Όταν η Λησμοσύνη θεωρείται αναγκαία στην πρόοδο των λαών
Πραγματικά φοβάμαι εκείνη την μέρα που η λέξη γενοκτονία θα θεωρείται φασιστική και απαγορευμένη.
Εκείνη την μέρα που ο συνωστισμός της Σμύρνης θα εθεωρείτο αυταπόδεικτο γεγονός,που ο Κολοκοτρώνης,ο Μελάς,ο Αυξεντίου
θα παρουσιάζονται ως παραφωνίες σε ένα σύστημα καταγραφής της ιστορίας στα μέτρα των σύγχρονων γεωπολιτικών συγκυριών.
Τι σχέση έχει η ιστορία με την λησμοσύνη; Έννοιες αντίθετες και ομως κάποιοι “φωτισμένοι” προσπαθούν να τις συμφιλιώσουν, διαστρέφοντας ουσιαστικά την γλώσσα.
Η ιστορία δεν είναι ενα χαρτί, που κάποιος παίρνει μια γόμμα και σβήνει τα γεγονότα, γιατί περι γεγονότων μιλάμε,γεγονότων με στοιχεία τεκμηριωμένα. Είναι καταγεγραμμένη στην μνήμη του κάθε λαού, στις παραδόσεις του, ακόμα και στην γλώσσα του.
Δεν υπάρχει λαός χωρίς ιστορία, δεν υπάρχει ιστορία χωρίς γεγονότα και δεν υπάρχουν γεγονότα χωρίς ανθρώπους.
Παραγράφοντας την ιστορία και προώθωντας την λήθη κάποιων γεγονότων, παραγράφεις και τους ανθρώπους.
Και όσον αφορά την γενοκτονία των Ποντίων παραγράφουν 335.000 ψυχές ανθρώπων. Μπορείτε να το αντιληφθείτε;
Φονεύθηκαν 335.000 άνθρωποι και κάποιοι αρνούνται καν να τιμήσουν την μνήμη τους. Οχι πως είναι άξιοι να τιμήσουν αυτούς τους ανθρώπους.
Το ελληνικό κράτος αναγνώρισε επισήμως την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου μόλις το 1994, μετά απο πολλούς αγώνες.
Τα τεκμήρια αδιάσειστα κυρίως απο ξένους παρατηρητές που βρισκόντουσαν στην περιοχή.
Βρετανός αρμοστής στην Κωνσταντινούπολη σερ Horace Rumbold πληροφορεί τον υπουργό Εξωτερικών Curzon:
«Οι Τούρκοι φαίνεται ότι δρουν βάσει προμελετημένου σχεδίου για την εξόντωση των μειονοτήτων…
Όλοι οι άνδρες ηλικίας άνω των 15 ετών της περιφερείας Τραπεζούντος και της ενδοχώρας εκτοπίστηκαν στα εργατικά τάγματα του Ερζερούμ, Καρς και Σαρήκαμις».
O Βρετανός πρωθυπουργός Λόιντ Τζορτζ προβαίνει σε δημόσιες δηλώσεις στη Βουλή των Κοινοτήτων (House of Commons. The Parliamentary Debates), Fifth Series, τόμ. 157): «…(στον Πόντο) δεκάδες χιλιάδες (Έλληνες) άνδρες,
γυναίκες και παιδιά απελαύνονταν και πέθαιναν. Ήταν καθαρή ηθελημένη εξολόθρευση.
Στις 16 Iουλίου 1916 ο Γερμανός πρόξενος της Aμισού Kückhoff έγραφε στο υπουργείο Eσωτερικών, στο Bερολίνο: «Aπό αξιόπιστες πηγές ολόκληρος ο ελληνικός πληθυσμός της Σινώπης και της παραλιακής περιοχής της επαρχίας Kαστανομής έχει εξοριστεί.
Eξορία και εξολόθρευση είναι στα τουρκικά η ίδια έννοια, γιατί όποιος δε δολοφονείται, πεθαίνει ως επί το πλείστον από τις αρρώστειες και την πείνα….
Στις 19.12.1916 και στις 2.1.1917 ο Aυστριακός πρεσβευτής της Kωνσταντινουπόλεως Pallavicini περιέγραψε στη Bιέννη τα τελευταία γεγονότα του Πόντου που αναφέρονταν στη μαρτυρική Aμισό: «11 Δεκεμβρίου 1916. Λεηλατήθηκαν 5 ελληνικά χωριά, κατόπιν κάηκαν. Oι κάτοικοι εκτοπίστηκαν. 12 Δεκεμβρίου 1916. Στα περίχωρα της πόλης καίγονται χωριά. 14 Δεκεμβρίου 1916. Oλόκληρα χωριά καίγονται μαζί με τα σχολεία και τις εκκλησίες. 17 Δεκεμβρίου 1916. Στην περιφέρεια Σαμψούντας έκαψαν 11 χωριά. H λεηλασία συνεχίζεται. Oι χωρικοί κακοποιούνται. 31 Δεκεμβρίου 1916. 18 περίπου χωριά κάηκαν εξ ολοκλήρου. 15 εν μέρει. 60 γυναίκες περίπου βιάστηκαν. Eλεηλάτησαν ακόμη και εκκλησίες».
Από εφημερίδες της εποχής
Μπορεί οι περισσότεροι που το διαβάζετε αυτό να μην είστε Πόντιοι, δεν έχει σημασία, είστε Έλληνες και ένα κομμάτι του Ελληνισμού εξοντώθηκε εγκληματικώς.
Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μην λησμονηθεί ποτέ η μνήμη τους και να μην αφήσουμε τους υπόλοιπους να τους διαγράψουν απο την ιστορία του λαού μας.
Ας συμμετάσχουμε όλοι ως ελάχιστο φόρο τιμής και μνήμης των 353.000 αθώων θυμάτων της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού:
