Και μετά από κάποια χρόνια, παραμονές των Άγιων Ημερών του ορθόδοξου Πάσχα του 2012, αλλά και των εθνικών εκλογών (τυχαίο; δε νομίζω), θυμηθήκαμε ένα πρωί ότι στη Χώρα μας υπάρχει έντονο πρόβλημα με τους οικονομικούς μετανάστες που ζουν στον τόπο μας χωρίς να έχουν εξασφαλίσει τις αναγκαίες νόμιμες διατυπώσεις.
Η απόφαση της Συγκυβέρνησης για άμεση αποκατάσταση του κέντρου της Αθήνας με τη σύλληψη, μεταφορά και κράτηση όσων αλλοδαπών παράνομα διαβιούν σε αυτό, σε εγκαταλελειμμένα στρατόπεδα με πρώτο αυτό της Νεάπολης Κοζάνης, ξεσήκωσε πληθώρα δικαιολογημένων αντιδράσεων και στην ουσία ακυρώθηκε εν τη γενέσει της.
Άνοιξε όμως και τη συζήτηση για ένα πρόβλημα που είτε μας αρέσει είτε όχι ΥΠΑΡΧΕΙ, μας αφοράΟΛΟΥΣ και πρέπει επιτέλους να ΛΥΘΕΙ.
Εκπροσωπώντας τους εργαζόμενους αστυνομικούς των Γρεβενών, ανθρώπους οι οποίοι βιώνουν καθημερινά περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στην τοπική κοινωνία το τι σημαίνει μεταναστευτικό πρόβλημα, θα ήθελα να καταθέσω στον δημόσιο διάλογο κάποιες προσωπικές μου σκέψεις ώστε να βοηθήσω όσο μπορώ στην διεξαγωγή του, μιας και ούτως ή άλλως η συνδικαλιστική μας άποψη εκφράστηκε κρυστάλλινα και ομόφωνα προς πάσα κατεύθυνση με το από 22-03-2012 ομόφωνο Ψήφισμα των Ενώσεων Αστυνομικών Υπαλλήλων Δυτικής Μακεδονίας.
Είναι σαφές, ότι η κράτηση των ανθρώπων αυτών σε οποιουδήποτε τύπου εγκαταστάσεις οι οποίες εννοείται ότι πρεσβεύουν τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Χώρας μας, δεν είναι η λύση του προβλήματος, αλλά τμήμα αυτής και κατά την ταπεινή μου γνώμη πολύ μικρό, πλην όμως απαραίτητο.
Είναι ακόμη πιο ξεκάθαρο, ότι η δημιουργία των εν λόγω κέντρων κράτησης δυναμικότητας τουλάχιστον χιλίων ατόμων, θα πρέπει οπωσδήποτε να τυγχάνει της αποδοχής των τοπικών κοινωνιών.
Λίγα χιλιόμετρα μακριά από τη Νεάπολη Κοζάνης που εξακολουθεί να αντιστέκεται σθεναρά, η τοπική κοινωνία της Δεσκάτης δια των εκπροσώπων της, είπε το μεγάλο και πανελληνίως δυσεύρετο ναι, κάνοντας την υπέρβαση με γνώμονα κυρίως τα υποσχεθέντα αντισταθμιστικά οφέλη ανάπτυξης σε ένα μαραζωμένο τόπο που ήρθε σε αυτή τη θέση με ευθύνη όχι όμως των κατοίκων του, αλλά αυτών που διαχρονικά υπόσχονται…
Φυσικά και αποτελούν σημαντικό δέλεαρ για την συγκεκριμένη περιοχή, η ίδρυση Αστυνομικού Τμήματος με εκατόν πενήντα αστυνομικούς, η απασχόληση προσωπικού SECURITY για την διασφάλιση της τάξης εντός του κέντρου κράτησης, η τροφοδοσία από τοπικά καταστήματα και διάφορα άλλα που τυχόν δεν γνωρίζουμε μιας και θεσμικά ουδέποτε κληθήκαμε να συμμετάσχουμε στη λήψη των αποφάσεων.
Δυστυχώς όμως, η εμπειρία μας από τη λειτουργία μιας ανάλογης δομής, της πολυδιαφημισμένης Φυλακής υψίστης ασφαλείας στο Φελλί Γρεβενών στην οποία κρατούνται επτακόσια άτομα, άλλα έχει δείξει…
Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι:
Στα τρία και πλέον χρόνια λειτουργίας της εν λόγω Φυλακής, η Αστυνομική Διεύθυνση Γρεβενών έχει την ίδια δύναμη αστυνομικών που είχε και πρότερα, ενώ παράλληλα : σχεδόν διαλύθηκαν από προσωπικό και τα τρία Τμήματα Δίωξης Λαθρομετανάστευσης ώστε ως οργανισμός να μπορούμε να ανταποκριθούμε στις επιπλέον ανάγκες που δημιουργήθηκαν, το περιβόητο Τμήμα Μεταγωγών που είχε ζητηθεί να γίνει στους Αγίους Θεοδώρους τελικά έγινε στην Κοζάνη και τέλος καμία ουσιαστική υλικοτεχνική υποδομή δεν αναπτύχθηκε με κύριο χαρακτηριστικό παράδειγμα την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί με το κτιριακό ζήτημα.
