σε μία έκθεση το «θανατηφόρο τραύμα και τις πληγές» που αντιμετωπίζουν τα θύματα του ρομποτικού, τηλεκατευθυνόμενου πολέμου στο Πακιστάν.
Το πιο ενδιαφέρον από όλα, κάποιοι από την κυβέρνηση Ομπάμα φέρεται να έσφιξαν τις γροθιές τους στο ενδεχόμενο μιας νίκης Ρόμνεϊ κατά τις εβδομάδες πριν από τις 6 Νοεμβρίου και έσπευσαν «να αναπτύξουν σαφείς νόμους για τη στοχευμένη δολοφονία τρομοκρατών από μη επανδρωμένα τηλεκατευθυνόμενα αεροσκάφη». Οι Times γράφουν: «Υπήρχε ανησυχία ότι μπορεί πλέον να μην έχουμε τον έλεγχο», είπε ένας αξιωματούχος, μιλώντας ανώνυμα. Με τη συνεχιζόμενη συζήτηση σχετικά με τα όρια των μη επανδρωμένων επιθέσεων, ο Ομπάμα δεν ήθελε να αφήσει ένα «άμορφο» πρόγραμμα στο διάδοχό του, είπε ο αξιωματούχος. Η προσπάθεια, η οποία θα είχε ολοκληρωθεί εσπευσμένα μέχρι τον Ιανουάριο αν είχε κερδίσει ο Ρόμνεϊ, τώρα θα τελειώσει με έναν πιο χαλαρό ρυθμό, δήλωσε.
Μια κόλαση από «περίπου». Η κατοχή ενός βιβλίου με νόμους για τις μη επανδρωμένες επιθέσεις δεν είναι καθόλου συνώνυμη με την ενσωμάτωση της νομιμότητας και της διαφάνειας. Αλλά, τουλάχιστον, είναι ένα βήμα, και κάτι που δεν θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί με χαλαρή αυστηρότητα το 2013.
Τα παράλογα σχόλια για το βιασμό σχεδόν έγιναν ισοδύναμο της πολιτική αυτοκτονίας
Αυτή μπορεί να είναι η χρονιά που φιλόδοξοι πολιτικοί πήραν τελικά το μήνυμα: αν είστε υπέρμαχος ρατσιστικών θεωριών βιασμού, καλύτερα να τις κρατήσετε για τον εαυτό σας. Δείτε τι έπαθε ο Todd (Δικαιολογώ τον βιασμό) Akin, ο υποψήφιος της Γερουσίας στο Μισούρι, που αγωνίστηκε να εκδώσει μια ειλικρινή, φαινομενικά, συγγνώμη, αφού πρώτα υποστήριξε ότι τα γυναικεία σώματα διαθέτουν άμυνες και «κλείνουν το σύστημα εκεί κάτω» σε μια σεξουαλική επίθεση. Ο Ρεπουμπλικάνος υποψήφιος για τη Γερουσία στην Ιντιάνα, Richard Mourdock, κάηκε όταν ανέφερε σε μια συζήτηση ότι αν μια γυναίκα μείνει έγκυος μετά από βιασμό, ήταν σίγουρα «θέλημα θεού». Και στο Wisconsin, ο Εκπρόσωπος της Πολιτείας Roger Rivard επικρίθηκε εξίσου όταν μοιράστηκε με το λαό τη λαϊκή σοφία του πατέρα του, ότι «μερικά κορίτσια είναι πολύ εύκολο να τα βιάσεις!». Οι τρεις άνδρες έχασαν τις εκλογές και οι Ρεπουμπλικάνοι σύμβουλοι το έλαβαν υπόψιν τους. Τέλος καλό, όλα καλά, σκέφτηκα.
Στη συνέχεια, όμως, την περασμένη εβδομάδα, είδα το «The Invisible War» ένα νέο ντοκιμαντέρ των Kirby Dick και Amy Ziering. Η ταινία ερευνά ένα σχετικό θέμα –την επιδημία του βιασμού στον αμερικανικό στρατό- και δείχνει πόσο γρήγορα μπορεί να δημιουργηθεί ένα κλίμα συνενοχής μέσα στη διοικητική αλυσίδα, με καταστροφικές συνέπειες (σε στρατιωτικές μονάδες και, όπως μπορεί να φανταστεί κάποιος, και αλλού). Είναι μια ταινία που αξίζει να δεις για πολλούς λόγους. Ο ένας είναι ότι η ταινία απαξιώνει πολλές περισσότερες προκαταλήψεις από όσες επιβεβαιώνει. Ο υπουργός Άμυνας Λίον Πανέτα παρακολούθησε την ταινία. Από τότε, έχει κάνει κάποιες ουσιαστικές πολιτικές αλλαγές και άφησε να ελπίζουμε για περισσότερες μέσα στο 2013.
