Ο Ιγνάτιος ο Δ’ υπήρξε ο αδιαφιλονίκητος Πατριάρχης των Αράβων
Οι Χριστιανοί Ορθόδοξοι της Μέσης Ανατολής θρηνούν την απώλεια του Πατριάρχη των Αράβων Ιγνάτιου του Δ’. Ο Πατριάρχης σύμβολο για εκατομμύρια Aραβες ανεξαρτήτου θρησκευτικής καταγωγής έφυγε στη δυσκολότερη ίσως στιγμή για την πατρίδα του, την Συρία και το μέλλον των Χριστιανών που δέχθηκαν το μήνυμα του Ευαγγελίου από τους κορυφαίους Αποστόλους Πέτρο και Παύλο.
Η πληροφορία για την απώλεια του προκαλεί συναγερμό καθώς ο Πατριάρχης της Μεγάλης Θεουπόλεως Αντιοχείας, Συρίας, Αραβίας, Κιλικίας, Ιβηρίας τε και Μεσοποταμίας και πάσης Ανατολής Ιγνάτιος ο Δ´από το 1979 οπότε και αναρριχήθηκε στον Πατριαρχικό θρόνο υπήρξε μεγάλος ισορροπιστής.
Πολιτική φυσιογνωμία και διανοούμενος, γνώριζε τις ιδιαιτερότητες της Μέσης Ανατολής όσο ελάχιστοι. Γέννημα- θρέμμα της Συρίας κατάφερε να αποτελεί έναν ισχυρό παράγοντα ισορροπίας στον χειρισμό των καταστάσεων, οι οποίες στα 33 χρόνια που διήρκεσε η Πατριαρχεία του ήταν πολλές και έντονες.
Οι εντάσεις της Συρίας με το Ισραήλ, η ανάδειξη στον γειτονικό Λίβανο προσωπικοτήτων φανατικών μουσουλμάνων και οι αναφλέξεις που προκάλεσαν, οι πόλεμοι στο Ιράκ, η διάλυση του υπαρκτού σοσιαλισμού, η Αραβική Ανοιξη και η σύγκρουση του λαού της Συρίας με το το καθεστώς Ασαντ ήταν γεγονότα τα οποία κλήθηκε, να χειριστεί και να αντιμετωπίσει και παρά το προχωρημένο της ηλικίας του διαισθανόταν την τελική έκβαση των καταστάσεων και έβγαινε πάντα νικητής.
Σήμερα η απώλεια του προκαλεί συναγερμό σε πέντε κυρίως χώρες: καταρχάς στην ίδια τη Συρία, η οποία θα θελήσει να έχει λόγο στην εκλογή του διαδόχου του σε μια προσπάθεια να πάρει με το μέρος της τους εκατοντάδες χιλιάδες χριστιανούς αραβικής καταγωγής που αποτελούν έναν ισχυρό παράγοντα προόδου και ισορροπίας στη Μέση Ανατολή.
Στον γειτονικό Λίβανο, όπου οι Ορθόδοξοι διαθέτουν ισχυρή παρουσία και ο εκάστοτε Μητροπολίτης Βηρυτού αποτελεί τον δεύτερο ισχυρότερο παράγοντα μετά τον Πατριάρχη και το τελευταίο διάστημα έχουν παρουσιαστεί πολλές τάσεις απόσχισης ακόμη και σε εκκλησιαστικό επίπεδο από την γειτονική Συρία.
Στη Ρωσία με την οποία ο μακαριστός Πατριάρχης τηρούσε αναγκαστικά καλές διπλωματικές σχέσεις έως και τα μέσα της δεκαετίας του ’80, όπως και η Συρία άλλωστε, αλλά μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού αλλά και την ανάδειξη του κ.κ. Βαρθολομαίου στον Πατριαρχικό θρόνο της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης ο Ιγνάτιος αποτέλεσε έναν δύσκολο αλλά σε πολλές περιπτώσεις πολύτιμο σύμμαχο για την ελληνόφωνη ορθοδοξία.
Οι Ρώσοι εκτιμάται ότι θα θελήσουν έναν Πατριάρχη που θα βρίσκεται σε άμεση και ανοιχτή επικοινωνία μαζί τους καθώς χρειάζονται κάθε δυνατή στήριξη στις προσπάθειες που καταβάλλουν στη Μέση Ανατολή και ιδιαίτερα στη Συρία την οποία θεωρούν στρατηγικό τους σύμμαχο.
