Ένας ηλικιωμένος με μια απλή πράξη στο λεωφορείο, αποδεικνύει ότι κανένα νομοσχέδιο δεν μπορεί να στερήσει την αξιοπρέπεια από τους ανθρώπους
“Το εισιτήριο χτυπάω δεν είμαι δα γυμνός” , λέει αποστομωτικά ένας ταλαιπωρημένος γεράκος σε ένα νεαρό που τον κοιτάει σαν εξωγήινο.
Ο ηλικιωμένος άνδρας που ίσα που περπατούσε έχοντας για μαγκούρα του ένα κοντάρι σφουγγαρίστρας, σε slow motion και υποβασταζόμενος από συνεπιβάτες του μπήκε στο λεωφορείο. Με τρεμάμενο χέρι έβγαλε ένα εισιτήριο και το ακύρωσε με τη βοήθεια του κόσμου, για να κάτσει, λίγο αργότερα, φτιάχνοντας με περηφάνια το παλιό σκοροφαγωμένο παλτό του που μάγκωσε ανάμεσα στα καθίσματα.
“Δεν είμαι κλέφτης σαν και δαύτους”, συνέχισε ο ηλικιωμένος δείχνοντας τη Βουλή. “Τα μικρά πράγματα μας κάνουν ανθρώπους, με άλφα κεφαλαίο και αυτό το έχουμε ξεχάσει”, είπε και σώπασε.
Και είχε δίκιο. Ζούσε για πάνω από 75 χρόνια τώρα και είχε δει πολλά. Το ντύσιμό του θύμιζε μια άλλη εποχή, και το πρόσωπό του είχε μια αρχοντική ευγένεια παρά τα σημάδια του χρόνου.
Όλοι μας νοσταλγούμε μια άλλη εποχή, μια εποχή που δεν ζήσαμε, γιατί θεωρούμε πως εκείνη ήταν καλύτερη από τη δική μας. Απατόμαστε οικτρά. Όποια εποχή και αν ζήσουμε πάντα θα αναζητούμε κάποια άλλη καλύτερη, που όμως δεν υπάρχει.
Όλες οι εποχές έχουν τα καλά και τα κακά τους, αλλά με διαφορετικές εκφάνσεις. Το ζήτημα είναι όσο μπορούμε μέσα από τα μικρά πράγματα όπως ο ηλικιωμένος άνδρας στο λεωφορείο, να προσπαθούμε να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο.
Είναι ασύλληπτο πως μπορεί το κράτος να αφήνει κάποιον ηλικιωμένο να ζει με 300 ευρώ το μήνα, και πόσο μάλλον αν αυτός τυγχάνει να έχει μείνει μόνος στη ζωή όπως ο παππούλης στο λεωφορείο. Είναι απλά ντροπή.
