Το μοναδικό συγκρότημα από το ροκ πάνθεον που δεν διέκοψε ποτέ μέχρι σήμερα τη δράση του, γιορτάζει το ιωβηλαίο του με μια σειρά εκδηλώσεων και κυκλοφοριών, ζητώντας και τη συνδρομή των οπαδών
Οι Rolling Stones ζητούν τη βοήθειά μας και κάθε προσφορά δεκτή. «Γιορτάζουμε τα 50 χρόνια μας και πολλά συναρπαστικά πράγματα πρόκειται να συμβούν», λένε. «Θα εκτιμούσαμε ιδιαίτερα γι’ αυτό τη συμβολή σας. Τυχαίνει να έχετε σπάνιο υλικό; Φωτογραφίες που τραβήξατε από συναυλία ή από κάπου αλλού; Βίντεο από ερασιτεχνική κάμερα ή ό,τι άλλο; Αν πιστεύετε ότι κρατάτε κάποιο σουβενίρ από την ιστορία μας, θα χαρούμε πολύ αν επικοινωνήσετε μαζί μας… Με αγάπη, Μικ, Κιθ, Τσάρλι, Ρόνι».
Και βέβαια θα χαρούν. Ακόμη και το πιο μικρό κομμάτι από μια τόσο μεγάλη ιστορία είναι ανεκτίμητο. Οι Rolling Stones γιορτάζουν μισό αιώνα ζωής ανατρέποντας εμβληματικά τους βασικούς κανόνες ροκ, που γεννήθηκε – και μεγάλωσε – σαν επαναστατική μουσική των νέων. Μαζί με τους Stones σήμερα γιορτάζουν οι νέοι όλων των ηλικιών καθώς η νοσταλγία κινεί πια τη μηχανή του ροκ πιο αποτελεσματικά και από τις κιθάρες.
Ο Μικ Τζάγκερ, για παράδειγμα, πρωταγωνιστεί στο «Move Like Jagger», πολύ ωραίο τραγούδι και μεγάλη επιτυχία τελευταία των Maroon 5 με τη συμμετοχή της Κριστίνα Αγκιλέρα. Επίσης ο Μικ κάνει την εμφάνισή του στο «Τ.Η.Ε» του Γουίλ Αϊ Εμ, μαζί με την Τζένιφερ Λόπεζ, σαν να ανήκει σε αυτό το μοντέρνο χορευτικό ποπ σκηνικό. Οταν δεν παίζει με το άλλο του συγκρότημα, τους SuperHeavy, εξάλλου, παίζει με τα «παιδιά» και τον Πρόεδρο Ομπάμα. Είπε κανείς πως η ζωή του ροκ σταρ είναι εύκολη;
Οι εορταστικές εκδηλώσεις για τα 50χρονα πάντως συμπίπτουν με καινούργιο δίσκο (ετοιμάζεται) και με περιοδεία (αναβάλλεται για του χρόνου). Βιάζεται κανείς; Στον μισό αιώνα που συμπληρώνουν, ποιος ο λόγος να ασκηθούν πιέσεις; Η αλήθεια είναι πως υπήρξε ένα μικρό πρόβλημα με την υγεία του Κιθ (μη τον φοβάσαι τον Κιθ!), που φάνηκε όμως πως δεν ήταν τελείως έτοιμος για να βγει τώρα στους δρόμους. Από τότε που είχε πέσει από το δέντρο (στα Φίτζι το 2006, σε ένα μικρό διάλειμμα διακοπών εν μέσω της Bigger Bang περιοδείας) και ύστερα από κάποιες χλιαρές εμφανίσεις που ακολούθησαν, ο Κιθ άφησε για λίγο την κιθάρα να ξεκουραστεί. Για να επιστρέψει η ομάδα δυνατά πάλι στο γήπεδο, χρειάζεται προπόνηση, φυσική κατάσταση, ζέσταμα και όλα αυτά χρειάζονται λίγο χρόνο.
