«Ο κόσμος αντιμετωπίζει τα φτωχά παιδιά σαν σκουπίδια. Ο κόσμος αντιμετωπίζει τα πλούσια παιδιά σαν χρήματα» σημείωνε ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο.
Κάπου κάπου όμως υπάρχουν κάποια παιδιά που κατορθώνουν να αναστρέψουν την εικόνα που έχει για εκείνα ο κόσμος και να τη σχεδιάσουν από την αρχή. Με άλλα χρώματα. Τότε δεν αντιμετωπίζονται πια ως απορρίμματα ή ως χαρτονομίσματα, αλλά αίφνης ως θαύματα.
Αυτή είναι η περίπτωση της Ντάουν Λότζινς με τα μακριά καστανόξανθα μαλλιά της και τα σκουρόχρωμα γυαλιά της, που με την πρώτη ματιά θυμίζει σε πολλούς την Εϊβριλ Λαβίν. Μονάχα που η ζωή της δεν έχει καμία σχέση με εκείνη μιας ποπ σταρ. Κάθε άλλο.
Η Ντάουν -τελειόφοιτη λυκείου και αριστούχος- μεγάλωσε σε μια παράγκα στη Βόρεια Καρολίνα, δίχως ηλεκτρικό ρεύμα και δίχως τρεχούμενο νερό. Στην πραγματικότητα ήταν παιδί άστεγων γονιών που φιλοξενούνταν ενίοτε στους παππούδες. Κάποιες φορές περνούσαν ημέρες μέχρι και εβδομάδες δίχως να έχει πρόσβαση σε ένα λουτρό. Αργότερα έμαθε να διανύει καθημερινά, μαζί με τον αδελφό της Σέιν, μια απόσταση 20 λεπτών για να φτάσει στα δημόσια λουτρά, έτσι ώστε να μπορέσει να πάει στο σχολείο καθαρή και ευπρεπής.
Η δική της οδύσσεια δεν περιοριζόταν σε ένα «ταξίδι ανέχειας» με μικρές ή μεγάλες καθημερινές μάχες επιβίωσης. Η Ντάουν μεγάλωσε με εξαρτημένους από τα ναρκωτικά γονείς, που συχνά γίνονταν «κακοποιητικοί». Μέχρι που πριν από έναν χρόνο την εγκατέλειψαν. Τότε η Ντάουν έμεινε μόνη και επισήμως «δίχως σταθερή κατοικία». Είχε μάθει όμως από νωρίς να στριμώχνει τη ζωή και όνειρά της μέσα σε μια σχολική σάκα. Δίχως να τα τσακίζει.
Προτεραιότητά της ήταν η ανεύρεση εργασίας. Τότε ανέλαβε την καθαριότητα του λυκείου όπου φοιτά. Φτάνει στο σχολείο πριν από την ανατολή του ηλίου, αρκετή ώρα πριν από την έναρξη των μαθημάτων, με σκούπα και φαράσι, προτού πιάσει το μολύβι και το τετράδιο. Τίποτε από αυτά δεν την εμποδίζει να είναι η πρώτη στην τάξη της. Τίποτα δεν την αποθάρρυνε από το να κυνηγήσει το όνειρο ανώτερων σπουδών. Ούτε και να γίνει δεκτή ως αριστούχος από τα καλύτερα αμερικανικά πανεπιστήμια, όπως το Χάρβαρντ!
Είχε μάθει άλλωστε να κοιτάζει μόνο ψηλά. Τι άλλο άλλωστε να αγναντεύει κανείς, όταν ζει με στέγη… τα άστρα;
