Είναι άκρως εντυπωσιακά τα όσα συμβαίνουν στις χώρες, στις οποίες το Ισλάμ αποτελεί όχι απλώς την επικρατούσα θρησκεία αλλά την αποκλειστική. Εμείς οι χριστιανοί ή «χριστιανοί» ελάχιστα γνωρίζουμε για τη θρησκεία αυτή. Ακόμη και οι ορθόδοξοι λαοί, οι οποίοι επί αιώνες υποφέραμε υπό την δουλεία λαών με μουσουλμανικό θρήσκευμα, Τούρκων οι Βαλκάνιοι και Τατάρων οι Ρώσοι, δείχνουμε παντελή αδιαφορία να ασχοληθούμε με την πίστη του Μωάμεθ και τις συνέπειές της κατά το παρελθόν, το παρόν αλλά και το μέλλον.
Οι χριστιανοί της Δύσης έβλεπαν διαχρονικά αφ’ υψηλού ως κατά πολύ κατώτερους τους λαούς που ασπάστηκαν το Ισλάμ. Αλλά οι λαοί αυτοί οι εκτός Αραβίας, δηλαδή οι της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, έδωσαν σημαντικούς πολιτισμούς χιλιετίες ενωρίτερα από τον πολιτισμό της Δυτικής Ευρώπης. Ο εξισλαμισμός των λαών αυτών, ενός τμήματος της αχανούς ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (Ρωμανίας), συντελέστηκε λόγω της παρακμής τους, της εμπλοκής τους σε μακρόχρονες αντιπαραθέσεις σε ζητήματα πίστεως, αλλά και στο άκρως αποτελεσματικό όπλο του Ισλάμ: Τη δικαίωση της χρήσης βίας κατά των «απίστων».
Οι δυτικοί γεύθηκαν τη βία του Ισλάμ στην Ισπανία αρχικά. Απέτρεψαν τον κίνδυνο εξάπλωσης του βορειότερα με τη νικηφόρα μάχη στο Τουρ υπό τον Κάρολο Μαρτέλο (732 μ.Χ.). Συγκρούστηκαν στη συνέχεια με μουσουλμάνους ως σταυροφόροι επιτιθέμενοι στους Αγίους Τόπους (1096-1270 μ.Χ.). Κατά τις συγκρούσεις αυτές δείχθηκε η υπερέχουσα βαρβαρότητα των «χριστιανών» έναντι των μουσουλμάνων! Λεηλάτησαν, βίασαν, έσφαξαν, αλλά με το αζημίωτο της ψυχής τους! Οι οικογένειες εκείνων που θανατώθηκαν κατά τις σταυροφορικές εκστρατείες έλαβαν συγχωροχάρτι για τις αμαρτίες που είχαν διαπράξει οι νεκροί τους, που θεωρούνταν στη συνείδηση του λαού μάρτυρες. Οι κληρικοί της εποχής προωθούσαν απόψεις μεταξύ των πολεμιστών όπως ότι δεν έπρεπε να φοβούνται ότι θα τους καταλογιζόταν ως αμαρτία το να σκοτώσουν τον εχθρό του Ιησού Χριστού, ότι ο στρατιώτης του Χριστού μπορεί εκ του ασφαλούς να σκοτώσει και ακόμη περισσότερο να σκοτωθεί και ότι όταν ο στρατιώτης πεθάνει, ωφελεί τον εαυτό του ενώ όταν σφαγιάζει, ωφελεί τον Χριστό.
Πρόσφατα πάπας, διάδοχος εκείνων που εμπνεύστηκαν και ευλόγησαν τις σταυροφορίες, ζήτησε συγγνώμη για τα εγκλήματα που διέπραξαν οι σταυροφόροι κατά ισλαμικών πληθυσμών επιδεικνύοντας φοβερή αγριότητα μάλιστα σε αρκετές περιπτώσεις παρασπονδώντας. Ζήτησε συγγνώμη και από μας για ανάλογη συμπεριφορά προς τους Ρωμηούς κατά τη διάρκεια της Δ΄ Σταυροφορίας, αλλά η ευθύνη για τα τότε συμβάντα βαρύνει πρωτίστως εμάς λόγω της αφροσύνη μας.