Η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στο εν λόγω κατάστημα ήταν εξ΄αρχής προβληματική ενώ καθήκοντα ιατρού ασκούνταν κάποιο διάστημα μέχρι και από κρατούμενο! Το δε Νοσοκομείο Γρεβενών παρά το ότι εξυπηρετεί τις ανάγκες τόσων κρατουμένων με κάθε είδους νόσημα, αντί να αναβαθμιστεί, έφτασε στο σημείο να χάσει και κάποιες από τις κλίνες δυναμικότητας του.
Επίσης, από όσο γνωρίζουμε το Ταμείο Εξωτερικών συνόρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καλύπτει μόνο υλικοτεχνικές υποδομές και μάλιστα κατά το δοκούν, αφού π.χ. ο φράχτης του Έβρου που έχει άμεση σχέση με το συζητούμενο πρόβλημα, πληρώνεται από τον Ελληνικό Λαό σε βάρος άλλων απαραίτητων δομών. Άραγε ποιος εν μέσω οικονομικής κρίσης, θα καλύψει την μισθοδοσία τόσων δημόσιων και κυρίως ιδιωτικών υπαλλήλων που θα απασχοληθούν στα υπό δημιουργία κέντρα, καθώς και τις λειτουργικές ανάγκες αυτών;
Θα μπορούσαν να αναφερθούν και άλλα, όμως τα παραπάνω είναι κάποια καίρια παραδείγματα που δεν τα θέτουμε για να τρομάξουμε, αλλά για να προβληματίσουμε και να οδηγήσουμε την τοπική κοινωνία που αποφάσισε να δεχτεί το βαρύ αυτό «φορτίο», καθώς και όλους τους θεσμικούς εκπροσώπους της, Δημοτική Αρχή, Βουλευτή, Περιφερειακή Αυτοδιοίκηση, και οποιονδήποτε άλλο μετέχει θεσμικά στο εγχείρημα, σε περίπτωση υλοποίησης του, όχι μόνο να απαιτήσουν σθεναρά την πλήρη και απαρέγκλιτη υλοποίηση των εξαγγελθέντων χωρίς να κάνουν βήμα πίσω, αλλά και να θέσουν στο τραπέζι του διαλόγου περαιτέρω προτάσεις που θα θωρακίσουν την προσπάθεια επίλυσης του προβλήματος με προμετωπίδα την τήρηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, την τήρηση των κανόνων υγιεινής και ασφάλειας και την λειτουργικότητα – χρηστικότητα – ανταποδοτικότητα των υποδομών που ήθελε κατασκευαστούν.
Εύλογα γεννάται στον καθένα το ερώτημα πως θα διασφαλιστούν τα παραπάνω;
Η απάντηση ίσως είναι η εξής:
Με ισχυρή νομοθετική ρύθμιση, κάθε κέντρο κράτησης ή κατ’ ευφημισμό «φιλοξενίας» μεταναστών, θα λειτουργεί μόνον κατόπιν αδείας που θα εκδίδεται από την οικεία αυτοδιοικητική αρχή, σύμφωνα με τους όρους και τις προϋποθέσεις που επιβάλλουν οι διεθνείς κανόνες για την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, λαμβανομένων υπόψη και της διασφάλισης, της προστασίας και της ανταποδοτικότητας των Τοπικών Κοινωνιών. Η άδεια αυτή θα μπορεί να ανακαλείται ανά πάσα στιγμή με άμεση συνέπεια την υποχρεωτική διακοπή της λειτουργίας του κέντρου, εφόσον διαπιστώνεται η μη τήρηση των ανωτέρω, από μόνιμη επιτροπή ελέγχου που θα αποτελείται από εκπρόσωπους, της Τοπικής Κοινωνίας, του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη, της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (Ε.Ε.Δ.Α.), του τοπικού Ιατρικού Συλλόγου και των πάσης φύσεως εργαζομένων που απασχολούνται σε αυτό.
Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να αρθεί το αίσθημα αναξιοπιστίας που διέπει το Κράτος μας έναντι των πολιτών του, δίνοντας το έναυσμα για μια πορεία λύσης ενός ζητήματος που ταλανίζει τα θεμέλια της κοινωνικής μας δομής.
Σε κάθε άλλη περίπτωση, θα κάνουμε μία ακόμη τρύπα στο νερό και μακάρι να μην πνιγούμε κιόλας…
*Χρήστος Τριγώνης
Πρόεδρος Δ.Σ.
Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Γρεβενών
