Του Γιώργου Χαρβαλιά
Η συζήτηση που γίνεται τις τελευταίες μέρες για το νέο πακέτο μέτρων «προσαρμογής» της ελληνικής οικονομίας, αποδεικνύει αν μη τι άλλο, ότι ο Αντώνης Σαμαράς, περιφρονεί την έννοια του πολιτικού κόστους μπροστά στην εξυπηρέτηση ενός άλλου ευγενέστερου εθνικού σκοπού. Της παραμονής μας δηλαδή στη ζώνη του ευρώ, που κατά την άποψη του πρωθυπουργού, ισοδυναμεί με «σωτηρία της πατρίδας», παρότι αυτό δεν προκύπτει εξ ορισμού…
Ο κ. Σαμαράς λοιπόν, θα μπορούσε να περάσει στην ιστορία ως ο πρώτος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης που λίγες βδομάδες μετά την ορκωμοσία του επέλεξε να προτάξει το «καλό του τόπου», πάνω από την ίδια του την πολιτική καριέρα. Γιατί είναι προφανές ότι μαζί με την…θυσία των συνταξιούχων θυσιάζεται και κάθε φιλοδοξία αξιοπρεπούς εκλογικής επίδοσης της Νέας Δημοκρατίας, με τον ίδιο αρχηγό, στο απώτερο μέλλον.
Αποκλείεται να μην έχουν εξηγήσει στον σημερινό αρχηγό της ΝΔ, οι επιτελείς του Μεγάρου Μαξίμου, ποιοι τον ψήφισαν στις δύο πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις. Και αποκλείεται ο κ. Σαμαράς να μην γνωρίζει ότι πήρε την εκλογική πρωτιά, χάρις στην…ηρωική συνδρομή των ανθρώπων της τρίτης ηλικίας, τις συντάξεις των οποίων ετοιμάζεται να πετσοκόψει. Θεωρώ αδύνατον τέλος οι στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού να μην του έχουν δείξει τις μετρήσεις, όπου σε όλα τα ηλικιακά κοινά προηγείται ο ΣΥΡΙΖΑ έναντι της ΝΔ, εκτός εκείνου των 60…και βάλε, όπου η ΝΔ καταγράφει συντριπτική υπεροχή(Σ.Σ. χάρις σε αυτήν άλλωστε και μόνον εξασφάλισε τις εκλογικές πρωτιές).
Επομένως, ο κύριος πρωθυπουργός έχει πλήρη επίγνωση των πράξεων του. Και αν μη τι άλλο οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε και να του πιστώσουμε καλή θέληση στις προθέσεις του. Αναγκάζεται να αθετήσει τις προεκλογικές του δεσμεύσεις και να περικόψει δαπάνες με επιδρομή στα πενιχρά εισοδήματα τριών εκατομμυρίων συνταξιούχων, της πιο ευάλωτης ίσως πληθυσμιακής ομάδας και της πιο ανήμπορης ταυτόχρονα να αντιδράσει, πριν την ώρα της κάλπης…
Τεράστιο το άμεσο πολιτικό κόστος, αλλά ο πρωθυπουργός ελπίζει να το αναπληρώσει σε επίπεδο υστεροφημίας…Οι συντάξεις θα σφαγιαστούν, αλλά η χώρα θα μείνει στο ευρώ.
Είναι όμως τα πράγματα έτσι; Σίγουρα όχι, αν δει κανείς το ζήτημα αυστηρά λογιστικά. Το περίφημο πακέτο μέτρων των 11,6 δις, αν εξαιρέσει κανείς τα οριζόντια ψαλίδια σε μισθούς και συντάξεις που μπορούν πράγματι να εξοικονομήσουν περίπου 6 δις, είναι κυριολεκτικά στον αέρα. Το υπόλοιπο μισό των «μέτρων» αποτελεί κλασικό ευχολόγιο για δήθεν δράσεις νοικοκυρέματος της κρατικής μηχανής, παραπέμποντας ευθέως στα…μπακαλοτέφτερα του Παπακωσταντίνου με τα Μεσοπρόθεσμα. Πρόκειται δηλαδή για έναν αχταρμά…ευσεβών πόθων που θέλουν την Ελλάδα να μεταμορφώνεται σε Ελβετία μέσα σε μία διετία και αποτυπώνονται αριθμητικά στο χαρτί με παντελώς αυθαίρετο τρόπο.
Την ίδια ακριβώς συνταγή ακολούθησε και ο Παπακωσταντίνου, μέχρι να καταλάβουν οι Τροικανοί ότι τους εξαπατούσε. Πόσες φορές τα τελευταία χρόνια δεν ακούσαμε μπαρούφες για εξοικονόμηση εκατοντάδων εκατομμυρίων από μείωση και «εξορθολογισμό» λειτουργικών δαπανών σε ΔΕΚΟ, από την καθιέρωση ηλεκτρονικού συστήματος προμηθειών στο δημόσιο, από συγχωνεύσεις και καταργήσεις οργανισμών. Δυστυχώς τα ίδια χιλιοειπωμένα στερεότυπα, περιλαμβάνονται στα σενάρια και αυτής της κυβέρνησης…
Υπό φυσιολογικές συνθήκες λοιπόν, η Τρόικα πρέπει να πετάξει στο καλάθι των αχρήστων τα μέτρα…δυνητικής απόδοσης που συνθέτουν τουλάχιστον το μισό του πακέτου. Ωστόσο δεν φαίνεται ότι η αξιολόγηση θα είναι γίνει με αμιγώς λογιστικούς όρους. Θα περιέχει πολιτικά κριτήρια έτσι όπως αυτά υπαγορεύονται από τους πολιτικούς προϊσταμένους των κυρίων με τά κουστούμια.
Όλα θα κριθούν εν τέλει από τις αποφάσεις του Βερολίνου. Και ο Αντώνης Σαμαράς υποστηρίζει ότι…το γερμανικό καράβι άλλαξε ρότα. Οπότε σε αυτή τη φάση θα συγχωρεθεί η…μπακαλο-λογιστική του προγράμματος, θα δοθεί η δόση, ίσως και η επιμήκυνση. Μόνο που πριν την επιμήκυνση, κύριε πρωθυπουργέ, οι συνταξιούχοι θα χρειαστούν…προσθετικά μέλη.
(δημοσιεύεται στον ‘Τύπο της Κυριακής”)
