Πήγαν δεκάδες Κομοτηναίοι και Ξανθιώτες με Ι.Χ. αλλά και οργανωμένες εκδρομές με λεωφορείο κι έκαναν πάνω από 3,5 ώρες για να προσκυνήσουν στον τάφο του – Ο γέροντας είχε αποβιώσει το 1994 και κάνει συνεχώς θαύματα που περιγράφονται και στο ίντερνετ
Στην μονή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου και του Αγίου Αρσενίου στην Σουρωτή Θεσσαλονίκης που φιλοξενούσε τις τελευταίες ώρες της ζωής του τον γέροντα Παϊσιο, όπου είναι ο τάφος του λιτός απέριττος τελέσθηκε φέτος η επιμνημόσυνη δέηση παρουσία χιλιάδων πιστών. Πολλοί προσκυνητές προερχόταν από Κομοτηνή και Ξάνθη που έσπευσαν με Ι.Χ. με λεωφορεία ενώ πάνω από 30.000 πιστοί έδωσαν το παρόν τους στην αγρυπνία, την λειτουργία και την επιμνημόσυνη δέηση αδιαφορώντας για την αφόρητη ζέστη που επικρατούσε εκείνη την ώρα στην περιοχή.
Βιβλία του γέροντα Παϊσίου με το έργο και τις προφητείες του κυκλοφορούν σε όλη την Ελλάδα, έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες ενώ στον τάφο του καταλήγουν πιστοί από την Ελλάδα και το εξωτερικό για να αντλήσουν δύναμη και κουράγιο να αισθανθούν την στοργική του στήριξη και να βιώσουν αληθινά θαύματα που γίνονται και στις μέρες μας. Όπως είπαν μοναχές που ήταν στο εκθετήριο της μονής πέρασαν πάνω από 30.000 πιστοί ενώ εξαντλήθηκαν κομποσκοίνια και εικονίτσες, αφού ο κόσμος φέτος ήταν πολλαπλάσιος σε σχέση με πέρυσι.
Από την Κομοτηνή η Λαμπρινή Τερζούδη που ακολούθησε το λεωφορείο της Ξάνθης, μας είπε ότι χρειάστηκαν τουλάχιστον 3,5 ώρες αναμονής για να προσκυνήσει στο τάφο όπου περίμεναν απ΄ όλη την Ελλάδα από Κέρκυρα, Καστοριά Ζάκυνθο, Κοζάνη, γυναίκες έφηβοι, ηλικιωμένοι την σειρά τους στωικά για να προσκυνήσουν και να ανάψουν το κερί τους. Συλλειτούργησαν τρεις μητροπολίτες ενώ ο κόσμος παρακολουθούσε από τα μεγάφωνα την λειτουργία. Στο μοναστήρι οι 80 μοναχές όλες νεότατες και φρόντισαν ώστε οι πιστοί να πάρουν άρτο και αναψυκτικό ενώ αποφεύχθηκαν τα κόλλυβα για τον κίνδυνο αλλοίωσης από την υπερβολική ζέστη.
Ο Μοναχός Παΐσιος έλεγε πριν από χρόνια προφητικά: “Διανύουμε μία από τις δυσκολότερες εποχές που πέρασε ποτέ η χώρα μας …Δυστυχώς, καλούμαστε να επιβιώσουμε μέσα από καταστάσεις που ποτέ δεν είχαμε φανταστεί, τόσο ψυχοφθόρες που το αποτέλεσμα όλων αυτών των σκληρών δοκιμασιών των Ελλήνων είναι συχνά η κατάθλιψη, η απομόνωση και οι αυτοκτονίες. Ωστόσο, μέσα από κάθε δυσκολία πρέπει όλοι να θυμόμαστε πάντα πως, κάθε φορά προκύπτει κάτι νέο, γεννιέται κάτι πιο δυνατό και πιο ελπιδοφόρο αρκεί να μην ξεχνάμε τη βασικότερη προϋπόθεση για να συμβεί αυτό: Οι θυσίες μας, οι κόποι μας, ανυψώνουν την ανθρωπιά μας και η ανθρωπιά μας και μόνο μπορεί να μας οδηγήσει στην άκρη του σκοτεινού αυτού τούνελ που διαβαίνουμε. Πώς είναι δυνατόν να προστατεύσουμε την ανθρωπιά μας; Επενδύοντας στην καρδιά μας… Γιατί εμείς οι Έλληνες είμαστε πλούσιοι σε συναισθήματα, έχουμε ακόμη αντοχή διότι φυλάμε καλά την καρδιά μας».