Οι αμερικανοί καταναλωτές σχεδόν αντιμετώπισαν το γεγονός ότι στο εξωτερικό οι εργαζόμενοι κατασκευάζουν τα προϊόντα μας σε ζοφερές συνθήκες.
Δεν ήταν άλλο ένα ψέμα του Mike Daisey (σ.σ. αμερικανός θεατρικός συγγραφέας που γράφει καταγγελτικούς μονολόγους). Όπως σχολίασαν οι Charles Duhigg και David Barboza στους Times, οι κινέζοι εργάτες που φτιάχνουν εξαρτήματα σε εργοστάσια της Foxconn για την Apple και άλλες εταιρείες των ΗΠΑ, αντιμετωπίζουν, πράγματι, «άθλιες συνθήκες εργασίας και σοβαρά -μερικές φορές θανατηφόρα- προβλήματα ασφάλειας. «Είναι όλα μάλλον συγκεχυμένα, πραγματικά, και καλύτερα να μην επιμένουμε στις λεπτομέρειες. Μέχρι το καλοκαίρι, πολλοί αναγνώστες ένιψαν τας χείρας τους και επέστρεψαν στα iPhones τους, ψάχνοντας φωτογραφίες μωρών πάντα. (Και τώρα: πίθηκοι του Ikea σε γούνινα παλτά!)
Αλλά ακόμη και αν η χρονιά κλείνει με τη νέα δέσμευση της Apple να φέρει κάποιες θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ, μια πυρκαγιά σε εργοστάσιο στο Μπαγκλαντές που παράγει προϊόντα για μια άλλη μεγάλη αμερικανική εταιρεία –τη Walmart-σκότωσε περισσότερους από εκατό νέους άνδρες και γυναίκες. Επιπλέον, μαθαίνουμε τις λεπτομέρειες μιας παρόμοιας πυρκαγιάς στο Πακιστάν που σκότωσε περίπου τριακόσιους εργαζόμενους, παγιδευμένους πίσω από κλειδωμένες πόρτες, δύο μήνες πριν από αυτό. Δεν είναι μια χρονιά ορόσημο για το «κλείστε τα μάτια σας, περάστε την πιστωτική σας κάρτα» για την αμερικανική μαζική κατανάλωση.
Το Διαδίκτυο σχεδόν έγινε μια ζεστή αγκαλιά-λακκούβα
Αν οι σοφοί του πολιτισμού έχουν δίκιο σε αυτό το σημείο, το 2012 μπορεί να μείνει στην ιστορία ως το έτος που το Διαδίκτυο έγινε καλό. Αυτές τις μέρες, μου έχουν πει, οι ευέξαπτοι μισαλλόδοξοι στο Facebook έχουν γίνει λιγότεροι από τον στρατό των «Like». Και στο Twitter, για κάθε άσχημη ψυχή που επιθυμεί να διαδώσει την παραπληροφόρηση στη μέση μιας υπερ-θύελλας, υπάρχουν τώρα πολλοί άλλοι που αλλάζουν τα σχέδιά τους για να φέρουν σούπα, κουβέρτες και σωτηρία στα θύματα. Αρκετοί από τους πιο εύγλωττους συναδέλφους μου και φίλους έχουν ενθουσιαστεί με αυτό το έργο.
Αλλά είναι εντάξει να παραδεχτούμε ότι, εκτός από κάποιους κινδύνους, ο εξευγενισμός του Διαδικτύου είναι υπέροχος. Θα ήθελα να προσφέρω ένα ζήτω για το # OccupySandy και τους online oδηγούς δώρων.
Φυσικά, αυτή η τελευταία κατηγορία ανήκει ακόμα στο «περίπου», επειδή οι περισσότεροι από εμάς θα συμφωνήσουμε ότι το Διαδίκτυο εξακολουθεί να διακατέχεται από νιγηριανούς πρίγκιπες που μαζεύουν χρήματα και τρελούς που θέλουν να κλέψουν τους κωδικούς πρόσβασης του Gmail μας, προκειμένου να εξαλείψουν τα προσωπικά μας αρχεία και να αποσπάσουν μετρητά από τους φίλους μας.