Ο Κιθ Ρίτσαρντς λοιπόν βαφτίζει «έτος Rolling Stones» τo 2013 που τον διευκολύνει και καλύτερα αφού, όπως λέει, ήταν τον Ιανουάριο του 1963 που ήρθε μαζί τους και ο Τσάρλι Γουότς. Ο Τσάρλι θα το εκτιμήσει ιδιαίτερα. Και αν είναι του χρόνου, που θα βγουν πάλι περιοδεία, ακούγεται πολύ πιθανό πως θα έχουν και τον Μπιλ Γουάιμαν μαζί (είπε ο Κιθ για να ενισχύσει τα επιχειρήματά του).
Ηταν Απρίλιος του 1962, όταν οι δυο παλιοί συμμαθητές, ο Μικ Τζάγκερ και ο Κιθ Ρίτσαρντς, μαζί με τον Μπράιαν Τζόουνς, τον Ιαν Στιούαρτ και λίγο αργότερα τον μπασίστα Μπιλ Γουάιμαν και τον ντράμερ Τσάρλι Γουότς έγραψαν την αρχή σε αυτό που θα γινόταν στη συνέχεια το μεγαλύτερο συγκρότημα στην ιστορία του ροκ εν ρολ. Τελεία.
Τα αρχεία λοιπόν άνοιξαν. Η γενιά του YouTube κάνει ήδη βουτιές σε αυτά και η παλιοσειρά χαίρεται που το «Satisfaction» κάνει ακόμη καριέρα. Καμία έκπληξη ώς εδώ. Η ποπ κουλτούρα που δημιουργικά αναπαράγει το παρελθόν της – τα μεγάλα ονόματα είναι γερά brand names και χρυσό κλειδί της επικοινωνίας – αγκαλιάζει τις επετείους σαν το καλύτερο δώρο.
Γι’ αυτό, πρώτα από όλα, οι Stones φρόντισαν να ξεκλειδώσουν τα σεντούκια με τους παλιούς θησαυρούς και να βγάλουν στο σάιτ τους (www.rollingstones.com) ενθύμια και ιστορικές στιγμές στις οποίες έχουν αποκτήσει πρόσβαση οι φαν του συγκροτήματος σε όλο τον κόσμο.
Ενας από αυτούς τους θησαυρούς, και το θρυλικό bootleg («παράνομη» ηχογράφηση, η οποία έγινε με τον χρόνο σπάνιο απόκτημα για όποιον την έβρισκε) που έχει μείνει στην ιστορία σαν «H Παρασκευή του Λος Αντζελες» (LA Friday) και που, αν και με λάθος τίτλο, όπως μαθαίνουμε τώρα από επίσημα χείλη – η ηχογράφηση δεν έγινε Παρασκευή, αλλά Κυριακή, στις 13 Ιουλίου του 1975 -, ήταν μια συναυλία που άξιζε κανείς να θυμάται. Το συγκεκριμένο λάιβ ήταν μέρος της περιοδείας τους Tour of the Americas, αυτής που είχε ξεκινήσει με την μπάντα να παίζει κατά μήκος της Πέμπτης Λεωφόρου στη Νέα Υόρκη, πάνω σε μια καρότσα φορτηγού, παρουσιάζοντας εκεί τον καινούργιο τους κιθαρίστα Ρόνι Γουντ.
Για όσους αισθάνονται όμως λιγότερο Ιντιάνα Τζόουνς για αρχαιολογικές ανασκαφές και περισσότερο θεατές της ιστορίας, το καλύτερό τους έρχεται με ένα νέο ντοκιμαντέρ που βγαίνει το φθινόπωρο σε σκηνοθεσία του Μπρετ Μόργκεν, ο οποίος είχε κάνει το «The Kid Stays in the Pictures» και ένα αξιόλογο ντοκιμαντέρ για τη μαύρη μουσική της Αμερικής.
O σκηνοθέτης υπόσχεται για το νέο πρότζεκτ – αυτό των Stones – πως θα φέρει στην οθόνη υλικό που δεν έχουμε ξαναδεί. 80% καινούργια πράγματα. Είναι η πρώτη φορά – σημειώνει ο Μόργκεν – που κάποιος λέει όλη την ιστορία αφηγηματικά από την αρχή. Και όλοι δίνουν συνεντεύξεις. Υπάρχουν άραγε ιστορίες για τους Rolling Stones που δεν έχουν ειπωθεί; Υπάρχουν, λένε από μέσα. Και καλό είναι να τις πούμε τώρα πριν αρχίσουν ένας ένας όλοι όσοι ήταν εκεί να ξεχνάνε.