Βρήκα κάπου στο διαδίκτυο μια θαυμάσια γελοιογραφία κάθε άλλο παρά για γέλια. Δύο μουσουλμάνοι, ο ένας φανατικός (φονταμενταλιστής) και ο άλλος μετριοπαθής αλληλοϋβρίζονται εκσφενδονίζοντας την ίδια βρισιά: «Είσαι χριστιανός»! Ο πρώτος έχει υπ’ όψη του το Ευαγγέλιο της αγάπης, το οποίο βρίσκεται στον αντίποδα της ισλαμικής βίας. Ο δεύτερος έχει κατά νου τα εγκλήματα των σταυροφόρων και των νατοϊκών στρατευμάτων και ταυτίζει τον φανατικό μ’ αυτούς. Πάντως αυτό μας βοηθά να κατανοήσουμε το χάσμα που υπάρχει στον ισλαμικό κόσμο, χάσμα από το οποίο επωφελούνται και θα επιχειρήσουν να επωφεληθούν στο προσεχές μέλλον ακόμη περισσότερο οι ισχυροί των «χριστιανικών» χωρών.
Στον κόσμο του Ισλάμ, ο οποίος δέχεται και σήμερα τη βία των νέων «σταυροφόρων» της Δύσης και αντιδρά με οργισμένες διαμαρτυρίες και τρομοκρατικά κτυπήματα, συντελείται ένα θαύμα: Η μεταστροφή στη χριστιανική πίστη μικρών ομάδων. Μεταξύ αυτών κάποιοι αποκομίζουν τον στέφανο του μαρτυρίου, όπως οι χριστιανοί κατά τη διάρκεια των ρωμαϊκών διωγμών. Η θέση του Κορανίου είναι σαφής: Θάνατος στον αρνητή της πίστης. Εν γνώσει λοιπόν των συνεπειών κάποιοι μουσουλμάνοι τολμούν και προσέρχονται στην πίστη του Χριστού, η οποία πρωτίστως σήμερα διώκεται στις «χριστιανικές» χώρες. Αναφέρουμε κάποια πρόσφατα παραδείγματα μεταστροφής από το Ισλάμ.
Περασμένο καλοκαίρι. Στην Τυνησία φανατικός ισλαμιστής, οπλισμένος με την πεποίθηση της «θείας εντολής» έκοβε επί δύο λεπτά το κεφάλι συνανθρώπου του, που είχε βαπτιστεί χριστιανός, φωνάζοντας «ο Θεός είναι μεγάλος». Στη συνέχεια πανηγύριζε κρατώντας το λάφυρο στα χέρια του. Μαγνητοσκοπημένες σκηνές του μαρτυρίου μεταδόθηκαν από τηλεοπτικό σταθμό της Αιγύπτου. Ο σχολιαστής συγκλονισμένος αναφώνησε στο τέλος: «Είναι δυνατόν να είναι αυτό το Ισλάμ;». Οι σκηνές του μαρτυρίου ήταν αναρτημένες στο διαδίκτυο, αποσύρθηκαν όμως λόγω της αγριότητας. Βλέπετε οι πολιτισμένοι της Δύσης δεν αντέχουν τη βία, που οι ίδιοι όμως ασκούν καθημερινά σ’ όλη την έκταση του πλανήτη!
Λίγο αργότερα από το προηγούμενο συμβάν πάλι στο διαδίκτυο αναρτήθηκε φωτογραφία, στην οποία εμφανίζεται σταυρωμένος νέγρος χριστιανός, ο οποίος αρνήθηκε το Ισλάμ. Το συμβάν έλαβε χώρα στην Υεμένη και η φωτογραφία δεν έχει ακόμη αποσυρθεί.
Στο Πακιστάν, χώρα φανατικών του Ισλάμ, το 2008 χειροτονήθηκε ο πρώτος ορθόδοξος ιερέας, ο οποίος έλαβε το όνομα Ιωάννης. Η χειροτονία του έγινε εκτός πακιστανικού εδάφους. Ο Ιωάννης Τανβίρ ποιμαίνει σήμερα μικρή κοινότητα ορθοδόξων χριστιανών στη Λαχώρη.
Έγραψα αυτά όχι για να καταγγείλω την αγριότητα του Ισλάμ, αλλά για να δείξω ότι δεν λείπουν και σήμερα μάρτυρες του Χριστού. Αυτοί δίνουν τη μαρτυρία του αίματος υπό συνθήκες, που για μας τους «χριστιανούς» είναι αδιανόητες. Το φονταμενταλιστικό Ισλάμ στην έξοδό από την κοιτίδα του απειλεί αυτή τη φορά την καρδιά της «χριστιανικής» Ευρώπης, η οποία θα καταστεί αναπόφευκτα ισλαμική κατά πλειοψηφία του πληθυσμού περί το τέλος του αιώνα που διανύουμε. Και εκεί στις χώρες, που από αιώνες κυριαρχεί το Ισλάμ υπό διάφορες μορφές, κάποιοι θα προσφέρουν το αίμα τους, για να βλαστήσει το δένδρο της Εκκλησίας. Άραγε εμείς θα υπάρχουμε, για να συζητούμε ακόμη για τα χρέη μας, τη διαφθορά μας, τους επίγειους «σωτήρες» μας;
