Με την πραγματική οικονομία να βρίσκεται πλέον στα όρια του κραχ, τα έσοδα να βαδίζουν από το κακό στο χειρότερο, τις επιχειρήσεις να μην μπορούν να αντεπεξέλθουν σε στοιχειώδεις υποχρεώσεις και τις τράπεζες να δηλώνουν σχεδόν παντελή έλλειψη ρευστότητας, στις Βρυξέλλες διαμορφώνονται τρία πιθανά σενάρια για την επόμενη ημέρα της Ελλάδας.

Η παραοικονομία διογκώνεται και η στάση πληρωμών μεταξύ όλων των παραγόντων της οικονομίας επεκτείνεται.

Η πιο χαρακτηριστική ένδειξη επιταχυνόμενης αποσάθρωσης είναι τα δημόσια έσοδα, τα οποία τις πρώτες μέρες του Μαΐου, εμφάνιζαν μικρή άνοδο σε σχέση με την αντίστοιχη περσινή περίοδο, ενώ αμέσως μετά τις εκλογές πήραν απότομα την κατιούσα. Στο τέλος του δεύτερου δεκαημέρου η μείωση είχε πάρει διαστάσεις κατάρρευσης, φτάνοντας το 20%.

Στους φορολογούμενους που δεν μπορούν να εξυπηρετήσουν τις φορολογικές τους υποχρεώσεις προστίθενται αυτοί που εξαιτίας των απρόβλεπτων εξελίξεων προτιμούν να διατηρήσουν την όποια ρευστότητα τους, αναβάλλοντας τις πληρωμές προς το Δημόσιο ή απλώς φοροδιαφεύγοντας.

Το Δημόσιο από την πλευρά του έχει αναστείλει την εξόφληση των υποχρεώσεων του προς τον ιδιωτικό τομέα προκειμένου να διατηρήσει ταμειακά διαθέσιμα για να καλύψει βασικές ανάγκες, όπως η καταβολή μισθών και συντάξεων για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο διάστημα.

Το ευνοϊκό σενάριο προβλέπει τη συγκρότηση κυβέρνησης που θα έχει ως βασική στρατηγική την εφαρμογή του προγράμματος προσαρμογής και θα της διασφαλίζεται υπό όρους, η δυνατότητα παράτασης της μείωσης του ελλείμματος και η διοχέτευση επιπλέον αναπτυξιακών κονδυλίων.

Το κακό σενάριο, σύμφωνα με δημοσίευμα της “Καθημερινής της Κυριακής“, προδιαγράφει το “διαζύγιο” της χώρας με την Ευρωζώνη, σε περίπτωση εκλογής κυβέρνησης που δηλώνει ότι δεν προτίθεται ή δεν δύναται να εφαρμόσει το Μνημόνιο.

Σε αυτή την περίπτωση, η Ελλάδα “κόβεται” στην επόμενη αξιολόγηση της τρόικας, οι δόσεις σταματούν, η ρευστότητα από το Ευρωσύστημα μειώνεται και η σταδιακή απεμπλοκή της χώρας από το ευρώ αρχίζει.

Το χειρότερο, τέλος, σενάριο όλων είναι αυτό κατά το οποίο προκύπτει κυβέρνηση που όχι μόνο θα καταγγείλει τη σύμβαση, αλλά θα ανατρέψει και τα μέτρα που έχουν ληφθεί.