Ροκ μυθολογία και μπίζνες
Ένα μέρος της επιχείρησης-νοσταλγίας, βέβαια, είναι και το παρόν των Stones. Oι οποίοι εξακολουθούν να κάνουν αυτό που πάντα έκαναν, να παίζουν τη μουσική τους με βάση τα αυθεντικά μπλουζ, ακούγοντας Μάντι Γουότερς και τις κυκλοφορίες της Chess Records, είναι οι ίδιοι οι Rolling Stones, με τη διαφορά πως ο κόσμος γύρω δεν είναι πια ο ίδιος. Γεγονός που τους κάνει ενίοτε να φαίνονται σαν μια παρωχημένη κομπανία, διατηρητέο μνημείο του ροκ, ένας ιστορικός θίασος που κόβει όμως ακόμη εισιτήρια και γίνεται μπεστ σέλερ στις εκδόσεις. Οπως έγινε πρόσφατα η αυτοβιογραφία του Κιθ Ρίτσαρντς, την οποία σύντομα θα διαβάσουμε και στα ελληνικά: η αλήθεια, κατά τον Κιθ.
Οι έλληνες φαν των Stones που θα σπεύσουν σε λίγο να απολαύσουν το βιβλίο με τη ζωή του Ρίτσαρντς, σίγουρα θα χαίρονταν πολύ και με μια άλλη κυκλοφορία: «The True Adventures of the Rolling Stones» («Οι πραγματικές περιπέτειες των Rolling Stones») του Στάνλεϊ Μπουθ, ο οποίος είχε περάσει στον στενό κύκλο των φίλων του συγκροτήματος από το 1968, λίγο μετά τον θάνατο του Μπράιαν Τζόουνς (μια ταινία με θέμα τη ζωή του Τζόουνς, που βρέθηκε νεκρός στην πισίνα, είναι επίσης στο πρόγραμμα).
Ο Μπουθ ήταν παρών και έζησε μαζί τα άγρια χρόνια των Stones και λέει την ιστορία σε πρώτο πρόσωπο. Ανάμεσα σε αυτά που καταγράφει, και η μαρτυρία του από το Φεστιβάλ του Αλταμοντ που διοργάνωναν οι Stones και που κατέληξε σε συμπλοκές, ξύλο και επεισόδια και, τελικά, στον θάνατο ενός θεατή, του Μέρεντιθ Χάντερ. Εκείνη η στιγμή – όπως έχουν πει πολλοί – έγραφε συμβολικά το τέλος της αθωότητας και της ελευθερίας που χαρακτήριζαν τη δεκαετία του ’60. Το βιβλίο του είναι για την κριτική «ένα από τα καλύτερα που έχουν γραφτεί για τους Stones», για τον ίδιον τον συγγραφέα ωστόσο αυτό που μετράει είναι πως βρισκόταν εκεί και μπόρεσε να πει την ιστορία έτσι όπως ακριβώς έγινε. Αυτόπτης μάρτυρας της εποχής του «Let It Bleed» και του «Sticky Fingers», παρότι το βιβλίο κυκλοφόρησε αρκετά χρόνια αργότερα, το 1984, και μάλιστα με τίτλο που δεν συμπάθησε ποτέ ο συγγραφέας: «Xόρεψε με τον διάβολο» (για τον οποίο διάβολο είχαν μια… συμπόνια οι Rolling Stones – στο «Sympathy for the Devil» που βγήκε το 1968, ένα σούπερ κλασικό και ευρείας χρήσεως κομμάτι).
Οταν ένα ροκ συγκρότημα βέβαια φτάνει να γιορτάζει τα πενήντα χρόνια δράσης, θα πρέπει (μέσα του τουλάχιστον) να έχει απαντήσει στο «καυτό» ερώτημα μήπως είναι λίγο… μεγάλο πια για ροκ εν ρολ. Είναι, αλλά πώς σταματάς τους Rolling Stones; Πώς χαλάς μια ομάδα που κερδίζει; Πώς κλείνεις μια τόσο κερδοφόρα επιχείρηση; Αν είναι να μπει τέλος στο μεγαλύτερο συγκρότημα του ροκ, ας πάρει άλλος την ευθύνη.