Το Πατριαρχείο Μόσχας τα τελευταία δύο χρόνια οπότε και ξεκίνησαν τα γεγονότα της Αραβικής Ανοιξης έχει αναλάβει δεκάδες πρωτοβουλίες για την στήριξη των χριστιανών της Μέσης Ανατολής ενώ η παρουσία πριν από ένα χρόνο του Πατριάρχη Μόσχας κ. Κυρίλλου στη Δαμασκό και οι συχνές επεμβάσεις του «υπουργού των Εξωτερικών» του Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ κ. Ιλαρίωνα ανανέωσαν και ενίσχυσαν τις σφαίρες επιρροής που διαθέτουν στο Πατριαρχείο Αντιοχείας, όμως ο μακαριστός Ιγνάτιος συνεργαζόταν, όπως λένε συνεργάτες του, μαζί τους χωρίς όμως και να αποδέχεται τα αιτήματά τους.
Σήμερα θεωρείται βέβαιο ότι θα αναμειχθούν άμεσα στην εκλογή του διαδόχου του καθώς το Πατριαρχείο Αντιοχείας αποτελούσε για τους Ρώσους πάντα μια «μικρή πύλη εισόδου» στα λεγόμενα Παλαίφατα Πατριαρχεία – Οικουμενικό, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων – την οποία έχουν απόλυτα ανάγκη τόσο σε διπλωματικό όσο και εκκλησιαστικό επίπεδο και με δεδομένο τις ισχυρές προσωπικότητες του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου και του Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ. Θεόφιλου – που διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο θα επιδιώξουν να στηρίξουν έναν δικό τους άνθρωπο.
Συναγερμός όμως έχει σημάνει και στα αμερικανικά επιτελεία, καθώς ο μακαριστός Πατριάρχης Αντιοχείας απολάμβανε του σεβασμού όλων των κυβερνήσεων της Μέσης Ανατολής. Ο τίτλος άλλωστε που του απέδωσε του «Πατριάρχη των Αράβων» η Πανισλαμική Διάσκεψη που συγκλήθηκε στη Σαουδική Αραβία το 1994 μόνον τυχαίος δεν ήταν.
Και σήμερα η εκλογή του διαδόχου του θα γίνει σε μια εποχή που οι Αμερικανοί χρειάζονται κάθε στήριξη στα γεγονότα που εκτυλίσσονται στη Συρία και ευρύτερα στην περιοχή και ιδιαίτερα των χριστιανών ορθοδόξων που αποτελούν την ισχυρότερη πληθυσμιακά και οικονομικά μειονότητα της Μέσης Ανατολής.
Τα γεγονότα θα παρακολουθήσει από πολύ κοντά και η Ελλάδα. Η Αθήνα το 1979 αντιτάχθηκε άμεσα στην εκλογή του Ιγνατίου γεγονός που προκάλεσε αργότερα πολλά προβλήματα στις σχέσεις με το Οικουμενικό Πατριαρχείο και την Εκκλησία της Ελλάδος και το χάσμα γεφυρώθηκε όταν ο μακαριστός Πατριάρχης μπόρεσε να έρθει σε άμεση επικοινωνία και συνεργασία με τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο αλλά και τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, οι οποίοι έσπασαν τα τεράστια «παγόβουνα» που είχαν προκαλέσει οι άκομψες, όπως χαρακτηρίστηκαν εκ των υστέρων, επεμβάσεις της Αθήνας.
Ο «Φιλορώσος» από του ελληνοφώνους, επειδή σπούδασε Θεολογία στο Ινστιτούτο του Αγίου Σεργίου στο Παρίσι, ο «φιλοαμερικανός» για τον Χαφέζ Αλ Ασαντ γιατί τελείωσε το Αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Λιβάνου, ο άνθρωπος του καθεστώτος, αφού διατέλεσε Μητροπολίτης Λατάκιας, περιοχή από την οποία κατάγεται η οικογένεια Ασαντ και «ανθέλληνας» διότι δεν μιλούσε νέα ελληνικά ενώ ήταν άριστος γνώστης του Αριστοτέλη και του Πλάτωνα, ο μακαριστός Πατριάρχης Ιγνάτιος μέσα από τους «χαρακτηρισμούς» που του αποδόθηκαν δείχνει πόσο γνώριζε να χειρίζεται τις καταστάσεις.
Ολοι τον… χρέωναν σε κάποια άλλη πλευρά. Οι συνεργάτες του όμως γνώριζαν ότι μαχόταν για τη συνέχιση της παρουσίας των Χριστιανών στη Μέση Ανατολή. Εχοντας ως κύριο όπλο την προσωπικότητα του η οποία χάραζε δική της πορεία, το ερώτημα είναι όχι μόνο ποιος θα είναι ο διάδοχος του αλλά και σε ποια πλευρά του πλανήτη θα κοιτάξει… Στη ρωσική ή την αμερικανική; Στη συριακή; Και με την ελληνόφωνη πλευρά, άραγε, τι θα γίνει;
